Απολίτικο, Αντιπολιτικό, Πολιτικό: Αποτυπώνοντας τη σχέση πολιτικών κομμάτων και «Αγανακτισμένων» στην κρίση της Μεταπολίτευσης

Η εισήγηση αυτή έγινε κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου «Μεταπολίτευση: Από τη μετάβαση στη δημοκρατία στην οικονομική κρίση;» στο πλαίσιο της θεματικής ενότητας "Το «πολιτικό» και η κρίση της Μεταπολίτευσης".

Διαταράσσοντας τις πολιτικές ισορροπίες και τις θεσμικές βεβαιότητες των μεταδικτατορικών πολιτειακών διακανονισμών, η διεκδικητική υπόσταση «Καταληψίες Πλατειών» ή «Αγανακτισμένοι», έτσι όπως αυτή εκδηλώθηκε στην ελληνική περίπτωση, συμπύκνωσε τον πολιτικό χρόνο και έθεσε σε φρενήρη κίνηση μια σειρά ευθυγραμμίσεων και αναδιατάξεων στις προτιμήσεις και τις συμμαχίες των πολιτικών κομμάτων και του πολιτικού χάρτη εν γένει. Αναντίρρητα οι επενέργειες στις θεσμικές ρουτίνες αυτών των ανοίκειων στο πάνθεον των κοινωνικών αγώνων στην Ευρώπη συγκρουσιακών ιδιωμάτων δεν ήταν ούτε εικονοκλαστικές, αλλά ούτε και ευθύγραμμες.
 

Κρίσιμος παράγων πόλωσης με το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό, στην υπό μελέτη περίπτωση, ήταν ο αντικομματικός, αντιπολιτειακός και εν τέλει αντισυστημικός λόγος που άρθρωσαν οι διεκδικητές, καθώς και «η έξω» από τις πολιτικά αναγνωρίσιμες πολιτικές διαιρέσεις της Μεταπολίτευσης συλλογική ταυτότητα που προέταξαν. Κατά έναν παράδοξο (;) τρόπο όμως, η εν λόγω διαμαρτυρία όχι μόνο ήταν πολιτική αλλά και απολύτως επικεντρωμένη στον να παρεμποδίσει την πολιτική  καθημερινότητα θεσμοποιημένων δυνάμεων (πολιτικά κόμματα, συνδικάτα, ομάδες πίεσης)  σε βαθιά κρίση. Αδιάσειστο τεκμήριο της παραπάνω εκτίμησης - που άλλωστε στοιχειοθετείται και στη βάση του αχανούς εμπειρικού υλικού που διαθέτουμε- είναι: (α) η απόπειρα οικειοποίησης διεκδικητικών υποκειμένων από ένα ευρύ φάσμα πολιτικών δυνάμεων εκτεινόμενο από την αντιπολιτευόμενη Δεξιά μέχρι την Άκρα Αριστερά (β) η επίταση της κατασταλτικής επιταγής στα αναδυόμενα συγκρουσιακά γεγονότα (γ) η ανάδυση νέων διεκδικητικών περιεχομένων και μορφών οργάνωσης της πολιτικής συμμετοχής με εμβληματικό αποτύπωμα το αίτημα για «Πραγματική Δημοκρατία» και το οργανωτικό μόρφωμα «Λαϊκές Συνελεύσεις».
 

Η αναζήτηση της μηχανικής των σχέσεων και των αλληλεπιδράσεων ανάμεσα σε συγκρουσιακούς δρώντες, αντιπάλους, δυνητικά ακροατήρια, κοινωνικά ερείσματα και το ευρύτερο θεσμικό και πολιτικό περιβάλλον της Πολιτικής της Κρίσης, συνιστά την προβληματική αυτής της μελέτης. Κρίνεται ότι η θεωρητική χαρτογράφηση των δυναμικών μονοπατιών μετασχηματισμού της ζωής των «απλών ανθρώπων», αλλά και του βίου των πολιτικών θεσμών μέσα απ’ τα ανερχόμενα συγκρουσιακά γεγονότα  οφείλει να λάβει σοβαρά υπόψη της τους αντιπαρατιθέμενους λόγους (πολιτικών κομμάτωνvs « Αγανακτισμένων), τα ρεπερτόρια άσκησης πολιτικής, αλλά και την επικοινωνιακή τους διαμεσολάβηση. Στο ίζημα αυτών των δυναμικών αλληλεπιδράσεων είναι δυνατόν να αναζητήσουμε όψεις και εκφάνσεις της οικονομικής και πολιτικής κρίσης, εν τέλει της κρίσης της αδύναμης μετάβασης στο καθεστώς της φιλελεύθερης δημοκρατίας στην Ελλάδα.