Παρουσίαση του Β΄ τόμου της Ιστορίας της Μουσικής στη Νεώτερη Ελλάδα

Ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο Αναστάσιος Ιωάννης Μεταξάς ασχολείται εδώ και πολλά χρόνια ερευνητικά με τις παράδρομες θεωρήσεις της πολιτικής ζωής και έχει αποτυπώσει σε δημοσιεύματα και βιβλία τα αποτελέσματα των ερευνητικών του διαδρομών. Εξακολουθεί, άλλωστε, να διδάσκει στην διατμηματική μεταπτυχιακή κατεύθυνση Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών το μάθημα: «Τέχνη και Εξουσία».

Ο Αναστάσιος Ιωάννης Μεταξάς σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες στo Πανεπιστήμιο Αθηνών και στo Aix-en-Provence. (Πτυχία και μεταπτυχιακά διπλώματα). Είναι κάτοχος δυο διδακτορικών διπλωμάτων (Αθήνα, με βαθμό Άριστα και Aix-en-Provence, Doctorat d’Etat με βαθμό Άριστα –Très bien et éloges). Για την εργασία του στην ανάλυση συστημάτων τού απονεμήθηκε το Χρυσό Μετάλλιο της Ακαδημίας της Προβηγκίας και το Βραβείο της Σχόλης Νομικών Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστήμιου της Aix-en-Provence.

Διετέλεσε Προσκεκλημένος Καθηγητής της “École Doctorale” του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου, του Πανεπιστήμιου της Βουδαπέστης και του Πανεπιστήμιου της Aix-en-Provence, Κοσμήτορας (κατ’ ανάθεση) της Νομικής Σχολής, Πρόεδρος του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης, Διευθυντής του Τομέα Πολιτικής Ανάλυσης και Πρόεδρος του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Ιδρυτής και Διευθυντής του Εργαστηρίου Πολιτικής Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αθηνών μέχρι πρόσφατα. Σήμερα είναι Πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου του ιδίου Εργαστηρίου.

Από το 1976 μέχρι το 1986 αφοσιώθηκε αποκλειστικά στην κατοχύρωση του γνωστικού αντικειμένου της Πολιτικής Επιστήμης στην Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου Αθηνών, προτείνοντας και επιτυγχάνοντας την ίδρυση του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης.

Είναι Επίτιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και Τακτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Διεπιστημονικής Ακαδημίας.

Μετά από μια μακρόχρονη πανεπιστημιακή και ερευνητική καριέρα, ο Αναστάσιος Ιωάννης Μεταξάς διετέλεσε πρόεδρος του Δ.Σ. της ΑΜΚΕ της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης και μέλος του Δ.Σ. του ίδιου ιδρύματος. Είναι μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου του Ιδρύματος ‘Θεμιστοκλής και Δημήτρης Τσάτσος’.

Παράλληλα, συνεργάσθηκε ως τακτικός επιφυλλιδογράφος με ‘Το Βήμα’ και την ‘Καθημερινή’ καθώς και ως υπεύθυνος ύλης της στήλης ‘Επί του θέματος’ στην εφημερίδα ‘Ο Κόσμος του Επενδυτή’.

Ανάμεσα στα πολλά δημοσιεύματα και βιβλία του, ξεχωρίζουν τα: Τέχνη και Εξουσία, Η υφαρπαγή των μορφών: από την πολιτική ομιλία του κλασικισμού, Η ρητορική των ερειπίων, Υπαινικτικά πορτρέτα, Η ανεπαίσθητη απεικόνιση του κύρους, Η παράκαμψη της φήμης, Μεταθέσεις εξουσίας στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, Η πολιτική ευθύνη του διανοούμενου λόγου, Θρησκειοποίηση της πολιτικής και φοβική κοινωνία. Προς δημοσίευση είναι δυο βιβλία: Η διεθνής ευθύνη των πολιτικών κομμάτων και Προς μια παράδρομη προσέγγιση της πολιτικής διαδικασίας.

Η Λύντια Τρίχα είναι ε. δικηγόρος και ιστορικός. Γεννήθηκε το 1950 στην Αθήνα, όπου και σπούδασε στη Νομική Σχολή. Από το 1987, που επεξεργάσθηκε το αρχείο του Χαριλάου Τρικούπη, ασχολείται συστηματικά με τη μελέτη της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Έχει βραβευθεί από την Ακαδημία Αθηνών (2004) και της έχει απονεμηθεί το Κρατικό βραβείο βιογραφίας (2017).

Κατά την περίοδο 1988-1993 ασχολήθηκε ενεργά με τη διοίκηση και διεύθυνση του Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου (Ε.Λ.Ι.Α.), του οποίου υπήρξε γενική γραμματεύς και αντιπρόεδρος.

Σήμερα είναι αντιπρόεδρος του "Ιδρύματος Παιδείας και Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, το οποίο έχει ιδρύσει με τον σύζυγό της Νίκο Τρίχα και το οποίο χορηγεί υποτροφίες σε μεταπτυχιακούς φοιτητές και ερευνητές.

Το βιβλίο της Δικηγορείν εν Αθήναις: Μια διαδρομή στον 19ο αιώνα (Σάκκουλας Αντ. Ν., 2003) βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών το 2004.

Το βιβλίο της Χαρίλαος Τρικούπης. Ο πολιτικός του «Τις πταίει;» και του «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» (Πόλις 2016) έλαβε το Κρατικό βραβείο βιογραφίας το 2017.

Μεταξύ των άλλων βιβλίων της είναι:
Διπλωματία και πολιτική (Ε.Λ.Ι.Α. 1991),
Ημερολόγια και γράμματα από το μέτωπο, Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912-1913 (Ε.Λ.Ι.Α. 1993),
Ο Χαρίλαος Τρικούπης και τα δημόσια έργα (Καπόν 2001),
Ο γνωστός και ο άγνωστος Χαρίλαος Τρικούπης (Καπόν 2002),
Χαρίλαος Τρικούπης: μια βιογραφική περιήγηση (λεύκωμα, Καπόν 2009),
Το σκυλάκι σας θέλει ψυχίατρο. Επτά σκύλοι αυτοβιογραφούνται (Πόλις 2019),
Σπυρίδων. Ο άλλος Τρικούπης, 1788-1873 (Πόλις 2019).

Ο Γιώργος Κουρουπός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1942. Σπούδασε μουσική στο Ωδείο Αθηνών (1953-1965, δίπλωμα πιάνου) και μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Στο διάστημα 1959-1968 συμμετείχε ως πιανίστας σε όλες τις ηχογραφήσεις και τις συναυλίες του Μάνου Χατζιδάκι. Την ίδια περίοδο έγραψε τις πρώτες του μουσικές για το θέατρο. Μετά την αποφοίτηση του από την μαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών έγραψε  το έργο Αντιφωνίες σε κείμενα από τους ψαλμούς VI, XXII, XLVI του Δαβίδ. Εργάστηκε για έξι περίπου μήνες ως βοηθός του Γιάννη Χρήστου, ενώ την ίδια περίοδο έγραψε τη μουσική για τον Ρήσο του Ευριπίδη που ανέβηκε από το Εθνικό θέατρο στην Επίδαυρο, το καλοκαίρι του 1968. Αμέσως μετά έφυγε για το Παρίσι με υποτροφία της Γαλλικής κυβέρνησης.
 
Στη διάρκεια της τετράχρονης μελέτης του με τον Ολιβιέ Μεσσιάν στο Κονσερβατουάρ (1968-1972) αφομοίωσε τα τελευταία ρεύματα της σύγχρονης τεχνικής και έγραψε έργα με ιδιαίτερη έμφαση σε δύο θεματικούς άξονες: στο τραγούδι και στο αρχαίο ελληνικό δράμα. Σημαντικότερα έργα της περιόδου αυτής: Ελληνικό τραγούδι (Παρίσι, 1970) Αffrontement (Royan, 1972) και το μουσικό πολυθέαμα Ερμής και Προμηθεύς (Créteil 1972-1973).

Μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε ως βοηθός καθηγητή στο Κονσερβατουάρ, ενώ από το 1972 μέχρι το 1976 ήταν υπεύθυνος μουσικών εκδηλώσεων του Πολιτιστικού κέντρου τού Παρισινού προαστίου Κρετέιγ. Δύο μουσικά θεάματα που παρουσιάστηκαν στο φεστιβάλ της Αβινιόν είναι τα βασικότερα έργα αυτής της περιόδου: Dieu le veut σε συνεργασία με τον J.M.Ribes και τον Γιάννη Κόκκο και Grisélidis σε συνεργασία με τον Antoine Vitez.
 
Το 1977 επέστρεψε στην Ελλάδα, όταν η σταδιοδρομία του στη Γαλλία βρισκόταν  στο υψηλότερο σημείο της. Σημαντικότερα έργα του μετά το 1977: Η συνέλευση των ζώων (1981, κείμενο Π. Κοροβέση), Εισαγωγή στο Κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου (1987), Σονάτα για βιολοντσέλο και πιάνο (1990), Ο Μικρός Ναυτίλος (1990, ποίηση Ο. Ελύτη), Πυλάδης (1991, όπερα σε συνεργασία με τους Γ. Χειμωνά και Δ. Φωτόπουλο), Οδύσσεια (συμφωνικό μπαλέτο σε χορογραφία J. Neumeier· βραβείο Benois de la Dance 1996 για τη μουσική), Στου πόθου το καμίνιν (1993, κυπριακή ποίηση 16ου αι.), Οι δραπέτες της σκακιέρας (1998, όπερα, λιμπρέτο Ε. Τριβιζά), Κοντσερτίνο για πιάνο και ορχήστρα (2000), Ιοκάστη (2002, λυρική τραγωδία, ποίηση Ι. Ηλιοπούλου), Το Μονόγραμμα (2004, σκηνική καντάτα, ποίηση Ο. Ελύτη), Το κίτρινο ποτάμι (2007, κινεζική ποίηση), Η σκηνή των θαυμάτων (2007, όπερα δωματίου, κείμενο Μ. Θερβάντες), Lamento – concerto grosso (2013, για ορχήστρα με όργανα εποχής), Φωνή Δρυός (2016, τελετουργικό δράμα), Επτά αθάνατες αρετές (2018, αφιέρωμα στον Δ. Μητρόπουλο, έργο για συμφωνική ορχήστρα) κ.ά.

Έχει βραβευτεί με το βραβείο Νίκος Καζαντζάκης (1984) και το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (2015) για τη μουσική του προσφορά. Το 2017 τιμήθηκε με τον τίτλο Chevalier de la Légion d’Honneur της Γαλλικής Δημοκρατίας. Έχει χρηματίσει υπεύθυνος μουσικών εκδηλώσεων του Πολιτιστικού Κέντρου Créteil, αναπληρωτής διευθυντής του Τρίτου προγράμματος της ΕΡΤ, επί διευθύνσεως Μ. Χατζιδάκι και διευθυντής του μουσικού τομέα της Δημοτικής πολιτιστικής επιχείρησης Καλαμάτας. Διετέλεσε πρόεδρος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, καλλιτεχνικός διευθυντής της Ορχήστρας των Χρωμάτων και του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Είναι ομότιμος καθηγητής του Ιονίου Πανεπιστημίου. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν σε CD δύο έργα του σε ποίηση Ο. Ελύτη: Το Μονόγραμμα και Ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!

Γεννήθηκε το 1961 και, μετά τις εγκύκλιες σπουδές στην Ευαγγελική Σχολή Ν. Σμύρνης, σπούδασε Νομικά (Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης) και Μουσικολογία στη Βασιλεία και την Κέρκυρα. Ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή πάνω στη µουσική ιστοριογραφία της Ars nova στο Ιόνιο Πανεπιστήµιο υπό την επίβλεψη της Irmgard Lerch-Καλαβρυτινού. Διετέλεσε Υπεύθυνος Προσκτήσεων στη Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος «Λίλιαν Βουδούρη» από το 1995 έως το 2003. Από το 2003 διδάσκει στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου. Έχει διδάξει θέµατα ιστορίας της µουσικής και ανάλυσης στο Ιόνιο Πανεπιστήµιο, το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, το Ωδείο Φίλιππος Νάκας και τη Schola Cantorum της Βασιλείας.

Έχει μεταφράσει τις Γλώσσες της τέχνης του Nelson Goodman, το Φανταστικό μουσείο των μουσικών έργων της Lydia Goehr, κείµενα του Ρierre Boulez (Σύγχρονη Μουσική Σκέψη), του Ulrich Michels (Άτλας της Μουσικής), καθώς και το κεφάλαιο περί µουσικής στην ελληνική συνοπτική έκδοση της Δεκαδικής Ταξινόµησης Dewey (Εθνικό Κέντρο Τεκµηρίωσης), ενώ έχει δημοσιεύσει σε ελληνικά και διεθνή επιστημονικά περιοδικά και εκδόσεις. Συµµετείχε στην επιστηµονική οµάδα για την ανακατασκευή της αρχαίας υδραύλεως (Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών).Έχει συµµετάσχει µε ανακοινώσεις σε συνέδρια στην Αθήνα, την Οξφόρδη και τη Βιένη.

Είναι διευθυντής της επιστηµονικής επιθεώρησης «Μουσικός Λόγος» και της σειράς «Μνηµεία Νεοελληνικής Μουσικής», καθώς και του διαρκούς Σεµιναρίου για την Αρχαία Ελληνική και Ρωµαϊκή Μουσική, που διοργανώνεται κάθε χρόνο στο πλαίσιο της Θερινής Μουσικής Ακαδηµίας του Τµήµατος Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστηµίου. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα επικεντρώνονται σε γενικότερα θέματα ανάλυσης και αισθητικής, αλλά και σε ζητήματα ιδεολογίας της Νέας Ελληνικής Μουσικής. 

Ο Κώστας Καρδάμης αποφοίτησε από το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου το 2000. Το 2002 ως υπότροφος του «Ιδρύματος Παναγιώτη και Έφης Μιχελή» έλαβε τον τίτλο του Master of Advanced Musical Studies από το Royal Holloway University of London. Το 2006 απέκτησε διδακτορικό τίτλο από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο.

Έχει συνεργαστεί με τον Οργανισμό Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, την Ένωση Ελλήνων Μουσουργών, το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς και συμμετέχει σε πανελλήνια και διεθνή συνέδρια, δημοσιεύοντας παράλληλα μελέτες σχετικές με την ιστορία της Νεοελληνικής Μουσικής, ιδιαίτερα αυτής του 18ου και 19ου αιώνα, και του μουσικού θεάτρου.

Στα ερευνητικά ενδιαφέροντα του συμπεριλαμβάνεται, επίσης, η μουσική για πνευστά όργανα και η διάδραση μουσικής, κοινωνίας και πολιτικής. Είναι Καθηγητής στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου με γνωστικό αντικείμενο της Ιστορία της Νεοελληνικής Μουσικής.

Είναι μέλος του Εργαστηρίου Ελληνικής Μουσικής του ιδίου τμήματος, της συντακτικής ομάδας του περιοδικού Μουσικός Λόγος και της ελληνικής επιτροπής του RILM, καθώς και γενικός επιμελητής της σειράς Μνημεία Νεοελληνικής Μουσικής. Από το 2003 έχει αναλάβει την επιμέλεια του Αρχείου και του Μουσείου της Φιλαρμονικής Εταιρείας Κερκύρας.

Η Στέλλα Κούρμπανα γεννήθηκε στην Αθήνα το Νοέμβριο του 1976. Πολύ μικρή ξεκίνησε μαθήματα χορού και αργότερα πιάνου. Το 1999 αποφοίτησε από το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου σπούδασε ιστορία και θεωρία του θεάτρου. Κατά τη διάρκεια των σπουδών της εργάστηκε στο Αρχείο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (1998-9) και συνεργάστηκε με τον χορό περιοδικό Εν Χορώ. Το 2002 αποφοίτησε από το διατμηματικό μεταπτυχιακό του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου με κατεύθυνση Θεατρολογίας-Μουσικολογίας. Είναι διδάκτωρ του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου με θέμα: Όψεις του Βαγκνερισμού στον ελληνικό 19ο αιώνα. Έχει δημοσιεύσει άρθρα για τη μουσική, την όπερα, το θέατρο και τη λογοτεχνία στη σύγχρονη Ελλάδα και είναι αρχισυντάκτρια του περιοδικού Νέος Μουσικός Ελληνομνήμων που εκδίδει το Κέντρο Ερευνών και Τεκμηρίωσης του Ωδείου Αθηνών σε συνεργασία με το Εργαστήριο Ελληνικής Μουσικής του Ιονίου Πανεπιστημίου. Έχει εργαστεί ως εκδότρια και μεταφράστρια βιβλίων από τα γαλλικά και τα ιταλικά. Από το Σεπτέμβριο του 2013 είναι Έφορος του Αρχείου του Ωδείου Αθηνών. Είναι Διευθύντρια του Κέντρου Ερευνών και Τεκμηρίωσης του Ωδείου Αθηνών.

Ο Νίκος Τσούχλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961. Πτυχιούχος της Νομικής Σχολής και διδάκτωρ του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, με παράλληλες μουσικές σπουδές στο Εθνικό Ωδείο (πιάνο) και την Ecole Normale de Musique του Παρισιού (θεωρητικά της μουσικής), μαθήτευσε κοντά στον αρχιμουσικό Sergiu Celibidache και, από το 1989, δραστηριοποιείται ως αρχιμουσικός στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Ξεκίνησε ως βοηθός του Μ. Χατζιδάκι στην Ορχήστρα των Χρωμάτων, ενώ έκτοτε έχει συνεργαστεί με τις περισσότερες ελληνικές ορχήστρες, καθώς και με πολλά συγκροτήματα και καλλιτεχνικούς οργανισμούς του εξωτερικού. Από το 1991 διετέλεσε διευθυντής καλλιτεχνικού προγραμματισμού και αργότερα, ως το 2012, καλλιτεχνικός διευθυντής του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Από το 2013 υπηρετεί το Μουσικό και Δραματικό Σύλλογο «Ωδείον Αθηνών – 1871» ως πρόεδρος του ΔΣ, ενώ είναι καθηγητής του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου. Για το συγγραφικό του έργο πάνω σε ζητήματα μουσικής ερμηνείας έχει διακριθεί από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών (2011), ενώ για τις ποικίλες δραστηριότητές του στο χώρο του πολιτισμού του έχει απονεμηθεί από το γαλλικό κράτος η διάκριση Chevalier de l’Ordre des Arts et des Lettres.