Λιπώδες ήπαρ και καρδιαγγειακές παθήσεις

Εδώ και 55 χρόνια οι Henry Kowalski και Walter Abelmanm παρατήρησαν ότι το ήπαρ και η καρδιά εμφάνιζαν παθολογική σύνδεση. Πρόκειται για μια σχέση αμφίδρομη, όπου η κακή λειτουργία ενός οργάνου επιδρά στο άλλο και αντιστρόφως.

Το λιπώδες ήπαρ έχει μια καλά καθορισμένη πορεία: η συγκέντρωση λίπους στο ήπαρ έχει σαν συνέπεια αρχικά την εμφάνιση φλεγμονής και ίνωσης, ενώ στη συνέχεια επέρχεται κίρρωση. Η νόσος αποτελεί την πλέον συχνή αιτία δυσπραγίας του ήπατος στις ανεπτυγμένες χώρες: υπολογίζεται ότι το 20% ως 30% του γενικού πληθυσμού πάσχουν από αυτή, ενώ το ποσοστό αγγίζει το 70% μεταξύ παχύσαρκων και διαβητικών ατόμων. Για τη διάγνωση της νόσου, της οποίας κύρια έκφραση αποτελεί η ανάπτυξη αντοχής στην ινσουλίνη, υπάρχουν σαφώς καθορισμένα κριτήρια.

Το ερώτημα βεβαίως είναι κατά πόσο το λιπώδες ήπαρ συμβάλλει στην ανάπτυξη των καρδιαγγειακών νοσημάτων. Είναι καλά τεκμηριωμένο ότι το λιπώδες ήπαρ αυξάνει κατά 50% τα καρδιαγγειακά, όπως κατέδειξε ο Targher και οι συνεργάτες του. Η παρατηρούμενη αύξηση κινδύνου δεν σχετίζεται με το μεταβολικό σύνδρομο, αλλά πιθανότατα με την έκλυση παραγόντων που ενισχύουν τη φλεγμονή.

Διπλασιασμό του κινδύνου για καρδιαγγειακά επιφέρει η σκληρή αορτή. Είναι ιστολογικά τεκμηριωμένο ότι το λιπώδες ήπαρ αυξάνει τη σκληρότητα της αορτής.

Δεν υπάρχει αποτελεσματική θεραπεία για το λιπώδες ήπαρ. Οι ασθενείς θα πρέπει να καθοδηγούνται να υιοθετήσουν αλλαγές στον τρόπο ζωής με βαθμιαία (η απότομη χειροτερεύει τη νόσο) απώλεια βάρους.

Αξίζει να επισημανθεί ότι η ηπατοτοξικότητα των στατινών αποτελεί έναν μύθο και δεν θα πρέπει να γίνεται κατάχρηση της μέτρησης των τρανσαμινασών σε άτομα που λαμβάνουν στατίνες.