Κορρές Μανόλης
Γλώσσα
Ελληνική
Ημερομηνία
25/01/2018
Διάρκεια
01:45:32
Εκδήλωση
Μαθήματα εμβαθύνσεως στην Ιστορία της Αρχιτεκτονικής - Διαλέξεις της Πέμπτης
Χώρος
Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο
Διοργάνωση
Εργαστήριο Ιστορίας και Θεωρίας της Αρχιτεκτονικής, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο
Κατηγορία
Αρχιτεκτονική
Ετικέτες
ναός Αναστάσεως, Ιερουσαλήμ, Τόπος του Μαρτυρίου, βασιλική, Τίμιος Σταυρός, Πανάγιος Τάφος
Δύο σχεδόν αιώνες μετά την αδριάνεια πολεοδομική αναμόρφωση η βασιλομήτωρ Ελένη προέβη στις γνωστές έρευνές της για τον εντοπισμό του Τόπου του Μαρτυρίου. Σε αυτό το προγραμματικό πλαίσιο ο αδριάνειος ναός της Αφροδίτης κατεδαφίσθηκε, οι πριν επιχώσεις ανεσκάφησαν έως αποκαλύψεως των πάλαι ποτέ extra muros λατομικών εκτάσεων με τους υπόσκαφους τάφους, και ένας από αυτούς, ~125μ δυτικά του Cardo Maximus, αναγνωρίσθηκε κατά την παράδοση ως εκείνος του Ιησού.
Βάσει της παλαιότερης αρχιτεκτονικής σημειολογίας και της υπό διαμόρφωση νέας κτηριοδομικής τυπολογίας, ο Ναός της Αναστάσεως ήταν εύλογο κατά ένα μέρος του, το συνδεόμενο με τον Τίμιο Σταυρό, να ακολουθεί τον κτηριακό τύπο της βασιλικής, ενώ ένα άλλο μέρος του, το περί τον Πανάγιο Τάφο, έπρεπε να συμφωνεί με την πανάρχαια παράδοση του συμβολισμού των ηρώων και την νέα των μαρτυρίων, έπρεπε δηλαδή να είναι κυκλικό. Μετά από διαδοχικές μετασκευές και καταστροφές, με χειρότερη εκείνη του 1010, το δυτικό μέρος του κτηριακού συγκροτήματος ανοικοδομήθηκε (1048), ενώ μετά από έναν αιώνα οι σταυροφόροι έδωσαν στο σύνολο την τελική μορφή, η οποία σήμερα, εμπλουτισμένη από τις αναγκαίες αναστηλώσεις και ανακατασκευές του 1810, εντυπωσιάζει τόσο τον απαιτητικό επισκέπτη, όσο και τον ειδικευμένο ερευνητή της ιστορικής αρχιτεκτονικής.
Κύριος σκοπός της διάλεξης είναι η εποπτική διάκριση και εξήγηση των διαφόρων οικοδομικών φάσεων, όπως και η εστίαση σε κάποια ειδικά ζητήματα ιστορικής τοπογραφίας και αρχιτεκτονικής.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (1972), και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πολυτεχνείο του Μονάχου (1975-77), Διδάκτωρ του Freie Universität του Βερολίνου (1991) και του ΕΜΠ (1992). Μηχανικός στα Έργα Συντήρησης Μνημείων της Ακρόπολης (1975, 1977-1979), Προϊστάμενος του Τμήματος Αναστηλώσεων στη Διεύθυνση Αναστήλωσης Αρχαίων Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού (1981), Προϊστάμενος του Έργου «Παρθενών» της Α΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων (1983-1999). Αναπληρωτής Καθηγητής (1999) και πρωτοβάθμιος Καθηγητής (2006-2015) στο ΕΜΠ. Δίδαξε αρχαία αρχιτεκτονική, ιστορική τοπογραφία, αναστήλωση, εκτός από το ΕΜΠ και στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, στα Πανεπιστήμια Pensylvania και Berkeley των ΗΠΑ, και σε πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα της Ευρώπης, της Αμερικής και της Ασίας. Έχει συμμετάσχει στη μελέτη, συντήρηση, αναστήλωση και ανάδειξη πολλών ιστορικών μνημείων σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ειδικότερα στην Αθήνα, εργάστηκε στο Ερέχθειο, στο ιερό του Διονύσου, στο Διονυσιακό θέατρο στις νότιες παρειές της Ακρόπολης (υπεύθυνος έργου 1980-1983) και κυρίως στον Παρθενώνα (κατά το διάστημα 1983-1999 υπεύθυνος εργασιών αναστήλωσης και ανάδειξης του μνημείου). Διετέλεσε ή είναι μέλος των Επιτροπών Συντήρησης των Μνημείων της Ακρόπολης (EΣMA), του Διονυσιακού Θεάτρου, της ακρόπολης Λίνδου, του Επικουρίου Απόλλωνος, της Υποεπιτροπής Συντήρησης των Γλυπτών του Παρθενώνα, της Επιτροπής Μαραθώνα. Υπήρξε Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Οργανισμού Ανέγερσης του Μουσείου Ακρόπολης και μέλος κριτικής επιτροπής Διεθνούς Αρχιτεκτονικού Διαγωνισμού για την αποκατάσταση του ναού του Αυγούστου στο Pozzuοli της Καμπανίας, στη νότιο Ιταλία. Τακτικό μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ, 2006-). Αντεπιστέλλον μέλος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου του Βερολίνου και της Koldewey Gesellschaft. Χρυσό Μετάλλιο της Ακαδημίας της Ρώμης (2013), Αργυρό Μετάλλιο της Γαλλικής Ακαδημίας Αρχιτεκτονικής (1995), Χάλκινο Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών (1989), βραβείο Alexander von Humboldt (2003), Premio Internazionale di Archeologia, città di Ugento (Premio Zeus, 2006). H Ακαδημία Αθηνών τον βράβευσε για το βιβλίο του Η στέγη του Ηρωδείου και άλλες γιγάντιες γεφυρώσεις (2014). Παράσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος (1998).
Κύρια αυτοτελή έργα: Μελέτη Αποκαταστάσεως του Παρθενώνος, τ. 2β (Αθήνα 1989)· Οικοδομική των αρχαίων κιόνων (Αθήναι 1991)· Από την Πεντέλη στον Παρθενώνα (Αθήνα 1993)· Μελέτη Αποκαταστάσεως του Παρθενώνος (Αθήνα 1994)· Εκτέλεση, Περιεχόμενο και Αξία των Χαρτών της Αττικής του Κάουπερτ (Αθήνα 2008)· Η στέγη του Ηρωδείου και άλλες γιγάντιες γεφυρώσεις (Αθήνα 2014)· (Με Κατερίνα Τζανάκη) Η Κοίτα της Μέσα Μάνης και η αρχιτεκτονική της. Πρόταση προστασίας και ανανεώσεως του οικισμού (Αθήνα 1976)· (Με Χ. Μπούρα και με τη συνεργασία και των Θ. Σκουλικίδη – Ν. Μπελογιάννη – Εύης Παπακωνσταντίνου – Δ. Χαραλάμπους – Κ. Ζάμπα) Μελέτη Αποκαταστάσεως του Παρθενώνα (Αθήνα 1983)· (Με Ν. Τογανίδη – Κ. Ζάμπα – Θ. Σκουλικίδη κ.ά.) Μελέτη Αποκαταστάσεως του Παρθενώνα, τ. 2α (Αθήνα 1989)· (Με C. Hadjiaslani) Die Explosion des Parthenon (Berlin 1990).
Τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από το 2017.
