Καταδεικνύοντας την αξία της λογοθεραπευτικής παρέμβασης

Σε αυτή την ομιλία παρουσιάζεται συνοπτικά η λογοθεραπευτική προσέγγιση για την αγραμματική αφασία που αναπτύχθηκε από τη Cynthia Thompson, τον Lewis Shapiro και τους συνεργάτες τους. Πρόκειται για την επονομαζόμενη Θεραπεία των Υποκείμενων Δομών (ΘΥΔ) (Treatment of Underlying Forms). Αυτή η προσέγγιση λαμβάνει υπόψη της λεξικές και συντακτικές ιδιότητες των προτάσεων στις οποίες εστιάζει η θεραπεία (ορισματική δομή και συντακτική μετακίνηση, αντίστοιχα). Η έρευνα που στηρίζει εμπειρικά αυτή την προσέγγιση δείχνει πως (α) γενίκευση παρατηρείται μόνο μεταξύ δομών που μοιράζονται κοινά χαρακτηριστικά (π.χ. wh-μετακίνηση) και, επιπλέον, πως (β) τα αποτελέσματα της θεραπείας είναι καλύτερα όταν αυτή ξεκινάει εστιάζοντας στις πιο πολύπλοκες (παρά στις απλούστερες) δομές. Ειδικότερα, σε σχέση με το (β), η έρευνα της Thompson και των συνεργατών της έδειξε πως όταν η θεραπεία εστιάζει αρχικά στις αναφορικές προτάσεις αντικειμένου (π.χ. The man saw the artist who the thief chased), τότε υπάρχει γενίκευση στις δίπτυχες προτάσεις αντικειμένου (π.χ. Ιt was the artist who the thief chased) και στις wh-ερωτήσεις αντικειμένου (π.χ. Who did the thief chase?). Αντίθετα, όταν η θεραπεία ξεκινάει από τις απλούστερες δομές (ερωτηματικές), δεν παρατηρείται γενίκευση προς τις πιο πολύπλοκες δομές (δίπτυχες και αναφορικές).