Εδώ πάπισσα, εκεί πάπισσα, ποια είναι η πιο graphic novel πάπισσα;

Η Ημερίδα πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της έκθεσης με αφορμή το graphic novel: «Ο Συλλέκτης- Έξι Διηγήματα για Έναν Κακό Λύκο» του Soloúp.

Τα γκράφικ νόβελς, μια δημοφιλής αφηγηματική φόρμα της τέχνης των κόμικς, βρίσκονται στις μέρες μας στο επίκεντρο της εκδοτικής παραγωγής, έχοντας κερδίσει το ενδιαφέρον των αναγνωστών. Ταυτόχρονα, αποτελούν αντικείμενο μελέτης της ακαδημαϊκής κοινότητας, εργαλείο στα χέρια των εκπαιδευτικών, απασχολούν κριτικούς λογοτεχνίας και δημοσιογράφους.

Στο σύγχρονο πολιτισμικό πεδίο, τα γκράφικ νόβελ προτείνουν μια πολυπρισματική και πολυφωνική θεώρηση της κόμικς αφήγησης η οποία συνδιαλέγεται δυναμικά με άλλες μορφές τέχνης (λογοτεχνία, κινηματογράφος, ζωγραφική) και επιχειρεί να αναδείξει τις καλλιτεχνικές και αφηγηματικές δυνατότητες ενός, συνεχώς εξελισσόμενου, αφηγηματικού μέσου που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των αφηγηματικών τεχνών που ανέδειξε η πολιτισμική εξέλιξη του 20ού και 21ου αιώνα.

Πού οφείλεται όμως η άνθηση της συγκεκριμένης φόρμας των κόμικς; Ποιοι παράγοντες επηρεάζουν τη δυναμική της παρουσία; Πώς συνδέεται με τις άλλες τέχνες και ειδικότερα με την λογοτεχνία; Ποιες δυνατότητες εξέλιξης μπορούν να έχουν στο μέλλον; Μπορούν όλα τα κόμικς να χαρακτηριστούν γκράφικ νόβελ;

Αυτά είναι τα ερωτήματα που θέτει και φιλοδοξεί να απαντήσει η ημερίδα Τα Γκράφικ Νόβελ: Απαιτητικές Αφηγήσεις από μια Ώριμη Φόρμα των Κόμικς, στο πλαίσιο της οποίας πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι, δημιουργοί κόμικς, εκδότες και εκπρόσωποι της σκηνής των γκράφικ νόβελ στην Ελλάδα συνομιλούν για τη δημοφιλή σε Ελλάδα και εξωτερικό φόρμα των κόμικς.

Οργανωτική επιτροπή: Εύη Σαμπανίκου, Πάνος Κρητικός, Αντώνης Νικολόπουλος (Soloup)

Η ημερίδα διοργανώθηκε με την υποστήριξη του Τμήματος Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Εδώ πάπισσα, εκεί πάπισσα, ποια είναι η πιο graphic novel πάπισσα;

Με αφορμή την εντυπωσιακή άνθιση των εκδόσεων κόμικς βιβλίων στις μέρες μας και δίνοντας έμφαση στα δημοφιλή σε κοινό και κριτικούς graphic novels, εξετάζουμε τη μεταφορά σε κόμικς ενός κλασικού έργου της νεοελληνικής λογοτεχνίας, της «Πάπισσας Ιωάννας» του Εμμ. Ροΐδη (1866). Ειδικότερα, τοποθετούμε τις δύο μεταγραφές του συγκεκριμένου λογοτεχνικού κειμένου (από τους Δημήτρη Χατζόπουλο και Λευτέρη Παπαθανάση) στο πλαίσιο της συζήτησης που αναπτύσσεται στην Ελλάδα και στο εξωτερικό γύρω από τη τροπικότητα και την προθετικότητα των graphic novels, θέτοντας ερωτήματα όσον αφορά το πώς οι δημιουργοί αναμετρώνται με το λογοτεχνικό κείμενο και πώς διαχειρίζονται την «ερμηνευτική κληρονομιά» που το συνοδεύει. Παρακολουθούμε συγκεκριμένα πώς οι πολιτισμικές προσλαμβάνουσες των νεότερων δημιουργών κόμικς ανανεώνουν ένα παλαιότερο λογοτεχνικό κείμενο και πώς συμβάλλουν στην αναγνωστική διαδικασία και την πρόσληψη της «διασκευής» στο σύγχρονο πολιτισμικό πεδίο όπου αυτή παράγεται, διακινείται, απομακρύνεται από τη μήτρα που το γέννησε (και τις προθέσεις του συγγραφέα) και συναντά τον σύγχρονο αποδέκτη του, τους σημερινούς αναγνώστες, αποκτώντας τη δική της αυτόνομη καλλιτεχνική αξία.