Ο «συμμαθητής» μας Θόδωρος Αγγελόπουλος

Ο Χρήστος Γιανναράς (1935-2024) γεννήθηκε στην Αθήνα στις 10 Απριλίου 1935. Σπούδασε θεολογία στην Αθήνα και φιλοσοφία στη Βόννη και το Παρίσι (Σορβόνη). Διδάκτωρ φιλοσοφίας της Faculté des lettres et sciences humaines του Πανεπιστημίου της Σορβόνης και της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Επίσης, ήταν επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου, του St. Vladimir's Orthodox Seminary της Νέας Υόρκης και της Σχολής του Τιμίου Σταυρού της Βοστώνης.

Ήταν διευθυντής του περιοδικού Σύνορο, που εξέδωσε δώδεκα τεύχη από το 1964 ως το 1967.

Από το 1982 μέχρι το 2002 υπήρξε τακτικός καθηγητής της φιλοσοφίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών της Αθήνας, αρχικά στο τότε ενιαίο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σπουδών και μετά στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών. Δίδαξε φιλοσοφική ορολογία και μέθοδο, πολιτική φιλοσοφία και πολιτιστική διπλωματία.

Επίσης είχε διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής σε πανεπιστήμια της Γαλλίας, της Ελβετίας, της Ελλάδας.

Είχε επιδείξει πλούσιο συγγραφικό έργο με θεματολογία που σχετίζεται με την έρευνα των διαφορών ανάμεσα στην ελληνική και στην δυτικοευρωπαϊκή φιλοσοφία και ορθόδοξη χριστιανική παράδοση. Πολλά από τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 10 τουλάχιστον ευρωπαϊκές γλώσσες.

Ο Χρήστος Γιανναράς υπήρξε υπότροφος του γερμανικού Ιδρύματος Υποτροφιών "Alexander von Humboldt Stiftung". Ήταν εκλεγμένο μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων, καθώς επίσης και της Academie International des Sciences Humaines (Βρυξέλλες). Παρενέβαινε στην κοινωνική και πολιτική επικαιρότητα μέσω τακτικής αρθρογραφίας στις εφημερίδες, Το Βήμα, παλαιότερα, επί 13 χρόνια, και από το 1993 στην Καθημερινή.

Ιστότοπος του Χρήστου Γιανναρά

Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος, στιχουργός και ποιητής. Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 1935. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ξεκίνησε την σταδιοδρομία του ως δημοσιογράφος και από το 1959 εργάζεται στην εφημερίδα Τα Νέα. Έχει γράψει πολλά βιβλία εκ των οποίων «Επαρχίες της Αθήνας», «Η Τουρκία χωρίς φερετζέ» καθώς και το θεατρικό «Ο δρόμος», στίχους εκατοντάδων τραγουδιών σε πρωτότυπη ποίηση αλλά και από μετάφραση (Λόρκα, Νερούδα). Οι στίχοι του μελοποιήθηκαν από τους μεγαλύτερους Έλληνες συνθέτες. Είναι μέλος της Ενώσεως Συντακτών Ημερ. Εφημ. Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), της Εταιρείας Μουσικοσυνθετών Ελλάδος και της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Ανέλαβε δημοσιογραφικές αποστολές στην Αμερική, Ρωσία, Ευρώπη, Ασία και Αφρική.

Ο Αλέκος Φασιανός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935. Σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών και ζωγραφική στην Α.Σ.Κ.Τ. (1956-1960, εργαστήριο Γ. Μόραλη). Αγάπησε και μελέτησε την αρχαία ελληνική αγγειογραφία και τη βυζαντινή εικονογραφία. Παρακολούθησε μαθήματα λιθογραφίας στην Ecole des beaux-arts του Παρισιού, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης (1962-1964), κοντά στους Clairin και Dayez. Το 1966 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, ενώ από το 1974 ζει και εργάζεται μεταξύ Παρισιού και Αθήνας. Από το 1959, χρονιά της πρώτης ατομικής του παρουσίασης στην Αθήνα, έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από εβδομήντα ατομικές εκθέσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Παρίσι, Μόναχο, Τόκυο, Αμβούργο, Ζυρίχη, Μιλάνο, Βηρυτό, Στοκχόλμη, Λονδίνο κ.ά. Συμμετείχε επανειλημμένα σε ομαδικές εκθέσεις και γνωστές διεθνείς διοργανώσεις ανά την υφήλιο. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν οι: Salon comparaisons (Παρίσι 1970), Biennale του Sao Paulo (1971) και Βενετίας (1972), Graphics Biennale του Baden-Baden (1985) κ.ά. Ο Φασιανός ασχολήθηκε επίσης με τη χαρακτική, το σχεδιασμό αφισών, καθώς και τη σκηνογραφία, συνεργαζόμενος κυρίως με το Εθνικό Θέατρο Αθηνών ("Αμερική" του Κάφκα, 1975, "Ελένη" του Ευριπίδη, 1976, "Όρνιθες" του Αριστοφάνη, 1978 κ.ά.). Ανέλαβε την εικονογράφηση αρκετών βιβλίων, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, γνωστών ποιητών και συγγραφέων. Ξεχωρίζουν τα ονόματα των Ο. Ελύτη, L. Aragon, G. Apollinaire, Κ. Ταχτσή, Κ. Καβάφη, Α. Εμπειρίκου, Γ. Ρίτσου, Β. Βασιλικού κ.ά. Έργα του κοσμούν επίσης ειδικές εκδόσεις τέχνης, όπως λευκώματα με θέμα αρχιτεκτονικά τοπία, όψεις πόλεων κ.λπ. Έχει επίσης εκδώσει και δικά του κείμενα, πεζά και ποιητικά. Για το σύνολο της δουλειάς του έχουν γυριστεί τέσσερα φιλμς για την ελληνική και τη γαλλική τηλεόραση, ενώ κυκλοφορούν μονογραφίες που αναφέρονται στην εικαστική παραγωγή του.

Εκπαίδευση & Ακαδημαϊκοί τίτλοι

• Πτυχιούχος της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
• Κάτοχος Διδακτορικού Διπλώματος με τίτλο "Διαταραχές των ανοσοσφαιρινων σε επιθηλιακά νεοπλάσματα", 1969
• Υφηγητής, Πανεπιστήμιο Αθηνών, μετά από διατριβή επί υφηγεσία "Κοκκιοποίηση στη νόσο του Hodgkin", 1982
• Επισκέπτης καθηγητής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, 1987
• Επισκέπτης καθηγητής του Πανεπιστημίου του San Francisco, California, Η.Π.Α., 1972
• Επισκέπτης καθηγητής του Πανεπιστημίου του Sydney, Αυστραλία, 1973 
• Επισκέπτης καθηγητής του Πανεπιστημίου της New York, Η.Π.Α., 1974

Σταδιοδρομία

• Διευθυντής, Δ.Θ.Κ.Α. ΥΓΕΙΑ", Αιματολογική Κλινική, από 01/07/2000
• Διευθυντής, Νοσοκομείο "Μεταξά", Αιματολογική Κλινική,  1974-2000
• Επιμελητής, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Παθολογική Φυσιολογία, 1970-1974
• Επιμελητής, Νοσοκομείο Hammersmith, Λονδίνο, Μεγ.Βρετανία, Αιματολογική Κλινική, 1967-1969
• Εσωτερικός βοηθός, Νοσοκομείο St.Charles, Λονδίνο, Μεγ.Βρετανία, Αιματολογία, 1966-1967
• Εσωτερικός βοηθός, Νοσοκομείο  St.Peter's  Survey, Μεγ.Βρετανία, Αιματολογία, 1965-1966
• Εσωτερικός βοηθός, Νοσοκομείο Herts and Essex General Hospital, Μεγ.Βρετανία, Γενική Παθολογία, 1964-1965

Ο Αλέξανδρος Λαμπρίδης γεννήθηκε στην Αθήνα. Με ρίζα (γένος Μάκος) στη Σωτήρα της Άνω Δερόπολης, με καταγωγή από το Πολύδροσο Θεσπρωτίας, πέρασε τα παιδικά του χρόνια σε χωριά της παραμεθόριας Ηπείρου, ακολουθώντας τις μεταθέσεις των εκπαιδευτικών γονέων του.

Σαν μαθητής στο 2ο Λύκειο Αθήνας εκδίδει την σχολική εφημερίδα “Αναζήτηση”, σαν φοιτητής στους Μεταλλειολόγους του Ε.Μ.Π. το περιοδικό “Επαφές”. Δραστηριοποιείται σε φοιτητικές πολιτιστικές ομάδες και συμμετέχει σε κινηματογραφική ομάδα που γυρίζει σειρά ντοκιμαντέρ σε νεολαιίστικους και εργασιακούς χώρους τα οποία προβάλονται σε πολιτικά, κοινωνικά φεστιβάλ.

Μαθητεύει σε Εργαστήρι Θεωρίας και Κριτικής Κινηματογράφου κοντά στον Σωτήρη Δημητρίου και σε Εργαστήρι Σκηνοθεσίας με τον Χρήστο Σιοπαχά. Ακολουθούν σπουδές Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου και Τηλεόρασης στις σχολές Χαντζίκου και Σταυράκου από όπου και αποφοιτεί.

Αρθρογραφεί με θέματα κριτικής και κινηματογράφου σε εφημερίδες και περιοδικά ενώ, παράλληλα, ξεκινά τις πρώτες εβδομαδιαίες και, κατόπιν, καθημερινές ραδιοφωνικές εκπομπές, στο ξεκίνημα της μη κρατικής ραδιοφωνίας. Αποχωρώντας από τον 902, θα πρωτοστατήσει στη δημιουργία του εναλλακτικού ραδιοφωνικού σταθμού “Ρωγμή στα FM”.

Μεταπτυχιακές σπουδές Κινηματογράφου και Οπτικοακουστικών για τρία χρόνια στο Παρίσι (PARIS 1- La Sorbonne), όπου παρακολουθεί και stages τελειοποίησης στη σκηνοθεσία με υποτροφία της Γαλλικής κυβέρνησης, σκηνοθετώντας ντοκιμαντέρ με θέμα τους μουσικούς του δρόμου.

Στη διάρκεια της θητείας του μετατίθεται στην Υπηρεσία Κινηματογραφίας Στρατού και σκηνοθετεί για εννέα μήνες την τηλεοπτική εκπομπή του Υ.ΕΘ.Α. “Με Αρετή και Τόλμη” στην ΕΡΤ καθώς και ιστορικά, ενημερωτικά ντοκιμαντέρ.

Το 1990 ξεκινά η συνεργασία του με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο ως βοηθός σκηνοθέτη και υπεύθυνος του casting – μια συνεργασία που έμελλε να διαρκέσει 22 ολόκληρα χρόνια, μέχρι το τελευταίο πλάνο του μεγάλου δημιουργού. Συνεργάστηκε μαζί του σε 5 ταινίες (“Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού”, “Το Βλέμμα του Οδυσσέα”, “Μια Αιωνιότητα και μια Μέρα”, “Το Λιβάδι που δακρύζει”, “Η Άλλη Θάλασσα”).

Συνεργάστηκε και με άλλους σημαντικούς σκηνοθέτες ενώ ξεκίνησε να σκηνοθετεί ταινίες και ντοκιμαντέρ – ανάμεσά τους το “ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ”, ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους με διεθνή διανομή, πολλαπλή τηλεοπτική προβολή και συμμετοχή σε πλήθος φεστιβάλ κι εκδηλώσεων σε όλο τον κόσμο. Σκηνοθετεί, παράλληλα, εκδηλώσεις σε μεγάλους χώρους και θεσμούς – ανάμεσά τους, τακτική, πολυετής συνεργασία με το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας, με τη σκηνοθεσία τελετών και τη διδασκαλία σε κινηματογραφικά σεμινάρια.

Το 1996 πρωτοστατεί στη δημιουργία του Πολυφωνικού Συνόλου “Χαονία” που πήρε το όνομά του από τη χώρα του αρχαιότερου Ηπειρωτικού φύλου που συμπίπτει με το χώρο επιβίωσης της Ηπειρώτικης Πολυφωνίας. Η “Χαονία”, στα δεκαέξι χρόνια της διαδρομής της, έχει εμφανιστεί σε εκατοντάδες συναυλίες σε όλη την Ελλάδα, σε φωνητικά φεστιβάλ στο εξωτερικό, έχει δισκογραφήσει σε Ελλάδα κι εξωτερικό ενώ έχει βραβευθεί για την προσφορά της από την Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδας.

Το 1998 συμμετέχει στην ίδρυση της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρίας “Άπειρος” (η δωρική ονομασία της Ηπείρου) και στην έκδοση του ομώνυμου πολιτιστικού, περιβαλλοντικού περιοδικού ως Πρόεδρος και διευθυντής έκδοσης αντίστοιχα.

Το 1999 με την “Άπειρο” και με τη στήριξη φορέων Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ιδρύει το Διεθνές Φεστιβάλ Πολυφωνικού Τραγουδιού, εστιάζοντας στη διάσωση, τη διάδοση και την προβολή της Λαϊκής Πολυφωνίας. Ως Καλλιτεχνικός Διευθυντής του θεσμού – που είναι περισσότερο γνωστός ως Πολυφωνικό Καραβάνι – διευθύνει τη διοργάνωση 14 Διεθνών Συναντήσεων Πολυφωνικού Τραγουδιού σε παραμεθόρια Ήπειρο, Μακεδονία Αλβανία, Κάτω Ιταλία, Βουλγαρία, 13 Μεγάλων Συναυλιών στην Αθήνα ( ΠΑΛΛΑΣ, Θέατρο Πέτρας), την ίδρυση Αρχείου Πολυφωνικού Τραγουδιού, τη λειτουργία Εργαστηρίου Πολυφωνίας, την έκδοση σειράς ψηφιακών δίσκων και ντοκιμαντέρ.

Το 2000 ξεκινά τη ραδιοφωνική εκπομπή “Φωταψίες της Άλλης Όχθης”, ιχνηλατώντας τα τοπία της μουσικής παράδοσης αλλά και σμίγοντας τις αντίπερα όχθες των αυθεντικών ακουσμάτων ψυχής, μια εκπομπή με αδιάλειπτη μετάδοση (902 Αριστερά στα FM) μέχρι σήμερα.

Το 2004 δημιουργεί τη μουσική σκηνή “ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ” που φιλοξενεί προνομιακά μουσικές της παράδοσης, παράγει ανάλογες εκπομπές ενώ διοργανώνει και εκδηλώσεις σε άλλους χώρους – όπως κάθε καλοκαίρι στο Μουσείο Λαϊκών Οργάνων.

Το 2008 ξεκινά την τηλεοπτική εκπομπή “Φωταψίες της Άλλης Όχθης” στον 902 TV, υπογράφοντας την έρευνα, το σενάριο και τη σκηνοθεσία με παρουσιάσεις, προσωπογραφίες και επιτόπες καταγραφές παραδοσιακής μουσικής στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Από το 2006 έως και το 2010 εκλέγεται Πρόεδρος του Φιλοπρόοδου Συλλόγου Πολυδροσιτών – του πολιτιστικού συλλόγου του χωριού του – πρωτοστατώντας στην επέκταση του Λαογραφικού Μουσείου Πολυδρόσου που είχε ιδρύσει παλαιότερα ο πατέρας του.

Το 2010 εκλέγεται Έφορος Πολιτισμού στο Προεδρείο της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδας – του κορυφαίου συλλογικού φορέα Ηπειρωτών στον κόσμο – όντας υπεύθυνος για το σύνολο των πλούσιων πολιτιστικών εκδηλώσεων και ποικίλων δράσεων του φορέα μέχρι σήμερα. Στο πλαίσιο της Π.Σ.Ε. πρωτοστατεί στη δημιουργία του πολιτιστιστικού, περιβαλλοντικού θεσμού “Ηπειρώτικες Όχθες” ενώ σκηνοθετεί σειρά εκδηλώσεων σε Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, Θέατρο Πέτρας, Κάστρο Ιωαννίνων, Φραγκοκάστελλο και αλλού.

Στο μεταξύ, πραγματοποιεί αδιάκοπα επιτόπες καταγραφές παραδοσιακής μουσικής σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, διαθέτοντας πλέον ένα από τα πλουσιότερα σχετικά αρχεία στη χώρα μας σήμερα. Το διάστημα αυτό προετοιμάζει παράλληλα δύο συζυγή ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους για την Όλυμπο Καρπάθου και την Νίσυρο καθώς και μια σειρά πέντε τηλεοπτικών ντοκιμαντέρ με θέμα τις Πολυφωνίες του Κόσμου.

Από το 1999 διδάσκει στα σεμινάρια Ηπειρώτικου Πολυφωνικού Τραγουδιού στο Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων, ενώ σε ανάλογα σεμινάρια έχει διδάξει και στην Ήπειρο και σε διάφορα πολιτιστικά φεστιβάλ, στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Ιταλία, Ουαλία).