Σειραγάκης Εμμανουήλ
Γλώσσα
Αγγλική
Ημερομηνία
18/01/2013
Διάρκεια
19:34
Εκδήλωση
The National Element in Music
Χώρος
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Διοργάνωση
Τμήμα Μουσικών Σπουδών – Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος «Λίλιαν Βουδούρη» - Σύλλογος «Οι φίλοι της μουσικής»
Κατηγορία
Τέχνες / Πολιτισμός
Ετικέτες
μουσική, ελληνική παραδοσιακή μουσική, Κωνσταντίνος Χρηστομάνος, Μανώλης Καλομοίρης
Μπορεί ένας συγγραφέας και θεατρικός σκηνοθέτης να θεωρηθεί ως πρόδρομος της συγκρότησης μιας Εθνικής Σχολής Μουσικής ή πρόκειται για ένα προνόμιο που ανήκει αποκλειστικά σε συνθέτες; Ποιο είναι εκείνο το στοιχείο που πρέπει να αναγνωρίσουμε ως το βασικό χαρακτηριστικό στη δράση του, προκειμένου να τον θεωρήσουμε ως πρώιμο ηγέτη μιας τέτοιας κίνησης; Μήπως θα μπορούσε να είναι ένα σημαντικό μανιφέστο; Είναι τα στοιχεία της μουσικής πρωτοπορίας που χρησιμοποιεί στη δουλειά του, η θεωρητική συζήτηση για τη μουσική, ή ένας συνδυασμός τους;
Η παρούσα ανακοίνωση υποθέτει ότι η ιστορία της Ελληνικής Παραδοσιακής Μουσικής Σχολής πρέπει να περιλαμβάνει τον Κωνσταντίνο Χρηστομάνο στον κατάλογο των πιο σημαντικών προσώπων που άνοιξαν το δρόμο για τη δημιουργία του κινήματος, πριν από την έλευση του Μανώλη Καλομοίρη. Η χρήση της μουσικής όταν ανέβαζε την "Αλκηστη" του Ευριπίδη (Χ. W. Gluck), την "Αντιγόνη" του Σοφοκλή (F. Mendelssohn) και, τέλος, τις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη, αναμειγνύοντας βαγκνερικά και λαϊκά ελληνικά στοιχεία (Θεόφραστος Σακελλαρίδης), δείχνει μια εξέλιξη, παρόμοια με εκείνη που ακολούθησε ο Καλομοίρης.
Τέλος, η ανακοίνωση αυτή εξετάζει τους λόγους για τους οποίους ο Καλομοίρης αρνήθηκε τη συνεργασία που του πρότεινε ο Χρηστομάνος.
Ο Εμμανουήλ Σειραγάκης είναι ιστορικός θεάτρου και ειδικεύεται στο ελαφρό μουσικό θέατρο της ανατολικής Μεσογείου. Έχει εργαστεί ως ηθοποιός και, από το 2008, είναι λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης.
Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο, όπου σπούδασε Φιλολογία. Στην Αθήνα σπούδασε ηθοποιός και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, όπου εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή. Έπαιξε στο «Ανοιχτό Θέατρο» του Γιώργου Μιχαηλίδη, στο «Εθνικό Θέατρο», στο ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης, στο Θεσσαλικό Θέατρο, πήρε μέρος στη μουσική ομάδα «A piacere» της Μελίνας Παιονίδου και στις «Χοροροές» της Σοφίας Σπυράτου. Επτά φορές συμμετείχε στο Φεστιβάλ Επιδαύρου. Στην διατριβή του και σε μια σειρά από άρθρα έχει επισημάνει τη στενή σχέση μεταξύ της θεατρικής ζωής της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Κωνσταντινούπολης και της Σμύρνης.
Έχει δημοσιεύσει άρθρα για το θέατρο στα περιοδικά Νέα Εστία («Η 4η Αυγούστου και το θέατρο»), Παράβασις («Ο θίασος των Νέων στο Παγκράτι, Παυσίλυπα θεάματα»), Επτά Ημέρες («Το θέατρο στη δεκαετία του 1930»), Ατάκα, Πυξίδα («Το πρώτο μιούζικαλ στην Ελλάδα»), Τζαζ και Jazz («Προϊστορία της Τζαζ στην Ελλάδα»), Δρώμενα («Η ελληνική Οπερέττα»), Αριάδνη («Ο χορός στην Οπερέττα») και στον τόμο Στέφανος - Τιμητική προσφορά στον Βάλτερ Πούχνερ («Σχέση του Θεάτρου Σκιών με τα υπόλοιπα είδη θεάτρου»). Το έργο του περιλαμβάνει άρθρα σχετικά με παραστάσεις αρχαίου δράματος στη σύγχρονη Ελλάδα, την επίδραση της μουσικής του ρεμπέτικου τραγουδιού στο έργο του Μάνου Χατζιδάκι (Νέα Εστία, 2011), την τουρκική οπερέτα Leblebidji Hor-hor Agha (συμπόσιο Ciepo, 2012) και τη μουσική του ελληνικού θεάτρου σκιών.
