Ο περί της Αναγνώρισης των Ιδιωτικών Μουσείων και των Μουσείων των Αρχών Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Διαδικασία και Προϋποθέσεις) Νόμος του 2009 — Η Κυπριακή Εμπειρία

Αιτία για την έναρξη των προσπαθειών αναζήτησης λύσεων σε έναν τομέα όπου ασκείται μια συγκεκριμένης μορφής δημόσια πολιτική με απώτερο σκοπό την αναθεώρησή της, αποτελεί ο εντοπισμός σοβαρών αδυναμιών και προβλημάτων, που είτε επηρεάζουν με τρόπο αρνητικό τις διαδικασίες και τον τρόπο εφαρμογής της ως πολιτικής είτε αφορούν τις ίδιες τις βάσεις δημόσιας νομιμοποίησής της. Η πολιτική χρηματοδοτήσεων που εφαρμοζόταν ειδικά για τα μουσεία των τοπικών αρχών στην Κύπρο από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού κατά την περίοδο που είχε προηγηθεί της έναρξης της συζήτησης για σχεδιασμό του περί της Αναγνώρισης των Ιδιωτικών Μουσείων και των Μουσείων των Αρχών Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Διαδικασία και Προϋποθέσεις) Νόμου [Ν.58(Ι)/2009] εμφάνιζε και τα δύο πιο πάνω συμπτώματα. Η προσπάθεια διόρθωσης των στρεβλώσεων που αναδείχθηκαν μέσα από την εφαρμογή της πολιτικής αυτής για τις χρηματοδοτήσεις μουσείων επικεντρώθηκε έτσι στην αναζήτηση τρόπων επίλυσης συγκεκριμένων προβλημάτων. Σε πρώτο στάδιο επιχειρήθηκε μια πρώτη, συστηματική χαρτογράφηση του συγκεκριμένου χώρου, μέσω έρευνας που κατέγραψε σοβαρές αδυναμίες και ελλείψεις σε σχέση με τον τρόπο οργάνωσης, λειτουργίας και προσφοράς υπηρεσιών προς το κοινό από πλευράς των μουσείων. Σε ένα δεύτερο στάδιο αναζητήθηκαν, παράλληλα, λύσεις μέσα από τις οποίες θα καθίστατο εφικτή η εξασφάλιση ρυθμιστικού ρόλου για τη δημόσια αρχή που θα εφάρμοζε την πολιτική. Ως η πλέον πρόσφορη και υποσχόμενη να συμβάλει στην αναίρεση των προβλημάτων που ανέδειξε η υφιστάμενη πολιτική κρίθηκε εξ αρχής η λύση η οποία θα οδηγούσε στην υιοθέτηση μοντέλου βασισμένου σε σύστημα αναγνώρισης για τα μουσεία, κατά το πρότυπο που ισχύει και εφαρμόζεται και σε πολλές άλλες χώρες, το οποίο θα λάμβανε υπόψη του και θα αξιοποιούσε τη διεθνή καλή πρακτική και εμπειρία σε θέματα διοίκησης, οργάνωσης και σωστής διαχείρισης και λειτουργίας των μουσείων, όπως αυτή καταγράφεται στον «Κώδικα Δεοντολογίας για τα Μουσεία» του Διεθνούς Συμβουλίου Μουσείων. Με την ψήφιση του Νόμου έχει κατοχυρωθεί θεσμικά ο ρυθμιστικός ρόλου που καλείται να διαδραματίσει η δημόσια αρχή που έχει την ευθύνη εφαρμογής του και παράλληλα εγκαινιάστηκε και η προσδοκώμενη αλλαγή παραδείγματος σε σχέση με τη δημόσια πολιτική για τα μουσεία αυτά.