Οιδίπους Τύραννος

Ο Πάνος Αλούπης είναι Ψυχίατρος, Διδάκτωρ Ψυχολογίας και Ψυχαναλυτής. Είναι Μέλος της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας Παρισιού (SPP), Αντεπιστέλλον Μέλος της ΕΨΕ, Ψυχοσωματιστής και Μέλος του Ινστιτούτου Ψυχοσωματικής PierreMarty στο Παρίσι. Είναι Υπεύθυνος της ψυχαναλυτικής σειράς Ρους στις εκδόσεις Άγρα.

Η Ελένη Παπάζογλου σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Iωαννίνων (1987) και στο Πανεπιστήμιο του Mπρίστολ στην Aγγλία (διδακτορικό δίπλωμα, 1994, θέμα: «The Drama of Storytelling: A Study of the Tragic Chorus»). Στο Tμήμα Θεάτρου του A.Π.Θ., διδάσκει θεωρητικά μαθήματα σχετικά με το αρχαίο δράμα από το 1995. Έχει διδάξει επίσης στη δραματική σχολή του KΘBE (2001-2004). Tα ερευνητικά της ενδιαφέροντα εστιάζονται στα ζητήματα της φύσης και λειτουργίας του δραματικού προσώπου στην τραγική δραματουργία και την πρόσληψη του αρχαίου δράματος στην Ευρώπη και την Ελλάδα. Επιλεγμένες δημοσιεύσεις: «Μήδεια: η περιπέτεια του προσώπου», στο: Μ. Χρυσανθόπουλος και Α. Γιαννακούλας (επιμ.), Η τραγωδία, τότε και τώρα: Πρακτικά διεθνούς συνεδρίου για την τραγωδία και τον Αριστοτέλη (Ουρανούπολη Χαλκιδικής, Σεπτέμβριος 2002), Καστανιώτης, Αθήνα 2006, σ. 130–165· [σε συνεργασία με τον Κώστα Βαλάκα], «’Επτά μυθικές αλήθειες’ για την τραγωδία: μικρός ερμηνευτικός οδηγός», Σκηνή, τμ. 2 (2011), σ. 93-111· «Between Texts and Contexts: Moderns Against Ancients in the Reception of Ancient Tragedy in Greece (1900–1933)», στο: Dimitris Tziovas (επιμ.), Re–imagining the Past: Antiquity and Modern Greek Culture, Oxford University Press, Οξφόρδη (2014)· «Self and Other in Aeschylus’ Persians: A propos de Gotscheff», GRAMMA τμ. 22, τχ. 2 (2014), σ. 95-107· «Όταν η φιλολογία ανατρέπει την παράδοση: αρχαιογνωσία και θέατρο στις πρώτες παραστάσεις αρχαίου δράματος του Σπύρου Ευαγγελάτου (1972-75)», στο: Γωγώ Βαρζελιώτη και Πλάτων Μαυρομούστακος (επιμ.), Σκηνή και Αμφιθέατρο. Αφιέρωμα στον Σπύρο Ευαγγελάτο. Πρακτικά συνεδρίου, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ, 7-9 Μαρτίου 2016, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, ΕΚΠΑ, Αθήνα 2018, σ. 111–120· «‘Familière et partageant l’origine grecque’: idéologie et théâtre dans les mises en scène contemporaines du répertoire dramatique grec ancien. À propos de l’Électre de Peter Stein», Pallas, τχ. 108 (2018) [Babis polypragmon], σ. 103-119· «Mechanisms of Female Exclusion: Women Between Ritual and Emotion», στο: Katerina Kitsi και Tatiana Tsakiropoulou-Summers (επιμ.), Women and the Ideology of Political Exclusion: From Classical Antiquity to the Modern Era, Routledge, Λονδίνο 2018, σ. 132-145· «Το δράμα της αφήγησης: Εικόνα και λόγος, θέατρο και πολιτική στους Πέρσες», στο: Αλεξία Αλτουβά και Καίτη Διαμαντάκου (επιμ.), Θέατρο και δημοκρατία. Πρακτικά Ε’ Πανελληνίου θεατρολογικού συνεδρίου, τμ. 2, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, ΕΚΠΑ, Αθήνα 2018, σ. 313–329.

Το βιβλίο της Το πρόσωπο του πένθους. Η Ηλέκτρα του Σοφοκλή ανάμεσα στο κείμενο και την παράσταση κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις (Αθήνα 2014).

Για το θέατρο έχει μεταφράσει, μαζί με τον Κώστα Βαλάκα, τις Tραχίνιες του Σοφοκλή (KΘBE, Φεστιβάλ Επιδαύρου 2004), και έχει συνεργαστεί ως σύμβουλος δραματουργίας σε παραστάσεις όπως: Ηρακλής του Ευριπίδη, σκην. Andrei Serban, ΚΘΒΕ 2002· Κιθαιρών, σκην. Κωνσταντίνος Ρήγος, ΚΘΒΕ 2002· Τραχίνιες του Σοφοκλή, σκην. Βίκτωρ Αρδίττης, ΚΘΒΕ 2004· Αποτυχημένες προσπάθειες αιώρησης στο εργαστήριό μου, σκην. Δημήτρης Κουρτάκης, Φεστιβάλ Αθηνών 2017.

Προφίλ της Ελένης Παπάζογλου στο Academia

Ο Διονύσης Καψάλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1952. Σπούδασε κλασική και αγγλική φιλολογία στις Η.Π.Α. (1970-1974) και νεοελληνική φιλολογία στο Λονδίνο (1981-1984), όπου επίσης δίδαξε για δύο χρόνια. Από το 1978 έχει δημοσιεύσει ποιητικά βιβλία, δοκίμια, ποιητικές μεταφράσεις, άρθρα, μελέτες και βιβλιοκρισίες σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες. Από το 1986 ως το 1997 εργάστηκε ως υπεύθυνος εκδόσεων στο Βιβλιοπωλείον της Εστίας. Από το Σεπτέμβριο του 1998 εργάζεται στο Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, όπου κατείχε τη θέση του διευθυντή από το 1999 έως το 2021.

Ο Γιώργος Χατζημιχάλης είναι ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της γενιάς του. Το έργο του είναι πολύπλευρο και συχνά αποτελείται από μεγάλες ενότητες. Ερευνά τη μνήμη, τη σημασία του αρχείου και τη σχέση μεταξύ του παρελθόντος και της σύγχρονης εικαστικής πραγματικότητας. Για να φτιάξει ένα έργο συχνά χρησιμοποιεί πολλά και διαφορετικά μέσα, παράλληλα με τη ζωγραφική, όπως video, φωτογραφίες ,κείμενα, εκτυπώσεις κ.ά. Ο δισδιάστατος χώρος της ζωγραφικής, εξαπλώνεται στην τρίτη διάσταση και οι χώροι που προκύπτουν, επιτρέπουν στον θεατή να βιώσει την εικόνα όπως αυτή διαμορφώνεται από την εμπειρία της ζωής στη μεταμοντέρνα συνθήκη.