Λεωνίδας Ζώρας: Τα τραγούδια του ως σηµείο αναφοράς στο δηµιουργικό του έργο

Η αγάπη του Λεωνίδα Ζώρα για την ποίηση, η οποία εκφράστηκε από τα νεανικά του χρόνια, όταν ακόµα αµφιταλαντευόταν ανάµεσα στην τέχνη των ήχων και αυτή των στίχων, τροφοδότησε την ενασχόλησή του µε τη φωνητική µουσική καθ' όλη τη διάρκεια της συνθετικής του πορείας. Με περισσότερα από εξήντα τραγούδια για φωνή και πιάνο, στην πλειοψηφία τους ενταγµένα σε κύκλους µε την εξαίρεση κάποιων νεανικών πρωτολείων, παρατηρούµε ότι, το προσφιλές στον συνθέτη είδος αποτελεί ταυτόχρονα τον σκελετό της δηµιουργίας του. Και αυτό γιατί, µέσα από τους κύκλους τραγουδιών διαγράφεται η εξέλιξη της µουσικής του γλώσσας και αισθητικής από το χώρο της εθνικής σχολής (α' δηµιουργική περίοδος, Σκίτσα, 1936), και µέσω µιας πειραµατικής περιόδου (Ακαριαία [1950], Η Προσφορά [1952]), στο ελεύθερα ατονικό ιδίωµα της δεύτερης και τελευταίας φάσης του έργου του (µε αποκορύφωµα του είδους τα Δεκατέσσερα τραγούδια σε ποίηση Κ. Καβάφη [1954-1960] και Τα τραγούδια της µικρής Ελένης [1961]).

Στην παρούσα ανακοίνωση γίνεται χρονολογική επισκόπηση του συνόλου της δηµιουργίας του Ζώρα για το ιδιαίτερα αγαπητό αυτό είδος της έντεχνης ελληνικής µουσικής. Εστιάζοντας στους σηµαντικούς για την εξέλιξη του ύφους του συνθέτη σταθµούς της πορείας, σκιαγραφούµε τις σχέσεις του µε τα λογοτεχνικά ρεύµατα του καιρού του και τις πρωτοποριακές - για την εποχή τους - επιλογές ποιητικών κειµένων, αναζητούµε τις αντανακλάσεις προσωπικών και ιστορικών γεγονότων στην έµπνευσή του και σχολιάζουµε τη θέση των τραγουδιών του ως προς τις µουσικές τάσεις της εκάστοτε χρονικής περιόδου. 

(Η βιντεοσκόπηση της συγκεκριμένης ομιλίας παραχωρήθηκε στο Blod από το αρχείο της Μεγάλης Μουσικής Βιβλιοθήκης «Λίλιαν Βουδούρη»)