Ο πρώτος διωγμός των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης. 1913-1918

Με γεωπολιτικό επίκεντρο την Θεσσαλονίκη, πρωτεύουσα των οθωμανικών Βαλκανίων, και χρονικό επίκεντρο τη δεκαετία 1908-1918, όταν συμβαίνουν οι κοσμοϊστορικές αλλαγές στο πολιτικό στερέωμα της Ευρώπης και της Ασίας κι επανασχεδιάζεται ο χάρτης, ο αρχιτέκτονας Κώστας Καραμαλής πραγματοποίησε στην Πολιτιστική Εταιρεία "Πανόραμα", τέσσερις ομιλίες τον Οκτώβριο του 2012. Τίτλος και υπότιτλος: 1912 – 2012 Εκατό Χρόνια Ελλαδικής Θεσσαλονίκης (ἤ εκατό χρόνια μοναξιάς;).

Στο πλαίσιο αυτού του κύκλου παρενέβη με μία διάλεξη της η Βασιλική Τσακόγλου, φιλόλογος και ιστορικός, που έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με τον πρώτο Διωγμό των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης, μεταξύ 1913 και 1918. Το αποτέλεσμα της μελέτης της ήταν η έκδοση ενός βιβλίου με τον ίδιο τίτλο (Θεσσαλονίκη 2011).

Η εργασία της Βασιλικής Τσακόγλου, και κατ’ επέκταση η ομιλία που πραγματοποίησε , για τον Πρώτο Διωγμό των Ελλήνων στην Ανατολική Θράκη, πραγματεύεται ένα θέμα άγνωστο στον πολύ κόσμο και αδιερεύνητο στο πεδίο της επιστήμης. Και όμως πρόκειται για απελάσεις και εξορίες περίπου 300.000 Οθωμανών πολιτών ελληνικής καταγωγής από την περιοχή της σημερινής Ευρωπαϊκής Τουρκίας. Ανάλογα γεγονότα συνέβησαν και στα παράλια της δυτικής Μικράς Ασίας, στην ενδοχώρα της Ανατολίας (Αρμένιοι), στον Πόντο, στη Συρία και γενικά όπου υπήρχαν Χριστιανοί.

Το ζήτημα του Διωγμού στην Ανατολική Θράκη βρίσκεται στο επίκεντρο μεγάλων γεγονότων και ανατροπών σε επίπεδο πολιτικό, στρατιωτικό και διπλωματικό, αποτελεί δε τμήμα μιας πολιτικής συστηματικών διωγμών που εφήρμοσαν οι Νεότουρκοι για την αποκάθαρση του οθωμανικού κράτους από αλλογενείς κι αλλόθρησκες εθνότητες. Όμως είναι ενδεικτικό ότι αυτή η πολιτική εφαρμόστηκε για πρώτη φορά και σε τέτοιο εύρος στον χώρο που περιέβαλλε την οθωμανική πρωτεύουσα – μία περιοχή ύψιστης γεωπολιτικής και στρατηγικής σημασίας: κοιλάδα του Έβρου, σύνορα με τη νεοσύστατη
Βουλγαρία και την Ελλάδα (Δυτική Θράκη), Στενά του Ελλήσποντου, διαβαλκανικοί-διηπειρωτικοί οδικοί άξονες (Εγνατία και Διαγώνιος), λιμάνια στη Θάλασσα του Μαρμαρά, ευρωπαϊκές ακτές της Μαύρης Θάλασσας, έλεγχος της βόρειας εισόδου του Βοσπόρου, με άλλα λόγια ο έλεγχος του μοναδικού θαλάσσιου δρόμου μεταξύ Μεσογείου και Εύξεινου.

Προσπάθειες αλλοίωσης της εθνολογικής σύστασης της ιστορικής και ενιαίας Θράκης, με βιαιοπραγίες, φόνους, λεηλασίες και εκβιασμούς, είχαν ήδη αρχίσει από την επομένη κιόλας της δημιουργίας της βουλγαρικής Εξαρχίας (1870) και της απόσχισής της από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Βλέψεις για την Θράκη είχαν και οι Βούλγαροι, οπότε ήταν απαραίτητη η αλλαγή των συσχετισμών ανάμεσα σε Μουσουλμάνους και Χριστιανούς στα οθωμανικά εδάφη. Οι επεμβάσεις εντάθηκαν μετά την ίδρυση του Βουλγαρικού Πριγκιπάτου (1878), καθώς η οθωμανική εξουσία εγκαθιστούσε στην Ανατολική Θράκη τους Μουσουλμάνους πρόσφυγες που έρχονταν από τα νέα βαλκανικά κράτη (κυρίως εξισλαμισμένοι σλαβικοί πληθυσμοί), κι απέκτησαν τη μορφή των συστηματικότερων διωγμών με την ανάληψη της εξουσίας από τους Νεότουρκους (μετά το 1908).

Τα πολεμικά γεγονότα των δύο Βαλκανικών Πολέμων διατάραξαν πλήρως την κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ζωή, κορύφωσαν τις εντάσεις κι οδήγησαν στα άκρα την κατάσταση, αφού η Θράκη υπήρξε θέατρο των πολέμων κι, επιπλέον, ένα μεγάλο τμήμα της κατακτήθηκε πρόσκαιρα από τα βουλγαρικά στρατεύματα που επιδόθηκαν σε πρωτοφανείς καταστροφές. Ο ελληνισμός της Ανατολικής Θράκης και γενικότερα της Θράκης βρέθηκε ανάμεσα στις συμπληγάδες της βουλγαρικής προέλασης (έως τα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης) και της τουρκικής υποχώρησης από όλα τα ευρωπαϊκά μέτωπα, γεγονός που προκάλεσε μεγάλη αναταραχή κι αλυσιδωτές αντιδράσεις. Οι νέοι κατακτητές βιάζονταν να παγιώσουν την κατοχή τους και οι ηττημένοι κατέχονταν από αισθήματα μίσους και αντεκδίκησης εναντίον όλων των Χριστιανών. Εκείνοι που βρέθηκαν μπροστά τους ήταν οι Έλληνες.

Με το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων, οι Νεότουρκοι, με αφορμή την παραχώρηση των νησιών του Βορειοανατολικού και Ανατολικού Αιγαίου στην Ελλάδα –κι έχοντας χάσει την Θεσσαλονίκη–, έθεσαν σε εφαρμογή παλαιότερες αποφάσεις: να εκκαθαρίσουν τη χώρα τους από τα μη μουσουλμανικά στοιχεία. Οι διώξεις, οι δημόσιοι εξευτελισμοί, η οικονομική απομόνωση και οι κάθε λογής βιαιότητες άρχισαν το φθινόπωρο του 1913. Ο συμπαγής ελληνικός πληθυσμός της Θράκης οδηγήθηκε σε οικονομική εξαθλίωση, υπέστη κοινωνική αποδιοργάνωση και μέσα σε λίγους μήνες κατέληξε ανέστιος και πρόσφυγας.

Κατά τη διάρκεια του 1914, οι Τούρκοι απέλασαν προς την Ελλάδα 124.432 Ανατολικοθρακιώτες ελληνικής καταγωγής. Οι απελάσεις έγιναν σε πολύ σύντομο διάστημα, εφαρμόστηκαν παντού ομοιόμορφα, πράγμα που δηλώνει ταυτόσημες οδηγίες κι ότι όλα έγιναν βάσει σχεδίου. Σημαντικός παράγοντας στην κατάρτιση του σχεδίου υπήρξε η παρουσία της γερμανικής στρατιωτικής αποστολής. Το 1915, όταν έκλεισαν τα Δαρδανέλλια (εκστρατεία της Καλλιπόλεως), άλλες 88.485 εξορίστηκαν στη Μικρά Ασία, με όρους εξοντωτικούς, πάλι βάσει σχεδίου που εφαρμόστηκε με συνέπεια.

Με το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου, οι επιζήσαντες εκτοπισμένοι θα επιστρέψουν στις εστίες τους. Ήταν σχεδόν οι μισοί ... Όταν μπήκε ο ελληνικός στρατός στην Ανατολική Θράκη, το 1920, γύρισαν και πολλοί απελαθέντες. Άλλοι, όμως, έμειναν στην Ελλάδα, άλλοι μετανάστευσαν στην Ευρώπη και την Αμερική. Δυο χρόνια αργότερα, ήρθε η διαταγή της εκκένωσης της Ανατολικής Θράκης από κάθε ελληνικό στοιχείο. Η μεγάλη Έξοδος, ο δεύτερος κι οριστικός Διωγμός, πραγματοποιήθηκε το φθινόπωρο του 1922.