Παρουσίαση ερευνητικού προγράμματος «Καλλιτεχνική έρευνα στην Ελλάδα από το 1990 έως τα χρόνια της “κρίσης”»

Η Κατερίνα Κωνσταντίνου είναι υποψήφια διδάκτορας του Τμήματος Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει σπουδάσει ιστορία της τέχνης και επιμέλεια εκθέσεων. Έχει συμμετάσχει σε πλήθος ερευνητικών προγραμμάτων. Έχει εργαστεί για μουσεία και πολιτιστικούς οργανισμούς στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει συμμετάσχει σε συνέδρια και κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικούς τόμους, καταλόγους εκθέσεων και περιοδικά. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τις ποικίλες αποτυπώσεις του παρελθόντος στη δημόσια σφαίρα, με την διάχυση της επιστημονικής γνώσης για το παρελθόν και τους τρόπους ενεργοποίησης των κοινοτήτων στην διαχείρισή του.

Η Φαίη Ζήκα είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Φιλοσοφίας και Θεωρίας της Τέχνης στο Τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και Αντιπρύτανις της ΑΣΚΤ (2019-22). Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα αφορούν τις θεωρίες του χρώματος και τις εικαστικές εφαρμογές τους, τις σχέσεις μεταξύ αισθήσεων και αισθητικής, ζητήματα ταυτότητας και φύλου, τη σχέση τέχνης και φύσης, τη σχέση της φιλοσοφίας με τις τέχνες και τις επιστήμες. Άρθρα της έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και διεθνή επιστημονικά περιοδικά, σε συλλογικούς τόμους και σε καταλόγους εκθέσεων. Η μονογραφία της Απορία τέχνες και σκέψεις κατεργάζεται: Φιλοσοφικές έρευνες στη σύγχρονη τέχνη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα (2018). Έχει επιμεληθεί το βιβλίο του David Batchelor Χρωμοφοβία (Άγρα, 2013), τον κατάλογο της έκθεσης Απουσία (Νήσος, 2013) και τη συλλογή κειμένων Τέχνη, Σκέψη, Ζωή: Η αισθητική φιλοσοφία του Αλέξανδρου Νεχαμά (Οκτώ, 2014).

Η Ελπίδα Ρίκου σπούδασε κοινωνιολογία (Πάντειο Πανεπιστήμιο), κοινωνική ψυχολογία (D.E.A. και Doctorat, Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales, Παρίσι), κοινωνική ανθρωπολογία (D.E.A., Université Paris V-Sorbonne, Παρίσι) και εικαστικές τέχνες (Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας). Έχει διδάξει σε διάφορα πανεπιστήμια από το 1998 (Πάντειο Πανεπιστήμιο, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Πανεπιστήμιο Κρήτης, Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο). Από το 2007 ως το 2017 δίδαξε Ανθρωπολογία της Τέχνης στο Τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας, ενώ μεταξύ 2011 και 2013 δίδαξε επίσης στο Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών του Τμήματος Εικαστικών Τεχνών της ίδιας σχολής. Έχει επιμεληθεί τον τόμο Ανθρωπολογία και Σύγχρονη Τέχνη (Αλεξάνδρεια, 2013) και την μετάφραση του βιβλίου του Marc Augé Για μια ανθρωπολογία των σύγχρονων κόσμων (Αλεξάνδρεια, 1999) και έχει συνεπιμεληθεί την μετάφραση του βιβλίου του Alfred Gell Τέχνη και Δράση (Μ.Ι.Ε.Τ., υπό έκδοση), δύο τόμους με κείμενα και έργα καλλιτεχνών και κοινωνικών επιστημόνων που αφορούν την αξία (Αξία, νήσος,2018), τον ήχο και τη φωνή (Φωνές/Fones, νήσος, 2016) και το αφιέρωμα του περιοδικού Field. A journal of socially engaged art criticism στην έρευνα μεταξύ τέχνης και ανθρωπολογίας (2018). Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά, συλλογικούς τόμους, καταλόγους τέχνης και εφημερίδες. Από το 2010 προτείνει και συντονίζει καλλιτεχνικά projects με διεπιστημονικό χαρακτήρα, στα οποία συμμετέχει και η ίδια ως ανθρωπολόγος και εικαστικός (το καλλιτεχνικό, εκπαιδευτικό και ερευνητικό project ΤWIXTlab, μαζί με την Σ.Γρηγοριάδου και τον Γ.Σαμαντά, το διεθνές ερευνητικό πρόγραμμα «Μαθαίνοντας από την ντοκουμέντα», σε συνεργασία με την Ε.Γιαλούρη, κ.ά.).

Η Δρ. Άντα Διάλλα είναι Καθηγήτρια Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Διδάσκει στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα “Εικαστικές Τέχνες” του Εικαστικού Τμήματος της ΑΣΚΤ καθώς και στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Τμήματος Θεωρίας και Κριτικής της Τέχνης.. Στο παρελθόν έχει διδάξει ιστορία της Ευρώπης, της Ανατολικής Ευρώπης και της Ρωσίας κατά τον 19ο αιώνα στα Πανεπιστήμια της Κρήτης και της Θεσσαλίας και στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Από το 2004 έως το 2009 υπήρξε διευθύντρια του Ιστορικού Αρχείου του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει υπάρξει προσκεκλημένη ερευνήτρια στην Ρωσική Ακαδημία Επιστημών της Αγίας Πετρούπολης και στην the École des Hautes Études en Sciences Sociales 2 (Paris). Τον Ιανουάριο-Φεβρουάριο του 2017 είχε λάβει ερευνητική υποτροφία από το New York University -Jordan Center for the Advanced Study of Russia και το 2019 από το Princeton University-Seeger Center for Hellenic Studies. . Είναι μέλος της επιστημονικής και της συντακτικής επιτροπής του διεπιστημονικού περιοδικού Historein: A Review of the Past and Other Stories. Είναι επίσης ιδρυτικό μέλος του Κέντρου Έρευνας για τις Ανθρωπιστικές Επιστήμες (ΚΕΑΕ), και πρόεδρος του Διοικητικού του Συμβουλίου http://www.rchumanities.gr/en/. Σπούδασε Ιστορία στο Κρατικό Πανεπιστήμιο «Λομονόσοφ» της Μόσχας, στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου των Αθηνών και στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου και εκπόνησε την διδακτορική της διατριβή με τίτλο «Ο Πανσλαβισμός και το Ανατολικό Ζήτημα κατά το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα: Ο ρωσικός διάλογος» (2002). Τα επιστημονικά της ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στην Ιστορία της Ρωσίας και της Ευρώπης κατά τον 19ο και 20ο αιώνα (με έμφαση στην διεθνική ιστορία, την Αυτοκρατορία και τον Εθνικισμό), την ιστορία των Ανθρωπιστικών Επεμβάσεων και του Ανθρωπισμού και την Ιστορία της Ιστοριογραφίας.

Ο Απόστολος Λαμπρόπουλος είναι Καθηγητής Συγκριτικής Γραμματολογίας στο Πανεπιστήμιο Bordeaux Montaigne. Έχει διδάξει στο Πανεπιστήμιο Κύπρου (2002-2014), ως συμβασιούχος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Paris Nanterre (1997) και στο Πανεπιστήμιο Πατρών (2002), καθώς και ως επισκέπτης καθηγητής στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου (2010). Έχει διατελέσει Stanley J. Seeger Fellow στο Πανεπιστήμιο Princeton (2003-2004) και Marie Skłodowska-Curie Fellow στο Πανεπιστήμιο της Pennsylvania (2014). Έχει δημοσιεύσει τη μονογραφία Le Pari de la description (2002). Έχει συνεπιμεληθεί τους τόμους Χώρες της Θεωρίας (2010), AutoBioPhagies (2011), Textual Layering (2017), Écriture musicale, écriture picturale de la littérature et des arts (2017), Αξία (2019), καθώς και το θεματικό τεύχος «Configurations of Cultural Amnesia» (Synthesis, 2011). Αυτή τη στιγμή συνεπιμελείται τα θεματικά τεύχη «Débordements. Littérature, Arts, Politique» (La Raison publique, 2020) και «Learning from documenta» (Field: A Journal of Socially Engaged Art Criticism, 2020). Έχει μεταφράσει τα βιβλία Ο Δαίμων της Θεωρίας (2003) του Antoine Compagnon (Μεταίχμιο, 2003), Αποδόμηση (2006) του Jonathan Culler και, με τον Ευτύχη Πυροβολάκη, Jacques Derrida (2019) των Jacques Derrida και Geoffrey Bennington.