Η υλικότητα στη σύγχρονη αρχιτεκτονική

Η ταχεία ανάπτυξη της σύγχρονης τεχνολογίας χρειάζεται την υποστήριξη νέου υλικού. Η αρχιτεκτονική είναι ένα από τα παραδείγματα. Η εμφάνιση νέων δομικών υλικών όχι μόνο ενίσχυσε την αρχική απόδοση των υλικών, όπως η αντοχή, οι μηχανικές ιδιότητες αλλά και την απόδοση αντοχής, εξοικονόμησης ενέργειας, μόνωσης, στεγανότητας και αισθητικού αποτελέσματος, της οικονομίας του κύκλου ζωής και της ανακύκλωσης.

To βασικό θέμα των δομικών υλικών το 2024 είναι το Architectural Technology. Πώς έξυπνα κτίρια δομημένα με καινοτόμα και έξυπνα υλικά στα σημαντικότερα έργα του σήμερα, στην χώρα και παγκόσμια, δημιουργούν τις πόλεις του μέλλοντος.

Το Συνέδριο Building Materials Forum 2024– “Architectural Technology: building with smart materials” επικεντρώνεται σε ερευνητικά hotspot όπως computational design, robotic fabrication, and data driven design to augment building performance, using AI, IoT etc αλλά και παραδοσιακά οικοδομικά υλικά, ημιαγώγιμα υλικά, οργανικά/πολυμερή υλικά, νανοϋλικά, σύνθετα υλικά, βιο-υλικά κ.λπ. για ανταλλαγή εμπειριών και τεχνογνωσίας, και τη δημιουργία επιχειρηματικών ή ερευνητικών σχέσεων και την εύρεση συνεργατών για μελλοντική συνεργασία.

Το BLOD βιντεοσκόπησε και δημοσιεύει 2 κεντρικές ομιλίες του forum.

O Δημήτρης Ποτηρόπουλος (Αρχιτέκτων - Επικεφαλής & Συνιδρυτής, Potiropoulos+Partners) μίλησε για την Υλικότητα

Η ΥΛΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ

Κατά το συνθετικό process, ο αρχιτέκτονας δανείζει τα συναισθήματα και τους συνειρμούς του στο αντικείμενο του σχεδιασμού του, και εκείνο του χαρίζει την αύρα της υλικής του υπόστασης. Υπάρχει μια ζωτική δύναμη, μια «ένθεη ενέργεια» μέσα στα πράγματα, ένα πνεύμα, μια ψυχή, και αυτό το πνεύμα δεν αφορά μόνο τα ζωντανά στοιχεία, αλλά ακόμη και τα ίδια τα υλικά, τα οποία έχουν τον δικό τους κώδικα επικοινωνίας, μιλούν για τη φυσική τους προέλευση, για τη μέθοδο επεξεργασίας τους και την ανάλογη τεχνική. Ωστόσο, στην σύγχρονη σχεδιαστική αντίληψη, το υλικό, αναλαμβάνει μέσω του ψηφιακού σχεδιασμού τον πιο ενεργητικό ρόλο που έχει διαδραματίσει ποτέ, ενώ στο αρχιτεκτονικό λεξιλόγιο έχουν εισαχθεί νέοι όροι, όπως ρευστότητα, ροϊκότητα, μεταλλαξιμότητα, έννοιες που σχετίζονται με τις πολυμορφικές δυνατότητες της ύλης. Στη διαδικασία αυτή το υλικό δεν παρίσταται μόνο ως τελικό μέσο απόδοσης του σχεδιασμού στην πράξη, αλλά μετέχει και ως «συν-δημιουργός». Είναι αλήθεια ότι ο σχεδιασμός στο άυλο προγραμματιστικό περιβάλλον καθιστά πολλές φορές ασαφή τον συσχετισμό φυσικού και τεχνητού, με αποτέλεσμα τη σύγχυση των κόκκινων γραμμών ανάμεσα στο εικονικό και το υλικό, το «ψευδές» και το «αληθινό». Τίθεται επομένως το ερώτημα, κατά πόσο είναι δικαιολογημένες οι αντιρρήσεις σχετικά με τις δυνατότητες που παρέχει η ψηφιακή σχεδίαση, ακριβώς λόγω των συγκεχυμένων ορίων μεταξύ φυσικής και τεχνικής πραγματικότητας;