Η έννοια του ωραίου στα Μαθηματικά και την Τέχνη

Ο χαρακτηρισμός ενός αγάλματος, ενός πίνακα ζωγραφικής, ενός θεατρικού έργου, μιας σονάτας ως «ωραίων» σπάνια ξενίζει.  Μπορεί να προκαλέσει αντιδράσεις, αντιρρήσεις, αντιπαραθέσεις αλλά δεν εκπλήσσει: το αναμενόμενο για ένα έργο τέχνης είναι να χαρακτηρίζεται ως «ωραίο» ή «μη ωραίο».

 Δεν ισχύει το ίδιο για ένα επιστημονικό δεδομένο, μια εξίσωση, ένα θεώρημα, μια απόδειξη. Οι μαθηματικές προτάσεις χαρακτηρίζονται και μάλιστα κατά τρόπο οικουμενικό και μονοσήμαντο - ως αληθείς ή ψευδείς. Ενίοτε τυχαίνει να αξιολογηθούν ως σημαντικές ή επουσιώδεις, πρωτότυπες ή τετριμμένες. Ωραίες όμως;

 Ωστόσο αρκετοί φυσικομαθηματικοί και μάλιστα εκ των κορυφαίων έχουν χρησιμοποιήσει αυτόν ακριβώς το χαρακτηρισμό για τα προϊόντα της επιστήμης τους.  Είναι η περίπτωση, μεταξύ άλλων, του Erdos, του Herman Weyl, του Dirac, των Yang Mills. Οι μεγάλες εξισώσεις του εικοστού αιώνα – όχι μόνο σωστές αλλά και ωραίες.
 
Στην παρουσίασή επιχειρείται η παράθεση μερικών από τις τρέχουσες αντιλήψεις περί «μαθηματικής ωραιότητος» και η αντιπαραβολή τους με αντίστοιχες θέσεις περί ωραιότητος στην τέχνη με στόχο διερευνηθεί αν πρόκειται για απλή, ατυχή χρήση της ίδιας λέξης για δυο ξένες μεταξύ τους έννοιες ή αν πράγματι υπάρχει εννοιολογική συνάφεια ανάμεσα στο ωραίο στην τέχνη και το ωραίο στα μαθηματικά.