Ερνέστος Ρενάν (1823-1892), ένας «ασύγκριτος άνθρωπος». Διακόσια χρόνια από τη γέννησή του

Ο Λάμπρος Βαρελάς γεννήθηκε το 1968 στο Βαθύρρευμα Τρικάλων. Σπούδασε ελληνική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές και ανακηρύχτηκε διδάκτορας της νεοελληνικής φιλολογίας (1997). Δίδαξε στην ιδιωτική δευτεροβάθμια εκπαίδευση (1999-2001). Το 2001 εκλέχτηκε τακτικός ερευνητής στο Τμήμα Γλώσσας και Λογοτεχνίας του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας, όπου εργάστηκε ώς τον Ιούνιο του 2010. Από το 2002 εργάζεται ως συνεργαζόμενο εκπαιδευτικό προσωπικό (ΣΕΠ) στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Από το 2010 διδάσκει στο Τμήμα Φιλολογίας του Α.Π.Θ.

Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα αφορούν τη νεοελληνική λογοτεχνία του 19ου και του 20ού αιώνα, τη λογοτεχνία στην εκπαίδευση και τα περιοδικά λόγου και τέχνης. Έχει εκδώσει σε αυτοτελείς τόμους τα ευρετήρια του περιοδικού Ελληνικά Γράμματα, τα αφηγήματα του Μαρίνου Παπαδόπουλου Βρετού και τα περιεχόμενα των εγχειριδίων για τη διδασκαλία της λογοτεχνίας στη νεοελληνική δευτεροβάθμια εκπαίδευση (1884-2001). Άρθρα του δημοσιεύτηκαν σε πρακτικά συνεδρίων και φιλολογικά περιοδικά.

Η Έφη Γαζή είναι Καθηγήτρια της Θεωρίας της Ιστοριογραφίας και της Νεότερης Ιστορίας στο Τμήμα Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Έχει πραγματοποιήσει προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έλαβε Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Ειδίκευσης στη Συγκριτική Ιστορία (Master in Comparative History) από τo Πανεπιστήμιο του Essex (Βρετανία) και Διδακτορικό Δίπλωμα με διάκριση στην Ιστορία από το Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό ΄Ιδρυμα της Φλωρεντίας (1997). Υπήρξε Μεταδιδακτορική Υπότροφος στο Πρόγραμμα Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Princeton (1998). Έχει διδάξει στα Πανεπιστήμια Θεσσαλίας, Κρήτης, Αθηνών, Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο (Ε.Α.Π.) και Brown (Η.Π.Α.). Διετέλεσε Επισκέπτρια Ερευνήτρια (Research Fellow) στο Κολέγιο Birkbeck του Λονδίνου (2007-8) και στο Ινστιτούτο Ελληνικής και Λατινικής Φιλολογίας (Institut für Griechische und Lateinische Philologie) του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου (2015). Έχει δημοσιεύσει τις μελέτες Scientific National History. The Greek Case in Comparative Perspective (2000), Ο Δεύτερος Βίος των Τριών Ιεραρχών. Μια γενεαλογία του ‘ελληνοχριστιανικού πολιτισμού’ (2004), Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια. Ιστορία ενός συνθήματος (2011), Άγνωστη Χώρα. Ελλάδα και Δύση στις αρχές του 20ου αιώνα (2020) καθώς και άρθρα σε ελληνικά και διεθνή επιστημονικά περιοδικά και συλλογικούς τόμους γύρω από την ιστορία της ιστοριογραφίας, τη θεωρία και τη μεθοδολογία της ιστορίας, την ιδεολογία και την πολιτική κουλτούρα, την πολιτισμική και διανοητική ιστορία. Είναι επιμελήτρια τριών τευχών του περιοδικού Historein. Από κοινού με τον Μ. Αυγερίδη και τον Κ. Κορνέτη, επιμελήθηκε τον συλλογικό τόμο Μεταπολίτευση. Η Ελλάδα στο μεταίχμιο δύο αιώνων (2015).

O Σταύρος Ζουμπουλάκης γεννήθηκε το 1953 στη Συκιά Λακωνίας. Σπούδασε νομική και φιλολογία στην Αθήνα και φιλοσοφία στο Παρίσι. Δίδαξε πολλά χρόνια στη μέση εκπαίδευση. Από το 1998 ως το 2012 διετέλεσε διευθυντής του περιοδικού «Νέα Εστία». Είναι πρόεδρος, από το 2008, του Δ.Σ. του βιβλικού ιδρύματος «Άρτος Ζωής». Το Φεβρουάριο 2013 ανέλαβε τη θέση του προέδρου του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Το 2015 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Έχει συγγράψει πλήθος έργων μυθιστορηματικού, πολιτικού, φιλολογικού και θεολογικού περιεχομένου ενώ αρθρογραφεί τακτικά στον ημερήσιο τύπο. Το 2016 για το βιβλίο του με τίτλο Υπό το φως του μυθιστορήματος τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο δοκιμίου κριτικής ενώ το 2017 τιμήθηκε με το βραβείο του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών για το έργο του Ο στεναγμός των πενήτων. Δοκίμια για τον Παπαδιαμάντη.