Η εξέλιξη της αντίληψης της διατήρησης, από τον Χάρτη των Αθηνών του 1931, στην ευρωπαϊκή σύμβαση του τοπίου του 2000

Η διατήρηση και προστασία της ακίνητης πολιτιστικής και φυσικής κληρονομιάς, όπως και η αξιοποίησή της με τον αειφόρο αναπτυξιακό σχεδιασμό, αποτελεί πλέον υποχρέωση της Πολιτείας και διέπεται από τις αρχές των σχετικών διεθνών συμβάσεων και διακηρύξεων που έχουν κυρωθεί και από την Ελλάδα.

Την πρωτοπορία στις διεθνείς αυτές συμβάσεις την είχε ο Χάρτης των Αθηνών (1931). Τα τελευταία 50 χρόνια θεσμοθετήθηκε μεγάλος αριθμός συμβάσεων και άλλων διατάξεων με παραπληρωματικά κείμενα, για την αρχιτεκτονική κληρονομιά, την αρχαιολογική, τα ιστορικά κέντρα , το φυσικό τοπίο και τη βιοποικιλότητα.

Το αρχιτεκτονικό έλλειμμα που υπάρχει στη χώρα μας είναι ευρύτερα πολιτισμικό έλλειμμα και επομένως δεν είναι κλαδικό αλλά, κυρίως, εθνικό ζήτημα. Το αποτύπωμα της δικής μας εποχής αποτελεί, εν δυνάμει και αυτό, μέρος της κληρονομιάς του μέλλοντος.

Η ουσιαστική ενεργοποίηση των διεθνών συμβάσεων αποτελεί επιστημονικό και νομικό μονόδρομο για μία βιώσιμη ανάπτυξη με κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό περιεχόμενο. Ωστόσο η διεπιστημονική προσέγγιση, στην οποία βασίζεται μια τέτοια ανάπτυξη, δεν είναι εφικτή χωρίς την κατοχύρωση του επαγγέλματος του Αρχιτέκτονα.