Η μεταπολιτευτική πεζογραφική καχυποψία απέναντι στις συλλογικότητες. Το παράδειγμα της Αριστεράς

Η ομιλία αυτή πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της συνεδρίας Αναπαραστάσεις του ιδιωτικού στις τέχνες του Επιστημονικού Συμποσίου με τίτλο «Περιπέτειες του ιδιωτικού στη μεταπολιτευτική Ελλάδα», το οποίο διοργάνωσε η Εταιρεία Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας (Ιδρυτής: Σχολή Μωραΐτη) στις 13 & 14 Οκτωβρίου 2017.

Στόχος του συμποσίου ήταν να αναπτυχθούν προβληματισμοί γύρω από τη σχέση δημόσιου κα ιδιωτικού στη μεταπολιτευτική κοινωνία και στις αναπαραστατικές της τέχνες μέσα από την οπτική της κοινωνιολογίας, της νομικής, της ψυχανάλυ­σης, της ανθρωπολογίας, των πολιτισμικών σπουδών, της μελέτης της επικοινωνίας κ.ά.

Η μεταπολιτευτική πεζογραφική καχυποψία απέναντι στις συλλογικότητες. Το παράδειγμα της Αριστεράς

Με την κατάργηση του αντικομμουνιστικού νόμου 509/1947 το 1974, οι νέοι και οι νέες συνέρρευσαν στις αριστερές πολιτικές οργανώσεις και η κομμουνιστική αριστερά κυριάρχησε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και τα σχολεία. Μέσα στην πρώτη ωστόσο πενταετία, η Μάρω Δούκα, ο Πέτρος Τατσόπουλος και ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος αποτύπωσαν τις κριτικές επιφυλάξεις που σταδιακά ανέπτυξε η νέα γενιά απέναντι στις κομμουνιστικές πρακτικές και τους οργανωμένους πολιτικούς αγώνες. Ακολούθησαν οι Αλέξης Πανσέληνος, Θανάσης Βαλτινός και Δημήτρης Νόλλας, μέσα σε ένα περιβάλλον ωστόσο όπου το πολιτικό απασχολούσε όλο και λιγότερο τις πεζογραφικές σελίδες.