Ιδιωτικό και ατομικότητα στον κινηματογράφο της Μεταπολίτευσης ως σήμερα

Η ομιλία αυτή πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της συνεδρίας Αναπαραστάσεις του ιδιωτικού στις τέχνες του Επιστημονικού Συμποσίου με τίτλο «Περιπέτειες του ιδιωτικού στη μεταπολιτευτική Ελλάδα», το οποίο διοργάνωσε η Εταιρεία Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας (Ιδρυτής: Σχολή Μωραΐτη) στις 13 & 14 Οκτωβρίου 2017.

Στόχος του συμποσίου ήταν να αναπτυχθούν προβληματισμοί γύρω από τη σχέση δημόσιου κα ιδιωτικού στη μεταπολιτευτική κοινωνία και στις αναπαραστατικές της τέχνες μέσα από την οπτική της κοινωνιολογίας, της νομικής, της ψυχανάλυ­σης, της ανθρωπολογίας, των πολιτισμικών σπουδών, της μελέτης της επικοινωνίας κ.ά.

Ιδιωτικό και ατομικότητα στον κινηματογράφο της Μεταπολίτευσης ως σήμερα

Ο ιδρυτικός κανόνας του λεγόμενου Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, ήταν το νεωτερικό, «προσωπικό» ύφος στην κινηματογραφική αφήγηση και η θεματική σύνδεση με την τρέχουσα ιστορική, πολιτική και κοινωνική συγκυρία. Σε αυτό το σχήμα, από τις αρχές ήδη της εμφάνισης του ΝΕΚ, υπάρχουν δύο τουλάχιστον σαφείς εξαιρέσεις. Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος και ο Νίκος Νικολαΐδης. Η δική τους αντίληψη, αν και στην εποχή της θεωρήθηκε περιφερειακή, επηρέασε γόνιμα τους επιγόνους. Από την αμηχανία του ’80, περάσαμε γρήγορα, την επόμενη δεκαετία, στις περιπτώσεις της ηθογραφικής αναζήτησης του μικρού τόπου, με τον Κόκκινο, τον Γραμματικό, και τον Χούρσογλου, και αυτή η γενική κατεύθυνση συνεχίζεται ως τις μέρες μας, από τον Κούτρα, τον Οικονομίδη, τον Λάνθιμο κ.ά.