Horton Edward
Γλώσσα
Αγγλική
Ημερομηνία
19/03/2011
Διάρκεια
38:40
Εκδήλωση
12ο Πανελλήνιο Διαβητολογικό Συνέδριο
Χώρος
Ξενοδοχείο Hilton Athens
Διοργάνωση
Ελληνική Διαβητολογική Εταιρεία (ΕΔΕ)
Κατηγορία
Παθολογία
Ετικέτες
διαβήτης, παχυσαρκία, ενδοθήλιο, αθηροσκλήρυνση, φλεγμονή, υπεργλυκαιμία, αντίσταση στην ινσουλίνη, ομοκυστεϊνη, μόλυνση του αέρα, ΝΟ, μονοξείδιο του αζώτου, οξειδωτικό στρες
Σύμφωνα με στατιστικά δεδομένα, βιώνουμε μια επιδημία διαβήτη: το 2003 τα κρούσματα διαβήτη ανέρχονταν παγκοσμίως στα 184. 000.000, (εκ των οποίων το 90% ήταν διαβήτης τύπου ΙΙ), ενώ για το έτος 2025 η πρόβλεψη ήταν να φτάσουν τα 330.000.000. Φαίνεται όμως ότι η επιδημία είναι πιό προχωρημένη και κρίνοντας από τα σημερινά δεδομένα η πρόβλεψη για το 2025 είναι το μισό δισεκατομμύριο κρούσματα. Η αύξηση των κρουσμάτων δεν κατανέμεται ομοίως: το επίκεντρο βρίσκεται στην Ασία και ιδιαίτερα στην Ινδία.
Η παρατηρούμενη επιδημία διαβήτη είναι παράλληλη με μια άλλη επιδημία, αυτή της παχυσαρκίας, η οποία επίσης έχει αυξητικές τάσεις. Υπολογίζεται ότι τα παιδιά που γεννήθηκαν το 2000 διατρέχουν έναν κίνδυνο της τάξεως του 33% να εμφανίσουν διαβήτη στη διάρκεια της ζωής τους αν είναι αγόρια, ενώ για τα κορίτσια το ρίσκο είναι 39%. Όπως δείχνει πλήθος μελετών, ο τρόπος ζωής είναι ο κύριος υπεύθυνος για τα παραπάνω που μαζί αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης των καρδιαγγειακών νοσημάτων.
Με δεδομένο ότι η αθηροσκλήρυνση, η οποία προηγείται των καρδιαγγειακών, είναι μια φλεγμονώδης νόσος και η ενδοθηλιακή δυσλειτουργία των αγγείων αποτελεί μια πρώιμη ανωμαλία στην παθογένεση της αθηροσκλήρυνσης, μελετήσαμε τα ενδοθηλιακά κύτταρα των αγγείων. Αυτά κατέχουν ρόλο - κλειδί στη συστολή και διαστολή των αγγείων και στη ρύθμιση του μυϊκού τόνου, ενώ παράγουν πλήθος μορίων που σχετίζονται με την πήξη του αίματος αλλά και με τη φλεγμονή.
Από τις μελέτες, τόσο τις δικές μας όσο και άλλων ερευνητών, διαπιστώθηκε ότι:
1. Η δυσλειτουργία του ενδοθηλίου αποτελεί έναν πρώιμο δείκτη αθηροσκλήρυνσης ο οποίος μπορεί να μετρηθεί με μη επεμβατικές μεθόδους.
2. Επίσης η δυσλειτουργία του ενδοθηλίου είναι παρούσα σε παχύσαρκα άτομα, όπως επίσης και σε άτομα με διαβήτη και προδιαβητική κατάσταση.
3. Αλλαγές στον τρόπο ζωής με έμφαση στην υγιεινή διατροφή, απώλεια βάρους και φυσική άσκηση βελτιώνουν σημαντικά την ενδοθηλιακή λειτουργία.
4. Αρκετά σκευάσματα που χορηγούνται για τη μείωση παραγόντων καρδειαγγειακού κινδύνου, βελτιώνουν επίσης την ενδοθηλιακή λειτουργία
Ο Edward S. Horton, M.D., αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Harvard το 1957. Εργάστηκε ως ειδικευόμενος χειρουργικής στο Νοσοκομείο Johns Hopkins της Βαλτιμόρης, Maryland, πραγματοποίησε μέρος της ειδικότητάς του στην παθολογία στην Ιατρική Σχολή του Dartmouth, στο Hanover, New Hampshire και ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή του στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Duke, Durham, North Carolina. Μετά την ολοκλήρωση της ειδίκευσής του το 1964, ο Δρ. Horton παρέμεινε στο Duke, ενώ, παράλληλα, υπήρξε υπότροφος σε διάφορες θέσεις ενδοκρινολογίας. Το 1967, εντάχθηκε στο προσωπικό της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Vermont και του Ιατρικού Κέντρου του Vermont, στο Burlington, Vermont, όπου εργάστηκε για είκοσι έξι χρόνια, αρχικά ως Διευθυντής Ενδοκρινολογίας και Μεταβολισμού και στη συνέχεια ως Πρόεδρος του Τμήματος Ιατρικής και Επικεφαλής των Ιατρικών Υπηρεσιών. Το 1993, διορίστηκε Καθηγητής Ιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Harvard, Επικεφαλής του Τμήματος Ενδοκρινολογίας και Μεταβολισμού στο Νοσοκομείο New England Deaconess και Ιατρικός Διευθυντής του Κέντρου Διαβήτη Joslin στη Βοστώνη, Μασαχουσέτη. Σήμερα, είναι Κύριος Ερευνητής στο Κέντρο Διαβήτη Joslin.
Στα κύρια ενδιαφέροντά του περιλαμβάνονται: το πρόβλημα της παχυσαρκίας και της ανθεκτικότητας στην ινσουλίνη, καθώς αυτά συνδέονται με τον σακχαρώδη διαβήτη και καρδιοαγγειακές παθήσεις, η ρύθμιση της ενεργειακής ισορροπίας και η ενεργειακή ομοιόσταση του μεταβολισμού, η ρύθμιση της μεταφοράς γλυκόζης και του μεταβολισμού σε σκελετικό μυ και λιπώδη ιστό, καθώς και οι επιδράσεις της άθλησης και της σωματικής δραστηριότητας γενικότερα στο επίπεδο ευαισθησίας στην ινσουλίνη. Επίσης, είναι Κύριος Ερευνητής ή Συνεργάτης Ερευνητής σε αρκετά σημαντικές μελέτες που χρηματοδοτούνται από τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας (NIH) των ΗΠΑ, όπως: το Πρόγραμμα Πρόληψης Διαβήτη, η Μελέτη LookAHEAD και μία Μελέτη του Διαβήτη, Καρδιακές Παθήσεις και Ευαισθησία στην Ατμοσφαιρική Ρύπανση. Έχει περισσότερες από 300 δημοσιεύσεις στο ενεργητικό του.
Ο Δρ. Horton έχει λάβει μια σειρά από βραβεία και τιμητικές διακρίσεις, όπως το βραβείο Banting για την προσφορά Εξαίρετων Υπηρεσιών από τον Αμερικανικό Διαβητολογικό Σύνδεσμο, το βραβείο Robert H. Herman της Αμερικανικής Εταιρείας Κλινικής Διατροφής, το βραβείο Mizuno και θέση Λέκτορα, το βραβείο John A. Galloway και θέση Λέκτορα από τη Διεθνή Ομοσπονδία Διαβήτη, το βραβείο Διακεκριμένου Ιατρού-Εκπαιδευτή από τον Αμερικανικό Διαβητολογικό Σύνδεσμο, το βραβείο Διακεκριμένου Ιατρού από την Ενδοκρινολογική Εταιρεία και το βραβείο Novartis για τον διαβήτη για Μακροχρόνια Ερευνητικά Επιτεύγματα. Έχει διατελέσει Αρχισυντάκτης του Current Diabetes Reports και Συνεργάτης Σύνταξης των Diabetes, Diabetes Care, Obesity Research και American Journal of Physiology, ενώ έχει συμμετάσχει στις συντακτικές επιτροπές πολυάριθμων άλλων εκδόσεων, όπως στο Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism.
Ο Δρ. Horton υπήρξε Πρόεδρος του Αμερικανικού Διαβητολογικού Συνδέσμου και της Αμερικανικής Εταιρείας Κλινικής Διατροφής. Επίσης, διετέλεσε Πρόεδρος της Εθνικής Συμβουλευτικής Επιτροπής για τον Διαβήτη.
2. Absence of Glycemic Threshold for the Development of Long-term Complications in the DCCT, Diabetes, 1996, 45: 1289-1298