Παρίσι - Αθήνα / Τα προδιαγεγραμμένα όρια μιας συνάντησης: το Παρίσι των ζωγράφων του ελληνικού μεσοπολέμου

Στόχος της παρούσας εργασίας είναι να διερευνήσει το ιστορικό πλαίσιο του ταξιδιού, που προσδιόρισε αποφασιστικά, έστω και ως παραμορφωτικός καθρέφτης σε αρκετές περιπτώσεις, τον χαρακτήρα της εικαστικής παραγωγής στην Ελλάδα κατά τους μεσοπολεμικούς χρόνους. Η διαδρομή Αθήνα-Παρίσι, μονόδρομος για τους καλλιτέχνες της εποχής, θα επιχειρηθεί να αποσαφηνιστεί σε συνάρτηση με τους ιστορικούς όρους μιας επιλογής που δεν άφηνε μεγάλα περιθώρια για εκπλήξεις, αφού, κατά το μεγαλύτερο βαθμό, το προσδοκώμενο ταξίδι είχε συντελεστεί στην αφετηρία, πριν την πραγμάτωσή του.
Εκκινώντας τόσο από το έργο όσο και από το λόγο των ίδιων των καλλιτεχνών που βρέθηκαν στη γαλλική πρωτεύουσα –σπουδαστές στην Ecole National Supérieure des Beaux-Arts, σε κάποια ελεύθερη Ακαδημία ή χωρίς να είναι εγγεγραμμένοι σε καμία σχολή–, θα προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε πώς η προσδοκία της γνωριμίας με τις νεoτεριστικές τάσεις και τους πειραματισμούς της πρωτοπορίας αναφορικά με τον επαναπροσδιορισμό της τέχνης εν γένει, ως διακριτής περιοχής της ζωής, μένει για τους περισσότερους στο επίπεδο μιας επιδερμικής επαφής, χωρίς εμβάθυνση και ουσιαστικές προοπτικές αφομοίωσης.
Η επιλογή των καλλιτεχνών που θα λειτουργήσουν ως παραδείγματα μελέτης στο πλαίσιο αυτού του κειμένου, θα βασιστεί στην επιθυμία να αντιμετωπιστούν όχι ως ομοιογενές σώμα, αλλά να εκπροσωπηθούν τόσο εκείνοι που ανέλαβαν θεσμικούς ρόλους και έπαιξαν κεντρικό ρόλο στην εικαστική σκηνή, όσο και εκείνοι που περιορίστηκαν σε περισσότερο περιφερειακή δράση.
Πιο συγκεκριμένα, θα δοκιμάσουμε να εντοπίσουμε το καλλιτεχνικό πεδίο, τόσο ως αυτονομημένη περιοχή όσο και ως χώρο παραγωγής και διακίνησης συμβολικών αγαθών, στο πλαίσιο μιας ελεύθερης αγοράς περιορισμένης ισχύος και εμβέλειας, και να πραγματευτούμε τις ιδιαιτερότητές του σε συνάρτηση με τις ανάγκες του ευρύτερου πολιτισμικού περιβάλλοντος στην Αθήνα της εποχής, που επενδύει στον τρόπο συγκρότησης της –εμβαπτισμένης στην παρισινή αύρα– κοινωνικής ταυτότητας του καλλιτέχνη, προσδοκίες που υπερβαίνουν τα αισθητικά αιτήματα.