Αφιέρωμα στο Χαράλαμπο Μπούρα: Ήρως Κτίστης - Μελέτες για τα ιστορικά μνημεία της Ελλάδος

Ο Δημήτρης Παντερμαλής (1940-2022) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1940. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία και κατόπιν Γερμανική Γλώσσα και Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές με ειδίκευση στην Κλασική Αρχαιολογία στο Freibourg της Γερμανίας, όπου έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1968. Τον επόμενο χρόνο με απόφαση της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ διορίστηκε στη θέση του επιμελητή του Μουσείου Εκμαγείων. Αργότερα, εξελέγη επίκουρος καθηγητής και, το 1979, Καθηγητής της Κλασικής Αρχαιολογίας. Δίδαξε μαθήματα αρχαίας αρχιτεκτονικής, γλυπτικής, ζωγραφικής και επιγραφικής. Από το 1973 ήταν Διευθυντής των αρχαιολογικών Ανασκαφών του Πανεπιστημίου στο Δίον, όπου πραγματοποίησε προγράμματα μετατροπής του χώρου των ανασκαφών σε μεγάλο αρχαιολογικό πάρκο. Διετέλεσε Πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας, Κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής και ήταν Πρόεδρος του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Ήταν τακτικό μέλος της Αρχαιολογικής Εταιρείας των Αθηνών και του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου του Βερολίνου.

Από το Μάιο του 2000 ήταν Πρόεδρος του Οργανισμού που κατασκεύασε το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Από το Μάιο του 2009 διετέλεσε Πρόεδρος του Μουσείου της Ακρόπολης.

Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα επικεντρώνονταν στο χώρο της αρχαίας γλυπτικής και αρχιτεκτονικής όπου αναφέρονται και σε περισσότερες δημοσιεύσεις του: Untersuchungen zu den klassischen Strategenköpfen, Capita transformata, ein Severus Alexander-Bildnis in Thessaloniki, Das Portät im kaiserzeitlichen Makedonien, Zur Statuenausstattung in der Villa dei Papiri, Fassadenarchitektur und Aussichtsveranda im hellenistischen Makedonien, Ο νέος Μακεδονικός τάφος της Βεργίνας, Η κεράμωση του ανακτόρου της Βεργίας, Ein neues Heiligtum in Dion, Λατρείες και ιερά στο Δίον Πιερίας, Inscriptions of Dion: addenda et corrigenda, Οι επιγραφές του Δίου, κ.ά..

Το διδακτικό του έργο ξεκίνησε το 1966 στη Γερμανία όπου με εντολή της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Freibourg δίδαξε σε ξένους φοιτητές τρία χρόνια ελληνική γλώσσα και πολιτισμό. Διοργάνωσε μαζί με συναδέλφους του πολλές αρχαιολογικές εκδρομές των φοιτητών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και πραγματοποίησε μαθήματα μπροστά στα αντικείμενα της έρευνας σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους.

Στην ανασκαφή του Δίου καταβλήθηκε σοβαρή προσπάθεια για την ουσιαστική άσκηση των φοιτητών στην αρχαιολογία πεδίου. Εκτός από την παρακολούθηση του ανασκαφικού έργου και την συμμετοχή στην τακτοποίηση των ευρημάτων, οι φοιτητές μετείχαν στο ημερολόγιο που γίνεται για να συζητηθούν τα ευρήματα της ημέρας. Στην εκδήλωση που πραγματοποιείτο το καλοκαίρι με τίτλο «οι Αρχαιολόγοι μιλούν για την Πιερία» είχαν ακόμη την ευκαιρία να ενημερωθούν από τους αρχαιολόγους του Πανεπιστημίου και της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας και αυτοί και οι κάτοικοι της περιοχής σχετικά με τα ευρήματα όχι μόνο του Δίου αλλά και ολόκληρης της Πιερίας. Ο διδακτικός ρόλος διευρύνεται ακόμη περισσότερο με μία μόνη διδακτική έκθεση που οργανώνεται στο Μουσείο του Δίου και απευθύνεται σε μαθητές, φοιτητές αλλά και στο ευρύτερο κοινό.

Πήρε μέρος με ανακοινώσεις του σε πολλά επιστημονικά συνέδρια στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό. Ακόμη, παρέδωσε ομιλίες και σεμινάρια σε ξένα Πανεπιστήμια, ερευνητικά Ινστιτούτα και Μουσεία: στο Βερολίνο, στο Μόναχο, στο  Freibourg, στην Ιένα, στο Αμβούργο, στη Φραγκφούρτη, στη Βόννη, στην Κολωνία, στο Marburg, στη Χαϊδελβέργη, στο Göttingen, στην Karlsruhe, στη Ρώμη, στη Φλωρεντία, στο Lecce, στο Παλέρμο, στην Padova, στο Λουξεμβούργο, στις Βρυξέλλες, στο Λονδίνο, στο Δουβλίνο, στο Toronto, στο Montreal, στην Ottawa, στο Yale, στο Princeton, στη Washington, στο Chicago, στο  San Francisco, στο Los Angeles, στο  Berkeley, στο  San Diego, στη Μελβούρνη, στο Σίδνεϋ, στην Αδελαϊδα, στην Camberra και στο Κάιρο.

Η Μαρία Ανδρεαδάκη Βλαζάκη γεννήθηκε στα Χανιά της Κρήτης το 1952. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας και εκπόνησε τη διδακτορική διατριβή της στο Πανεπιστήμιο του Clermont - Ferrand II στη Γαλλία με θέμα «Η πόλη των Χανίων (Κυδωνία) στη Μινωική και Γεωμετρική Περίοδο (3000 – 700 π. Χ.)». Η προϊστορική Κρήτη παραμένει το πεδίο του επιστημονικού της ενδιαφέροντος καθώς διεξάγει συστηματική ανασκαφική έρευνα ενός Μινωικού ανακτορικού κέντρου, που βρίσκεται στο λόφο του Καστελλίου, στα Χανιά.

Η Δρ. Μαρία Ανδρεαδάκη – Βλαζάκη έχει υπηρετήσει ως αρχαιολόγος από το 1975 στο Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, αρχικά στην ΚΑ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Κυκλάδων και στη συνέχεια στην ΚΕ΄ Εφορεία Δυτικής Κρήτης, όπου από το 1990 έως το 2010 υπήρξε Διευθύντρια. Κατά τα έτη 2001-2003 υπήρξε Διευθύντρια του Αρχαιολογικού Μουσείου Ηρακλείου και της αντίστοιχης ΚΓ΄ Εφορείας. Από το Φεβρουάριο του 2009 ως τον Οκτώβριο του 2014 διετέλεσε Γενική Διευθύντρια Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς (Αναπληρώτρια: 2009 – 2010). Το Μάρτιο του 2015 διορίστηκε Αναπληρώτρια Γενική Γραμματέας του Υπουργείου Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων, ενώ το Φθινόπωρο του ίδιου έτους διορίστηκε Γενική Γραμματέας του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτύξει αξιοσημείωτη δραστηριότητα σε διεθνές επίπεδο καθώς συντονίζει τις προσπάθειες και τις δράσεις της Ελλάδος για τον επιτυχή επαναπατρισμό αρχαιοτήτων, ενώ προωθεί την εφαρμογή της ελληνικής πολιτικής για την καταπολέμηση της παράνομης διακίνησης αρχαιοτήτων και την αποτροπή λεηλασίας και βανδαλισμού μνημείων. Το Σεπτέμβριο του 2015 εξελέγη πρόεδρος της Επικουρικής Επιτροπής της Σύμβασης της ΟΥΝΕΣΚΟ του 1970 για τα ληπτέα μέτρα για την απαγόρευση και παρεμπόδιση της παράνομης εισαγωγής, εξαγωγής και μεταβίβασης της κυριότητας των πολιτιστικών αγαθών.

Στο πλαίσιο της πολιτιστικής διπλωματίας συντονίζει τη διοργάνωση διάφορων εκθέσεων ελληνικών αρχαιοτήτων στο εξωτερικό και από την παρούσα θέση της προάγει την διαχείριση της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς αλλά και του σύγχρονου πολιτισμού.

Τα επιστημονικά της ενδιαφέροντα αφορούν στη μινωική Κρήτη και τη γεωμετρική Ελλάδα και κυρίως επικεντρώνονται στους νομούς Χανίων και Ρεθύμνου όπου έχει διεξαγάγει πλήθος ανασκαφών. Σχετικώς, έχει δημοσιεύσει περισσότερα από 50 επιστημονικά άρθρα και μονογραφίες, έχει επιμεληθεί αρκετές εκδόσεις, έχει συμμετάσχει με ομιλία σε περισσότερα από 30 διεθνή συνέδρια και έχει πραγματοποιήσει πολλές διαλέξεις σε πανεπιστήμια και ιδρύματα στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Επίσης έχει επιμεληθεί και συντονίζει μεγάλες εκθέσεις αρχαιοτήτων στο εξωτερικό.

Μέλος των Κεντρικών Συμβουλίων του Υπουργείου Πολιτισμού, Πρόεδρος της Εθνικής Συμβουλευτικής Επιτροπής για τη Σύμβαση της Χάγης σχετικά με την προστασία πολιτιστικών αγαθών, μέλος  της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής της ΟΥΝΕΣΚΟ, της Εθνικής Επιτροπής για την Άυλη Πολιτιστική Κληρονομιά, του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος και του Μουσείου Κανελλοπούλου, του Ταμείου Διαχείρισης Πιστώσεων για την Εκτέλεση Αρχαιολογικών Έργων, της Δημοτικής Πινακοθήκης Χανίων, εκπρόσωπος του Υπουργείου Πολιτισμού στην Προγραμματική Σύμβαση για την Παλιά Πόλη Χανίων.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (1972), και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πολυτεχνείο του Μονάχου (1975-77), Διδάκτωρ του Freie Universität του Βερολίνου (1991) και του ΕΜΠ (1992). Μηχανικός στα Έργα Συντήρησης Μνημείων της Ακρόπολης (1975, 1977-1979), Προϊστάμενος του Τμήματος Αναστηλώσεων στη Διεύθυνση Αναστήλωσης Αρχαίων Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού (1981), Προϊστάμενος του Έργου «Παρθενών» της Α΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων (1983-1999). Αναπληρωτής Καθηγητής (1999) και πρωτοβάθμιος Καθηγητής (2006-2015) στο ΕΜΠ. Δίδαξε αρχαία αρχιτεκτονική, ιστορική τοπογραφία, αναστήλωση, εκτός από το ΕΜΠ και στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, στα Πανεπιστήμια Pensylvania και Berkeley των ΗΠΑ, και σε πανεπιστήμια  και ερευνητικά κέντρα της Ευρώπης, της Αμερικής και της Ασίας. Έχει συμμετάσχει στη μελέτη, συντήρηση, αναστήλωση και ανάδειξη πολλών ιστορικών μνημείων σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ειδικότερα στην Αθήνα, εργάστηκε στο Ερέχθειο, στο ιερό του Διονύσου, στο Διονυσιακό θέατρο στις νότιες παρειές της Ακρόπολης (υπεύθυνος έργου 1980-1983) και κυρίως στον Παρθενώνα (κατά το διάστημα 1983-1999 υπεύθυνος εργασιών αναστήλωσης και ανάδειξης του μνημείου). Διετέλεσε ή είναι  μέλος των Επιτροπών Συντήρησης των Μνημείων της Ακρόπολης (EΣMA), του Διονυσιακού Θεάτρου, της ακρόπολης Λίνδου, του Επικουρίου Απόλλωνος, της Υποεπιτροπής Συντήρησης των Γλυπτών του Παρθενώνα, της Επιτροπής Μαραθώνα. Υπήρξε Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Οργανισμού Ανέγερσης του Μουσείου Ακρόπολης και μέλος κριτικής επιτροπής Διεθνούς Αρχιτεκτονικού Διαγωνισμού για την αποκατάσταση του ναού του Αυγούστου στο Pozzuοli της Καμπανίας, στη νότιο Ιταλία. Τακτικό μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ, 2006-). Αντεπιστέλλον μέλος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου του Βερολίνου και  της Koldewey Gesellschaft. Χρυσό Μετάλλιο της Ακαδημίας της Ρώμης (2013), Αργυρό Μετάλλιο της Γαλλικής Ακαδημίας Αρχιτεκτονικής (1995), Χάλκινο Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών (1989), βραβείο Alexander von Humboldt (2003), Premio Internazionale di Archeologia, città di Ugento (Premio Zeus, 2006). H Ακαδημία Αθηνών τον βράβευσε για το βιβλίο του Η στέγη του Ηρωδείου και άλλες γιγάντιες γεφυρώσεις (2014). Παράσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος (1998).

Κύρια  αυτοτελή  έργα: Μελέτη Αποκαταστάσεως του Παρθενώνος, τ. 2β (Αθήνα 1989)· Οικοδομική των αρχαίων κιόνων (Αθήναι 1991)· Από την Πεντέλη στον Παρθενώνα (Αθήνα 1993)· Μελέτη Αποκαταστάσεως του Παρθενώνος (Αθήνα 1994)· Εκτέλεση, Περιεχόμενο και Αξία των Χαρτών της Αττικής του Κάουπερτ (Αθήνα 2008)· Η στέγη του Ηρωδείου και άλλες γιγάντιες γεφυρώσεις (Αθήνα 2014)· (Με Κατερίνα Τζανάκη)  Η Κοίτα της Μέσα Μάνης και η αρχιτεκτονική της. Πρόταση προστασίας και ανανεώσεως του οικισμού (Αθήνα 1976)· (Με Χ. Μπούρα και με τη συνεργασία και των Θ. Σκουλικίδη – Ν. Μπελογιάννη – Εύης Παπακωνσταντίνου – Δ. Χαραλάμπους – Κ. Ζάμπα) Μελέτη Αποκαταστάσεως του Παρθενώνα (Αθήνα 1983)· (Με Ν. Τογανίδη – Κ. Ζάμπα – Θ. Σκουλικίδη κ.ά.) Μελέτη Αποκαταστάσεως του Παρθενώνα, τ. 2α (Αθήνα 1989)· (Με C. Hadjiaslani) Die Explosion des Parthenon (Berlin 1990).

Τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από το 2017.

Ο Βασίλειος Κ. Λαμπρινουδάκης είναι Ομότιμος Καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αντεπιστέλλον μέλος της Académie des Inscriptions et Belles-Lettres των Παρισίων και της Akademie der Wissenschaften της Βιέννης. Μέλος του Δ.Σ. της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, Γενικός Γραμματέας του Σωματείου για την ανάδειξη των αρχαίων θεάτρων ΔΙΑΖΩΜΑ και Επικεφαλής της Επιστημονικής ομάδας του Διεθνούς Δικτύου Αρχαίων Θεάτρων. Διευθύνει ανασκαφές και εργασίες ανάδειξης μνημείων στη Νάξο, την Επίδαυρο και την Παλαιομάνινα. Το δημοσιευμένο επιστημονικό του έργο αναφέρεται στην αρχαία ελληνική τέχνη, την αρχαία αρχιτεκτονική, την τοπογραφία της αρχαίας Ελλάδας, την επιγραφική, την αρχαία θρησκεία και λατρεία, τη θεωρία της αρχαιολογίας, καθώς και την Διαχείριση και Ανάδειξη Μνημείων. Τιμήθηκε με τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας (2003) για την προβολή της ελληνικής αρχαιολογίας διεθνώς.

Είναι Πρόεδρος της Επιτροπής Συντήρησης Μνημείων Επιδαύρου του ΥΠΠΟ (από το 1984). Μέλος της Academia Europea και ισόβιο μέλος της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας, όπως επίσης τακτικό μέλος του Γερμανικού και του Αυστριακού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου. Έχει, μεταξύ άλλων, διατελέσει Πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (1986-1989, 1993-1995, 2003-2005), Πρόεδρος του Δ.Σ. του Ταμείου Διαχείρισης Πιστώσεων για την Εκτέλεση Αρχαιολογικών Έργων του ΥΠΠΟ (1998-2007), μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (1981-2005) και μέλος του Δ.Σ. του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού (2006-2012). Είναι συνεκδότης του περιοδικού Αρχαιογνωσία, τόμων επιστημονικών συνεδρίων, τιμητικών επιστημονικών τόμων και Διεθνών Εγκυκλοπαιδικών Λεξικών (όπως του Lexikon Iconograpicum Mythologiae Classicae).

Αρχαιολόγος (1972) και Δρ. Φιλοσοφίας (1997) του Πανεπιστημίου Αθηνών, εξειδικευμένη στην αναστήλωση μνημείων στο International Centre for the Study of the Preservation and the Restoration of Cultural Property (ICCROM) της Ρώμης και στη Scuola di Perfezionamento per lo Studio ed il Restauro dei Monumenti (Σχολή Εξειδίκευσης στην Σπουδή και Αποκατάσταση Μνημείων) της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Πανεπιστημίου La Sapienza της Ρώμης (1975). Μέλος του Τεχνικού Γραφείου των αναστηλωτικών έργων Ακροπόλεως (1976-2000) του Υπουργείου Πολιτισμού. Προϊσταμένη του Τομέα Τεκμηρίωσης της Υπηρεσίας Συντήρησης Μνημείων Ακρόπολης (2000-2008). Από το 2008 έως το 2016 Καθηγήτρια της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Πολυτεχνείου Κρήτης, όπου δίδασκε τα ακόλουθα γνωστικά αντικείμενα: Ιστορία, Θεωρία, Κριτική Αποκατάστασης Μνημείων, Προστασία και Ανάδειξη Αρχαιολογικών Χώρων και Μνημείων, Επανάχρηση Ιστορικών Κτηρίων, Ειδικά Θέματα Ιστορίας Αρχιτεκτονικής και Τέχνης.

.Αναπληρώτρια Πρόεδρος της Επιτροπής Συντηρήσεως των Μνημείων Ακροπόλεως (ΕΣΜΑ) από το 2016 και Aναπληρωματικό Mέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ) του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού από το 2015. Πρόεδρος της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος (2020-2023). Μέλος επίσης πολλών επιστημονικών και κοινωνικών φορέων, ελληνικών και διεθνών, που έχουν ως σκοπό την προστασία, διάσωση και ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς: της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας και της Ελληνικής Εταιρείας Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, της Εταιρείας για την Επιστημονική Προώθηση της Αποκατάστασης Μνημείων (ΕΤΕΠΑΜ), της Associazione per il Restauro dei Monumenti (ARCo), Αντιπρόεδρος της Ένωσης Φίλων Ακροπόλεως.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας της τύχαινε συνεχώς διακρίσεων και βραβεύσεων, ελληνικών και διεθνών. Ενδεικτικά αναφέρονται: 1998: Υποτροφία Ερευνητή Υψηλού Επιπέδου (Bourse de chercheur de haut niveau) του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας, Έρευνας και Τεχνολογίας (Ministère de l’Éducation Nationale, de la Recherche et de la Technologie) της Γαλλίας, 1999: Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για τη μονογραφία της «Η αναστήλωση των Αρχαίων Μνημείων στη Νεώτερη Ελλαδα (1834-1939)» , 2008-2013: Μέλος της Επιτροπής Κρίσεως και Απονομής των Βραβείων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Europa Nostra για την Πολιτιστική Κληρονομιά (European Union Prize for Cultural Heritage/Europa Nostra Awards), 2014-2017: Εκλεγμένη Πρόεδρος της ίδιας ως άνω επιτροπής. 2009, Επικεφαλής Ομάδας Εμπειρογνωμόνων προσκεκλημένης από το Υπουργείο Πολιτισμού του Ιράν για γνωμοδότηση σχετικά με τη συντήρηση μνημείων Σασσανιδικής περιόδου στους αρχαιολογικούς χώρους της Bishampur και Fizurabat, 2014-2015: Μέλος Ομάδας Εργασίας Εμπειρογνωμόνων για την Πολιτιστική Κληρονομιά (Experts Working Group for Cultural Heritage) της Γενικής Διεύθυνσης για την Έρευνα και την Καινοτομία(General Directorate of Research and Innovation) της Εύρωπαίκής Ένωσης, στο πλαίσιο του Προγράμματος Horizon 2020, 2015-2018: Μέλος του Συμβουλίου (Council) της Europa Nostra.

Το επιστημονικό, ερευνητικό της έργο καλύπτει τα θέματα της ιστορίας, θεωρίας και κριτικής της αποκατάστασης και συντήρησης μνημείων, της προστασίας και ανάδειξης των αρχαιολογικών χώρων και μνημείων, και, ειδικότερα, της τύχης των αρχαίων μνημείων στην Ελλάδα μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Το δημοσιευμένο έργο της συνίσταται σε 5 βιβλία, πάνω από 90 άρθρα σε συλλογικά επιστημονικά έργα και επιστημονικά περιοδικά (με κριτές), σε άρθρα ποικίλου περιεχομένου (σε περιοδικό και ημερήσιο τύπο, ενημερωτικά δελτία, χρονικά ανασκαφών κλπ), σε μεταφράσεις επιστημονικών άρθρων και βιβλίων, ενώ έχει επιστημονικά επιμεληθεί 12 βιβλία και δύο σειρές περιοδικών. Έχει συμμετάσχει, μετά από πρόσκληση, με ανακοίνωση σε πάνω από 25 διεθνή συνέδρια και δώσει διαλέξεις σε πάνω από 45 επιστημονικά ιδρύματα στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Δρ. Αρχιτέκτων Μηχανικός ΕΜΠ, Αναστηλωτής MΑ in Conservation Studies, IoAAS University of York, UK.

Γεννήθηκε στην Ελευσίνα το 1960. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ (1978-1984) και Αποκαταστάσεις Μνημείων (MΑ) στο IoAAS, University of York, UK (1988-1989). Διδακτορική διατριβή στο ΕΜΠ / Περιοχή Ιστορίας Αρχιτεκτονικής με θέμα : «Το Καθολικό της Μονής Βατοπεδίου. Ιστορία και Αρχιτεκτονική» (2001). Εξωτερικός επιστημονικός συνεργάτης του Προγράμματος Διατμηματικών Μεταπτυχιακών Σπουδών Εξειδίκευσης «Προστασία Μνημείων» του ΕΜΠ (από το 1998 ως το 2010). Επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Πατρών με αντικείμενο την Ιστορία της Μεσαιωνικής και της Παραδοσιακής Αρχιτεκτονικής (από το 2005). Αναπληρωτής Καθηγητής (από το 2015). Διδάσκων στο Διατμηματικό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών Διαχείριση Μνημείων «Αρχαιολογία, Πόλη και Αρχιτεκτονική» (από το 2008). Επιστημονική δραστηριότητα στους τομείς της έρευνας της βυζαντινής και της μεταβυζαντινής εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής, της οχυρωματικής αρχιτεκτονικής, της νεώτερης αρχιτεκτονικής και πολεοδομίας, της προβιομηχανικής τεχνολογίας και της συντήρησης και αποκατάστασης μνημείων (πάνω από 160 δημοσιεύσεις και 170 συμμετοχές σε συνέδρια και επιστημονικές συναντήσεις). Στέλεχος του αρχιτεκτονικού γραφείου «Σταύρος Μαμαλούκος – Αναστασία Καμπόλη & Συνεργάτες» με κύριο αντικείμενο τις αποκαταστάσεις ιστορικών κτιρίων (από το 1985) (3 βραβεία Europa Nostra).

Γεννημένος στην Αθήνα το 1952. Παντρεμένος με τη Βάντα Λυγούρα. Έχουν δυο παιδιά: την Ιφιγένεια και τον Γιώργο. Κύρια επαγγελματική και επιστημονική δραστηριότητα στον τομέα αποκατάστασης μνημείων. Από το 1975 έως τον Σεπτέμβριο του 2000 απασχόληση στα έργα αποκαταστάσεως των μνημείων Ακροπόλεως: 1975-1978 μελέτη αποκαταστάσεως του Ερεχθείου και του Παρθενώνος, 1979-1985 υπεύθυνος πολιτικός μηχανικός στο έργο αποκαταστάσεως του Ερεχθείου, 1986-1999 υπεύθυνος πολιτικός μηχανικός στο έργο αποκαταστάσεως του Παρθενώνος, 11/1999 έως 9/2000 Διευθυντής της Υπηρεσίας Συντήρησης Μνημείων Ακρόπολης. Βραβεύτηκε δυο φορές από την Ακαδημία Αθηνών και μια από την Europa Nostra.

Εκπόνησε μελέτες και επέβλεψε αναστηλωτικές εργασίες σε αρχαία μνημεία. Ενδεικτικά αναφέρονται: Οι αρχαίοι ναοί του Διός στην Ολυμπία και του Διός στη Νεμέα, οι μακεδονικοί τάφοι στη Βεργίνα, την Πέλλα και τα Λευκάδια Ναούσης, τα αρχαία θέατρα στη Μήλο, τη Δήλο, τους Φιλίππους, τη Μαρώνεια και τα Γίτανα, οι αρχαίοι πύργοι στην Ικαρία, τα Αιγόσθενα, την Κέα και τη Νάξο, οι αρχαίες οχυρώσεις στη Νικόπολη, τη Νίσυρο, την Ελέα και την Κεφαλονιά, το Αρχοντικό στην Άργιλο και το Ευπαλίνειο όρυγμα. Εκπόνησε επίσης δομοστατικές μελέτες για την αποκατάσταση βυζαντινών μνημείων στο Άγιο Όρος, στο Όρος Σινά κ.α. και νεώτερων μνημείων, όπως το μαρμάρινο αέτωμα του κτηρίου της Βουλής και ο θριγκός του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά κ.α. Κατά τα έτη 2007 και 2008 μελέτησε και επέβλεψε το έργο μεταφοράς των εκθεμάτων από το μουσείο του βράχου της Ακρόπολης στο νέο μουσείο. Πολλές από τις μελέτες του δημοσιεύτηκαν σε επιστημονικές εκδόσεις. Δυο που αφορούν στον Παρθενώνα έχουν εκδοθεί σε αυτοτελείς τόμους από την ΕΣΜΑ: "Οι εκλεπτύνσεις των κιόνων του Παρθενώνος" και "Μελέτη δομικής αποκαταστάσεως της βόρειας όψης". Το βιβλίο "Τα έργα της ΕΣΜΑ στην Αθηναϊκή Ακρόπολη" γραμμένο από κοινού με τον Χαράλαμπο Μπούρα έχει εκδοθεί από το ΤΑΠΑ.