Αποδομώντας την αντίθεση

Στην καθημερινή εμπειρία μας υπάρχει ένα αίσθημα αβεβαιότητας, ένα πρωταρχικό πεδίο σύγχυσης, που ενεργεί ταυτόχρονα σαν ένας χώρος εναρκτήριου λακτίσματος προς μία συνειδητότητα, ένα είδος φωτεινότητας ή καθαρότητας. Πρόκειται για την ίδια ενέργεια, που οδηγεί ταυτόχρονα στην αίσθηση του «εγώ» και στην αίσθηση ενός χώρου «βαρυθυμίας», που το υποβαστάζει και είναι αυτή η ίδια ενέργεια, που φέρνει σε μορφή ότι αποκαλούμε σώμα και νου.

Μέσα σε αυτή την αίσθηση του πρωταρχικού εδάφους, υπάρχει την ίδια στιγμή μία «ευφυΐα», που διαλέγεται με το αίσθημα του εγώ και τις απόψεις του, καθώς και με το όλο υπέδαφος της βαρυθυμίας του. Η ενέργεια αυτή έχει την δυνατότητα να κινηθεί να χορέψει ή να το πούμε αλλιώς να «παίξει», διερευνώντας με ένα τρόπο, που γίνεται ορατός, ως εμφάνιση των μορφών της διαφοράς. Μία συνεχής συνομιλία ένα είδος ωσμωτικής διαδικασίας λαμβάνει χώρα, που υποσκάπτει την βεβαιότητα των «συνήθων σχημάτων» και επιφέρει ουσιαστικές αποδομήσεις – επαναπροσανατολισμούς.

Οι επαναπροσανατολισμοί αυτοί μπορούν να γίνουν στη βάση ενός πραγματικού κόσμου, σε ένα επίπεδο μη δυαδικότητας, δηλαδή μίας ματιάς, που δεν σταθεροποιεί τα πράγματα σαν δύο. Η ευφυΐα αυτή συμβαίνει συνεχώς και κατά στιγμάς και μας φέρνει σε επαφή με έναν πιο ζωντανό κόσμο, καθώς είμαστε εκεί μαζί με το «όλο πράγμα», μέσα σε ένα στοχαστικό βίωμα, μη φιλοσοφικής εννοιολόγησης ή εμπειρικιστικής προσέγγισης. Η στάση μας εμπεριέχει ένα είδος παρατηρητικότητας- αντίληψης χωρίς «συνθήκες», δηλαδή χωρίς σκοπιμότητα εξαγωγής ωφελειών ή επίθεσης ιδίων συμπερασμάτων.

Η ευφυΐα αυτή, που αντιλαμβάνεται τα πράγματα όχι αναγκαστικά ως αντίπαλα, στέκεται κυρίως στον μεταξύ τους χώρο, παρά στα πιθανώς εμφαινόμενα αντιθετικά τους πρόσημα. Αναζητεί δηλαδή τον μη τόπο, τον ενδιάμεσο χώρο της συνομιλίας μεταξύ των αντιθέτων, ώστε να δοθεί ο χώρος της εγκατάστασης τους και να από-μυθοποιηθεί η πολικότητα τους

Με βάση την παραπάνω αντίληψη η ομιλία αναφέρεται στα δίπολα: Διαλεκτική – Μεταφυσική, Ένα – Πολλά, Χάος – Τάξη, Είναι – Γίγνεσθαι, Δημιουργία – Αμοιβαία αλληλεξάρτηση, Αίσθηση – Κοινός νους, Ερώτηση- Απάντηση, Θεωρεία – Πράξη, Καθημερινό – Υπερκαθημερινό, Σύνηθες – Εξαιρετικό, Φυσιοκεντρισμός – Θεοκεντρισμός – Ανθρωποκεντρισμός, Βάθος – Επιφάνεια ή Αρσενικό – Θηλυκό, Άνθρωπος – Κόσμος.

Μέσα από την εμπλοκή μας με τα πράγματα και τα γεγονότα του Κόσμου, καθώς αντιλαμβανόμαστε τις κοφτερές πλευρές τους χωρίς σκιές, μαζί με το χώρο, που συν-επιφέρουν, συνειδητοποιούμαι το μήνυμα, που εξυφαίνεται στις περιοχές των ορίων. Το πράγμα τότε λούζεται με το φως μίας ουσιαστικής αναγνώρισης, πέρα από προκατασκευασμένες αντιλήψεις, της ατομικής πεποίθησης ή της ομαδικής κουλτούρας. Μέσα στο φως αυτό, το συνηθισμένο ενδύεται την λάμψη του εξαιρετικού. Αυτό είναι η εξαιρετικότητα του. Η ίδια του η καθημερινότητα.


Το video της ομιλίας παραχωρήθηκε στο Blod από τον ομιλητή και δημοσιεύεται με τη συγκατάθεση του κ. Νικολάου Μαρκεζίνη που το δημιούργησε.