Η Διάρρηξη του Ρήγματος

Πολιτιστικά και αφηγηματικά πυκνώματα όπως οι εικαστικές τέχνες αλλά και παραγωγικές εφαρμογές τους όπως είναι οι διαφημιστικές αναπαραστάσεις, οι βιομηχανικές απεικονιστικές εφαρμογές , οι αφίσες, τα κόμιξ, η διαδικτυακή εικονοαφήγηση κ.α, ορίζουν τις κυρίαρχες αντιληπτικές επικράτειες. Άραγε αυτές οι έσχατες περιοχές των κοινόκτητων εννοιών του ορατού θεμελιώνονται κάπου, σε κάποιο κανονιστικό, αιτιοκρατικό, σύστημα; Και ακόμα μια από τις κεντρικές προβληματικές του μοντέρνου για την αυτοπροσδιοριστία της μορφής, για τους μαθηματικούς ή άλλους κώδικες που θεμελιώνουν, διιστορικά μάλιστα, το οφθαλμικά προσλήψιμο , έχει καμιά εφαρμογή μέσα στην καταιγίδα από αναπαραστάσεις; Ή μήπως η χειμαρρώδης εικονογραφία, δημιουργεί ένα χάος αδιάστατο και μη δομήσιμο; Η διατύπωση του ορατού, η κατασκευή μιας εικόνας σε ποια γραμματική, σε ποιο συντακτικό, με ποιά λογική ακολουθία συστήνεται; Πού και πώς τεκμηριώνονται έννοιες όπως η ισοδυναμία , ή αναλογία, ή η ταυτότητα;

Η σύγχρονη τέχνη μέσα από το τέχνασμα της μορφικής, εννοιολογικής, ηθικής και συντακτικής αποδόμησης, οργανώνει μια ηγεμονική και ανελαστική ανακωδικοποίηση: προαποφασισμένη ακαδημαϊκή και πολιτικά ορθή ρήξη με το παρελθόν. Να η συντριπτικά υπέρτερη σύγχρονη παραδοχή. Η προαποφασισμένη «επανάσταση» με ιδιαίτερη ένταση μάλιστα στον ελληνικό χώρο, οδήγησε το συλλογικό βλέμμα, από την νεωτερικότητα στη σύσταση ενός χρονικού προτύπου που κατηγοριοποιεί το «παλαιό» και το «καινούριο», ως ηθικές κατηγορίες και όχι ως οντολογικές ποιότητες χρόνου. Σ' αυτό το θεωρησιακό περιβάλλον η συγκεκριμένη ομιλία θέτει ορισμένα καιρία ερωτήματα.