Πέρα από την Εποχή της Κοσμοεικόνας

Το Διεθνές Φόρουμ «Το Αρχαίο Δράμα και το Πολιτικό: Παράσταση-Φιλοσοφία-Πολιτική Θεωρία» πραγματοποιήθηκε στις 18-19 Σεπτεμβρίου 2019, στο πλαίσιο του καλλιτεχνικού και ερευνητικού προγράμματος για το Αρχαίο Δράμα και τις Πολιτικές Επιστήμες με τίτλο:

Μεγάλες Αφηγήσεις / Η Επιστροφή
Αθήνα_2019

Πράξη: «ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΒΟΛΗ ΔΙΕΘΝΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ»
Θεσμός: «Αρχαίο Δράμα: Διεπιστημονικές και Δια-καλλιτεχνικές προσεγγίσεις»

Το Φόρουμ διερευνά το ζήτημα της ποίησης και της εφαρμογής της πολιτικής σήμερα και επιδιώκει να αμφισβητήσει τις απολιτικές και αντιπολιτικές φωνές της δημόσιας σφαίρας. Οι μηχανισμοί κοινωνικού αποκλεισμού και μετανάστευσης, οι νέοι εθνικισμοί, η αναζωπύρωση του λαϊκισμού και η ανάγκη για επανεφεύρεση εναλλακτικών γεγονότων, συζητούνται και τίθενται σε μια παιγνιώδη αγωνιστική αλληλεπίδραση, μέσα από τη θεωρία της επιτέλεσης, της πολιτικής φιλοσοφίας και της ανθρωπολογίας.

Το BLOD βιντεοσκόπησε και δημοσιεύει τη 2η ημέρα του Φόρουμ που είχε ως γενική θεματική: Το πολιτικό και το αρχαίο δράμα ως θεωρία/ιδέα/πρόταγμα

Η 2η ημέρα του Φόρουμ, σε επιμέλεια του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, φιλοξένησε ανακοινώσεις και διαλέξεις ερευνητών, καθηγητών και καλλιτεχνών που συσπειρώνονται στο Ευρωπαϊκό Δίκτυο Έρευνας και Τεκμηρίωσης Παραστάσεων Αρχαίου Ελληνικού Δράματος (Arc-Net), σε πανεπιστημιακά ιδρύματα της Ελλάδας και του εξωτερικού: Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ Πανεπιστημίου Αθηνών, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Πανεπιστημίου Αθηνών, Πανεπιστήμιο Freie του Βερολίνου, Πανεπιστήμιο του Bochum, Πανεπιστήμιο του Exeter καθώς και στο Συμβούλιο Τεχνών Ελλάδας.

Πέρα από την Εποχή της Κοσμοεικόνας | Sebastien Kirsch: Η διάλεξη επιδιώκει να αναδείξει δύο συγκεκριμένες πτυχές του αρχαίου θεάτρου: Πρώτον, επικεντρώνεται στην ιδιαίτερη τριμερή διάσταση (σκηνή, ορχήστρα, θέατρο) του σκηνικού της χώρου, η οποία δεν γνώριζε την πρόσωπο με πρόσωπο αντιπαράθεση μεταξύ ηθοποιών και ακροατών που θα γινόταν πολύ χαρακτηριστική της πρώιμης μοντέρνας ανάπτυξης του θεάτρου. Κατά δεύτερον, θα εξετάσει ζητήματα που αφορούν στο "έξω" του αρχαίου θεάτρου, δηλαδή τις αναφορές του σε μυθολογικά τοπία και κοσμικούς χώρους. Και οι δύο πτυχές αποδεικνύουν ότι το αρχαίο θέατρο είναι ένα θέατρο "πέρα από την κοσμοεικόνα" (υπό την έννοια του Heidegger): Όχι μόνο δεν βασίστηκε στη διάταξη του καθρέφτη ως τη βασική προϋπόθεση για τη σύγχρονη εικόνα του κόσμου. Σχετιζόμενο με ένα κοσμικό εξωτερικό χώρο ήταν επίσης τοποθετημένο πριν από μια σύγχρονη παγκόσμια κατάκτηση (π.χ. παγκοσμιοποίηση), η οποία είχε έναν πολύ διαφορετικό εξωτερικό χώρο ως συνθήκη ενδεχομενικότητας. Ωστόσο, στη σημερινή ψηφιακή εποχή, που συχνά λέγεται ότι είναι μια εποχή "μετά την κοσμοεικόνα", θα μπορούσαν να είναι ακριβώς αυτές οι δύο πτυχές που προκαλούν το ανανεωμένο ενδιαφέρον για το αρχαίο θέατρο. Ειδικά οι μη πρωταγωνιστικές φιγούρες του -για παράδειγμα ο χορός και οι αγγελιοφόροι- αποδεικνύονται όλο και περισσότερο συναφείς, σε μια εποχή ολικής διασύνδεσης.