Χοροί σε Διαμαρτυρία: Επανεξετάζοντας την Αισθητικοποίηση του Πολιτικού

Το Διεθνές Φόρουμ «Το Αρχαίο Δράμα και το Πολιτικό: Παράσταση-Φιλοσοφία-Πολιτική Θεωρία» πραγματοποιήθηκε στις 18-19 Σεπτεμβρίου 2019, στο πλαίσιο του καλλιτεχνικού και ερευνητικού προγράμματος για το Αρχαίο Δράμα και τις Πολιτικές Επιστήμες με τίτλο:

Μεγάλες Αφηγήσεις / Η Επιστροφή
Αθήνα_2019

Πράξη: «ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΒΟΛΗ ΔΙΕΘΝΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ»
Θεσμός: «Αρχαίο Δράμα: Διεπιστημονικές και Δια-καλλιτεχνικές προσεγγίσεις»

Το Φόρουμ διερευνά το ζήτημα της ποίησης και της εφαρμογής της πολιτικής σήμερα και επιδιώκει να αμφισβητήσει τις απολιτικές και αντιπολιτικές φωνές της δημόσιας σφαίρας. Οι μηχανισμοί κοινωνικού αποκλεισμού και μετανάστευσης, οι νέοι εθνικισμοί, η αναζωπύρωση του λαϊκισμού και η ανάγκη για επανεφεύρεση εναλλακτικών γεγονότων, συζητούνται και τίθενται σε μια παιγνιώδη αγωνιστική αλληλεπίδραση, μέσα από τη θεωρία της επιτέλεσης, της πολιτικής φιλοσοφίας και της ανθρωπολογίας.

Το BLOD βιντεοσκόπησε και δημοσιεύει τη 2η ημέρα του Φόρουμ που είχε ως γενική θεματική: Το πολιτικό και το αρχαίο δράμα ως θεωρία/ιδέα/πρόταγμα

Η 2η ημέρα του Φόρουμ, σε επιμέλεια του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, φιλοξένησε ανακοινώσεις και διαλέξεις ερευνητών, καθηγητών και καλλιτεχνών που συσπειρώνονται στο Ευρωπαϊκό Δίκτυο Έρευνας και Τεκμηρίωσης Παραστάσεων Αρχαίου Ελληνικού Δράματος (Arc-Net), σε πανεπιστημιακά ιδρύματα της Ελλάδας και του εξωτερικού: Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ Πανεπιστημίου Αθηνών, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Πανεπιστημίου Αθηνών, Πανεπιστήμιο Freie του Βερολίνου, Πανεπιστήμιο του Bochum, Πανεπιστήμιο του Exeter καθώς και στο Συμβούλιο Τεχνών Ελλάδας.

Χοροί σε Διαμαρτυρία: Επανεξετάζοντας την Αισθητικοποίηση του Πολιτικού | Stefan Donath: Στις αρχές του 21ου αιώνα, η αυξανόμενη προθυμία διαμαρτυρίας εξαιρετικά ετερογενών μεταξύ τους δρώντων παράγει τελείως νέες μορφές διαμαρτυρίας. Εκτός από τα καθιερωμένα κοινωνικά κινήματα, τα αυθόρμητα κινήματα διαμαρτυρίας γίνονται ολοένα και περισσότερο η βάση για το σχηματισμό νέων μορφών αντίστασης. Συζητώντας το μοντέλο του αρχαίου ελληνικού χορού και των χορωδιακών μορφών που προτείνονται από το αρχαίο θέατρο και τα πολιτικά περιβάλλοντά του, προσπαθώ να συζητήσω τις σύγχρονες στρατηγικές των ακτιβιστών που ασχολούνται συλλογικά με μερικές από τις πιο επείγουσες πολιτικές και κοινωνικές προκλήσεις. Με το παράδειγμα των αποκαλούμενων χορών διαμαρτυρίας, δεν θα περιοριστώ μόνο στη μορφή διαμαρτυρίας του χορού. Πολύ πιο αποφασιστικά, η συζήτηση για τις διαδικασίες χορωδιακότητας, θα επικεντρωθεί σε διάφορες μεθόδους συμφιλίωσης στο πλαίσιο του χορού καθώς και στη δυνατότητα δημιουργίας ενός χορού, προκειμένου να προσδιοριστούν οι πολιτικές επιπτώσεις που περιέχονται σε αυτόν. Η βασική μου θέση είναι ότι η αξιοποίηση των διαδικασιών και εννοιών του χορού στις αρχές του 21ου αιώνα χαρακτηρίζεται από μια αποφασιστική αλλαγή στις στρατηγικές διαμαρτυρίας: ενώ η μορφή του χορού ως δραματοποιημένου ηθοποιού, συγχρονισμένου πλήθους ή πληθωρικής σωματικής συλλογικότητας, υποχωρούν όλο και περισσότερο, οι χορικές μέθοδοι, οι οποίες δεν στοχεύουν πλέον στην παρουσίαση των διαδηλωτών ως αντιπάλων ή ανταγωνιστών, κερδίζουν έδαφος.

(Σημείωμα του ομιλητή)