Η Ελληνική Επανάσταση στη δημόσια ιστορία I

Ο Χάρης Αθανασιάδης είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και διευθυντής του μεταπτυχιακού προγράμματος Δημόσια Ιστορία του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα και οι δημοσιεύσεις του επικεντρώνονται στην Ιστορία της Εκπαίδευσης, την Ιστορία του εργατικού κινήματος και τη Δημόσια Ιστορία. Πριν στραφεί στην Ιστορία είχε σπουδάσει Παιδαγωγικά (στην Παιδαγωγική Ακαδημία Κρήτης) και Κοινωνιολογία (στο Πάντειο Πανεπιστήμιο). Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, εργάστηκε αρχικά στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης (2002-04) και κατόπιν στο Τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (2005-σήμερα). Συνεργάστηκε επίσης -ως επισκέπτης ερευνητής- με το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ (Graduate School of Education, εαρινό εξάμηνο 2001) και το Πανεπιστήμιο της Κύπρου (Τμήμα Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών, εαρινό εξάμηνο 2009). Παράλληλα είναι μέλος της επιστημονικής επιτροπής του ΚΑΝΕΠ-ΓΣΕΕ, διευθυντής του Περιφερειακού Επιμορφωτικού Κέντρου Ιωαννίνων (το οποίο οργανώνει την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών της περιφέρειας Ηπείρου και Ιονίων νήσων) και διευθυντής του Εργαστηρίου Ιστορίας της Νεοελληνικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.

Η Χριστίνα Κουλούρη έχει σπουδάσει στο Ιστορικό και Αρχαιολογικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Paris I) και στην École des Hautes Études en Sciences Sociales στο Παρίσι. Έχει διδάξει στα Πανεπιστήμια Κρήτης (1990-1993), Θράκης (1993-2003), Πελοποννήσου (2003-2010), στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο (2018-2020) και σε πολλά πανεπιστήμια του εξωτερικού (Tokyo, Reading -UK, Paris 1, Regensburg). Το 2010 ήταν επισκέπτρια ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Paris 1 –UMR IRICE), το 2017 Visiting Research Fellow στο Πανεπιστήμιο Princeton και τον Ιούνιο του 2019 Visiting Fellow στο Πανεπιστήμιο του Regensburg (Γερμανία). Της έχουν απονεμηθεί τα βραβεία Νίκου Σβορώνου «για εξαιρετική επίδοση στην έρευνα της νεοελληνικής ιστοριογραφίας» (1994), ‘Δελφοί’ της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας (2012) και Dimitrios Vikelas της ISOH (International Society of Olympic Historians). Έχει δημοσιεύσει 8 βιβλία, 5 συλλογικούς τόμους και πολλά άρθρα στα ελληνικά, αγγλικά και γαλλικά. Το τελευταίο της βιβλίο Φουστανέλες και Χλαμύδες. Ιστορική Μνήμη και Εθνική Ταυτότητα, 1821-1930 (Αθήνα, Αλεξάνδρεια, 2020) βραβεύτηκε με το Βραβείο Αναγνώστη και το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου. Διατέλεσε εμπειρογνώμων του Συμβουλίου της Ευρώπης σε θέματα ιστορικής εκπαίδευσης (1997-2001), μέλος της Εφορείας της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας (2014-2017) και μέλος των Επιτροπών Προγράμματος Σπουδών για το μάθημα της Ιστορίας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (2012-2013 και 2016-2019). Το 2013-2017 ήταν Κοσμήτορας της Σχολής Πολιτικών Επιστημών του Παντείου Πανεπιστημίου και από τον Σεπτέμβριο του 2020 είναι Πρύτανις του Παντείου Πανεπιστημίου.

Η [Θεο]Δώρα Μαρκάτου γεννήθηκε στην Κεφαλονιά. Είναι πτυχιούχος των τμημάτων Ιστορίας και Αρχαιολογίας και Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνέχισε τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο Χαϊδελβέργης με κύριο κλάδο Ιστορία της Τέχνης. Με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών εξεπόνησε τη διδακτορική της διατριβή, στον κλάδο Ιστορία της Τέχνης, με θέμα Ο γλύπτης Γεώργιος Μπονάνος (1863-1940). Η ζωή και το έργο του, και αναγορεύτηκε παμψηφεί αριστούχος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε αρχικά στη Δημόσια Μέση Εκπαίδευση ως Φιλόλογος και ως Σύμβουλος Φιλολόγων και στη συνέχεια στην Ανωτάτη Εκπαίδευση: Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών και Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων από το οποίο αφυπηρέτησε στη βαθμίδα της Αναπληρώτριας Καθηγήτριας. Συνεργάστηκε, επίσης, με το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο ως διδάσκουσα και ως συντονίστρια της ενότητας «Ελληνικός Πολιτισμός - Τέχνες 1». Σήμερα είναι άμισθη Έφορος του Κοργιαλενείου Ιστορικού και Λαογραφικού Μουσείου Αργοστολίου. Στο ερευνητικό της πεδίο εμπίπτουν η Ιστορία της Γλυπτικής, με έμφαση στη Δημόσια Γλυπτική και στην Ταφική Γλυπτική, η Ιστορία της Τέχνης της Επτανησιακής Σχολής (18ος-19ος αι.), η γυναικεία καλλιτεχνική δημιουργία, κ.ά.

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε αρχαιολογία και ιστορία τέχνης στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου στη θεματική της προστασίας μνημείων (συντήρηση και αποκατάσταση ιστορικών κτηρίων και συνόλων), ενώ το 2014 υποστήριξε τη διδακτορική της διατριβή στη Φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών με θέμα “Ο γλύπτης Γιάννης Παππάς (1913-2005): τα χρόνια της Αιγύπτου (1945-1952)”. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα εστιάζονται στη νεοελληνική τέχνη και ιστορία, στο δημόσιο χώρο και τη διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Εργάστηκε επί σειρά ετών στο Τμήμα Παραδοσιακών Κτηρίων και Μνημείων του Δήμου Αθηναίων για την καταγραφή, τεκμηρίωση και συντήρηση αγαλμάτων και ταφικών μνημείων, καθώς και μορφοπλαστικών και τοιχογραφικών διακόσμων διατηρητέων κτιρίων. Στο πλαίσιο αυτό εισήγαγε και καθιέρωσε στο δήμο Αθηναίων την επιστημονική συντήρηση των έργων τέχνης και εκπόνησε ερευνητικά, πιλοτικά και ευρωπαϊκά προγράμματα. Έχει δημοσιεύσει άρθρα της σε πρακτικά συνεδρίων, συλλογικά έργα και επιστημονικά περιοδικά. Η κυριότερη μελέτη της είναι «Τα γλυπτά της Αθήνας. Υπαίθρια γλυπτική 1834-2004» (εκδ. Ποταμός, 2003).

Από το 2012 προΐσταται του Ιστορικού Αρχείου του δήμου Αθηναίων, από όπου εργάζεται για τον εντοπισμό και περισυλλογή αρχειακού υλικού των δημοτικών υπηρεσιών, με σκοπό την προβολή και διάθεση στην έρευνα τεκμηρίων που αποτυπώνουν την ιστορία της τοπικής αυτοδιοίκησης της ελληνικής πρωτεύουσας.

Στο πλαίσιο της διδακτορικής της διατριβής, συνεργάστηκε με το Εργαστήριο Γιάννη Παππά για την τεκμηρίωση των έργων και του αρχείου του καλλιτέχνη. Το 2018 ανέλαβε την επιμέλεια της συλλογής του Εργαστηρίου Γιάννη Παππά, παραρτήματος του Μουσείου Μπενάκη.