Μichelangelo Antonioni: Αφιέρωμα στα 100 χρόνια από τη γέννησή του μεγάλου ιταλού σκηνοθέτη

Στις 29 Σεπτεμβρίου 2012 συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη γέννηση του Mικελάντζελο Αντονιόνι (1912 - 2007). Μιας κεντρικής μορφής για τον πολιτισμό του 20ού αιώνα καθώς κατάφερε με το έργο του (δεκαέξι ταινίες μεγάλου μήκους και δεκαοκτώ μικρού μήκους στη διάρκεια πενήντα χρόνων) και μέσα από μία μοναχική, πρωτότυπη και συχνά διατέμνουσα πορεία, να επισημάνει και να αναλύσει την «αρρώστια των συναισθημάτων», τα προβλήματα, τις αγωνίες και τις φοβίες που κατατρέχουν τον σύγχρονο άνθρωπο.
 

Στον κορυφαίο αυτόν Ιταλό δημιουργό που εξελίχθηκε σε πρωτοπόρο της κινηματογραφικής γλώσσας και μετρ του ύφους, ζώντας την εποχή του και κινούμενος συγχρόνως και έξω απ’ αυτήν, είναι αφιερωμένη η εκδήλωση του Megaron Plus που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 5 Φεβρουαρίου, στο Μέγαρο Μουσικής. Μια βραδιά με κεντρικό ομιλητή τον διακεκριμένο κριτικό και ιστορικό του κινηματογράφου, στενό συνεργάτη και φίλο του Αντονιόνι, Κάρλο ντι Κάρλο: δημιουργό του ντοκιμαντέρ «Antonioni su Antonioni» που πρωτοπροβλήθηκε στο Φεστιβάλ της Βενετίας το 2008, έναν χρόνο μετά το θάνατο του κινηματογραφιστή από τη Φεράρα, αποκαλύπτοντας το «ενδόμυχο» πορτρέτο του «πρωταγωνιστή» του, Μικελάντζελο Αντονιόνι, μέσα από τη συλλογή πολύτιμων τηλεοπτικών του συνεντεύξεων και προσωπικών του εξομολογήσεων. 

Σε μια συνομιλία του με τον έγκριτο κριτικό και δημοσιογράφο Γιάννη Μπακογιάννοπουλο, ο Κάρλο ντι Κάρλο εκμυστηρεύεται στο κοινό του Megaron Plus  - έχοντας τη ζηλευτή τύχη μιας 40χρονης φιλίας με τον Αντονιόνι - «την ιστορία ενός δημιουργού που στοχάζεται πάνω στο έργο και τη ζωή του, που συνεχώς αποτολμά, έτοιμος να υπερασπιστεί με επιμονή και θάρρος τις επιλογές του, με το βλέμμα άγρυπνο και διορατικό ως προς τις επερχόμενες αλλαγές του μέλλοντος. Την ιστορία του, κάποιες φορές, ντροπαλού και αμήχανου μπροστά στα μικρόφωνα, ακόμα και αυστηρού Αντονιόνι, αλλά αμέσως μετά πρόθυμου, φιλικού, ευγενικού, ειρωνικού και πνευματώδους», μέσα από λέξεις και συλλογισμούς «που αποδεικνύουν ότι, αν και σπάνια μίλησε για τον εαυτό του, δεν υπήρξε ποτέ απρόθυμος να το κάνει». Την ιστορία ενός από τους ελάχιστους ίσως προσφιλείς δημιουργούς στους νέους, του οποίου οι ταινίες βλέπονται και ξαναβλέπονται συνεχώς, σε ρετροσπεκτίβες αφιερωμένες προς τιμήν του.