Ναρκισσισμός και Τέχνη

Για την ψυχανάλυση την ο ναρκισσισμός ορίζεται ως «αγάπη που απευθύνεται στην εικόνα του ίδιου του εαυτού». Ωστόσο, με δεδομένη τη σημασία του άλλου στην ψυχική ζωή (με προεξάρχον σχετικό παράδειγμα τη σχέση μητέρας - βρέφους) «υπό [μια] έννοια το εγώ αυτοπροσδιορίζεται μέσω της ταύτισης με την εικόνα του άλλου», δηλαδή, ο τρόπος με τον οποίο θα περιεχθούν και θα νοηματοδοτηθούν από τον ψυχισμό του άλλου πλευρές της εμπειρίας του εαυτού, είναι καθοριστικός για το τι αναγνωρίζει κανείς ως εικόνα του εαυτού του, καθώς και για το τι αισθήματα έχει για αυτό. Στη διάλεξη συζητούνται ορισμένες ψυχαναλυτικές θεωρήσεις της καλλιτεχνικής δημιουργικότητας, του έργου τέχνης και της απήχησής του στο κοινό, και επιχειρείται η προσέγγιση του έργου τέχνης ως δεκτικού νοηματοδοτικού υποδοχέα, ως περιέχοντος, σύμφωνα με την ψυχαναλυτική ορολογία, των μη νοηματοδοτημένων μερών του ψυχισμού, τόσο του καλλιτέχνη, όσο και του κοινού, ως «συμπληρώματος» δηλαδή της εικόνας του εαυτού.

Εξετάζεται επίσης η σχέση κοινού και καλλιτέχνη, ως αμφίδρομη σχέση νοηματοδότησης. Δίνεται έμφαση στη σημασία της ελεύθερης, παντοδυναμικής χρήσης του υλικού από τον καλλιτέχνη και αντίστοιχα στη δυνατότητα μιας κατά βούληση πρόσληψής του από τον θεατή (ως διεργασίες ομόλογες μιας ιδεωδώς αρμονικής σχέσης μητέρας – βρέφους). Τέλος, διατυπώνονται ορισμένες υποθέσεις σχετικά με τη σημασία των μορφικών στοιχείων του έργου τέχνης και συζητούνται σχετικά παραδείγματα. .