Θεοδωρόπουλος Βαγγέλης
Κονδυλάκη Δήμητρα
Μάρθα Λουκία
Γλώσσα
Ελληνική
Ημερομηνία
11/06/2018
Διάρκεια
19:45
Εκδήλωση
Συμπόσιο για το θέατρο της Λούλας Αναγνωστάκη
Χώρος
Κτίριο Α, Πειραιώς 260
Διοργάνωση
Ελληνικό Φεστιβάλ
Κατηγορία
Τέχνες / Πολιτισμός
Ετικέτες
Λούλα Αναγνωστάκη, θέατρο
Το Συμπόσιο για το θέατρο της Λούλας Αναγνωστάκη πραγματοποιήθηκε στις 11 Ιουνίου 2018 στο Δωμάτιο ΧΙΙ της Αναδρομικής έκθεσης - Σκηνικής εγκατάστασης Δωμάτια μνήμης. Περιπλάνηση στον κόσμο της Λούλας Αναγνωστάκη. Η έκθεση και το συμπόσιο αποτελούν μέρη του αφιερώματος στην κορυφαία Ελληνίδα δραματουργό που διοργανώθηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου.
Η εκδήλωση ήταν διαρθρωμένη σε τρία μέρη και έτσι δημοσιεύεται στο blod.
ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ
Το πρώτο μέρος προλογίζει ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Ε.Φ. Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος.
Τα Δωμάτια Μνήμης παρουσιάζουν
η Δήμητρα Κονδυλάκη, Καλλιτεχνική Σύμβουλος του Ε.Φ., Επιμελήτρια της έκθεσης
η Λουκία Μάρθα, Σκηνογράφος της έκθεσης
ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ
ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ
μιλούν
Δημήτρης Δημητριάδης, Συγγραφέας
«Μια νεωτερική ηθογραφία»
Χρύσα Προκοπάκη, Συγγραφέας - Μεταφράστρια
«Η παρέλαση στη Γαλλία το 1968 από τον Αντουάν Βιτέζ»
Δημήτρης Τσατσούλης, Καθηγητής Σημειωτικής του Θεάτρου και Θεωρίας της Επιτέλεσης, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πατρών
«Αντόνιο: μια κβαντική οντότητα σε παράλληλους κόσμους»
Βίκυ Μαντέλη, Μέλος ΕΕΠ, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πατρών
«Οι θρυμματισμένοι ήρωες της Λούλας Αναγνωστάκη, μια απόπειρα ανασύνθεσης»
Πρόλογος - συντονισμός: Γρηγόρης Ιωαννίδης, Επίκουρος Καθηγητής, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, ΕΚΠΑ
ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ
ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ
Συζητούν οι σκηνοθέτες
Βίκτωρ Αρδίττης, Γιώργος Αρμένης, Γιάννης Μόσχος, Έλλη Παπακωνσταντίνου, Ρούλα Πατεράκη
Πρόλογος - συντονισμός: Μάνος Καρατζογιάννης, Ηθοποιός - Σκηνοθέτης
Όπως τονίζει η Δήμητρα Κονδυλάκη, Καλλιτεχνική Σύμβουλος για το Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο στο Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, «Το συμπόσιο είναι αφιερωμένο στο θέατρο της Λούλας Αναγνωστάκη. Είναι γεγονός», συνεχίζει, « ότι στα Δωμάτια Μνήμης που δημιουργήσαμε κατ’ εικόνα του έργου της το προσωπικό στοιχείο είναι πολύ έντονο. Η έκθεση ξεκινάει με μια αποκαλυπτική εξομολόγηση, η φωνή της είναι πανταχού παρούσα, φωτογραφίες παιδικής και νεανικής ηλικίας παντού στα δωμάτια. Αυτό δεν συμβαίνει γιατί μας ενδιέφερε να «κοιτάξουμε πίσω από την κλειδαρότρυπα», να δούμε τον άνθρωπο πίσω από το έργο. Ακριβώς το αντίθετο: μας ενδιέφερε το έργο πίσω από τον άνθρωπο.
Η κυριαρχία του προσωπικού στοιχείου σηματοδοτεί την ιδιαιτερότητα του συγγραφικού ιδιώματος της Λούλας Αναγνωστάκη: το συλλογικό διοχετεύεται στο προσωπικό, η ελληνική ιστορία είναι σα να κυλάει στις φλέβες του κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά προσδιορίζοντας τη ζωή και τις πράξεις του. Μ’ αυτή την έννοια, η σφαίρα του ιδιωτικού συναντάει και ενώνεται αξεδιάλυτα με τη σφαίρα του δημόσιου. Εδώ έγκειται και η δύναμη του θεάτρου της: δεν παραθέτει προβλήματα και παθογένειες καταγγέλοντάς τα ή διαχωρίζοντας το αγαθό άτομο από τον διεφθαρμένο, εχθρικό κόσμο του. Η κοινωνική ανισορροπία είναι καθρέφτης της ατομικής ανισσοροπίας και αντιστρόφως, τα τραύματα και τα χάσματα του καθενός σωρρευτικά φτιάχνουν αυτόν τον εχθρικό κόσμο στην εκτρωματική μορφή που έχει σήμερα.
Κι όλα αυτά τα βλέπουμε να συμβαίνουν μέσα από τον διάλογο, μέσα από την πλοκή, μέσα από την ανάπτυξη σχέσεων και δεν περιορίζονται σε καταγγελτικές αφηγηματικές καταγραφές. Η Αναγνωστάκη δεν καταγράφει, καταγράφεται ως υποκείμενο και ως συγγραφέας από την ιστορία. Δεν παρατηρεί – βιώνει κι αφήνει ελεύθερη τη γραφή της να διαποτίζεται από τα βιώματά της με τον τρόπο του δραματουργού που ξέρει να μοιράζει τη φωνή του σε πολλά ξεχωριστά πρόσωπα ταυτόχρονα. Που μπορεί να ταυτίζεται με ξεχωριστές και αντικρουόμενες θέσεις την ίδια στιγμή – κάτι που τον διαφοροποιεί ριζικά από τον πεζογράφο, τα πρόσωπα του οποίου δεν κρύβουν πίσω από τα διαφορετικά τους κίνητρα παρά μια φωνή και μόνη: τη φωνή του δημιουργού τους. Είναι θέατρο, αυθεντικό θέατρο.
Αφιερώνουμε λοιπόν αυτό το συμπόσιο στο θέατρο της Αναγνωστάκη. Στο μέτρο που προσπαθούμε να μετριάσουμε τη συναισθητική φόρτιση που αναπόφευκτα μας καταλαμβάνει εφόσον η απώλειά της είναι τόσο πρόσφατη. Καθώς στο θέατρό της βρίσκεται η ίδια αλλά και όλοι εμείς. Βρίσκεται το πρόσωπο αλλά και ο κόσμος του και ο μελλοντικός κόσμος. Βρίσκεται το άτομο ως καθολική οντότητα με μια διάσταση οικουμενική που αφορά τόσο τον έλληνα όσο και τον ξένο αναγνώστη. Η Λούλα Αναγνωστάκη ως πρόσωπο αφορά εμάς κι όλους τους οικείους που συγκλονίστηκαν από το θάνατό της. Η Λούλα Αναγνωστάκη ως συγγραφέας αφορά το πεδίο της λογοτεχνίας που δεν γνωρίζει σύνορα τόπου και χρόνου. Αφιερώνουμε τόσο τη σημερινή ημέρα όσο και την Έκθεση και το σύνολο αφιέρωμα στη συγγραφέα: Με την πρόθεση να αναδείξουμε την υποδειγματική διάσταση αυτού του θεάτρου, όχι μόνο για μας που είμαστε εδώ αλλά και για τους κατοπινούς συγγραφείς και για το ελληνικό θέατρο αύριο που έχει ανάγκη μια νέα ποιητική φωνή, ένα πραγματικά νέο πρόσωπο• ν’ αποβάλει γραφές κουρασμένες που με τα προσωπεία του νέου δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να αναπαράγουν μορφές του παλιού. Έχουμε ανάγκη το καθαρό και βαθύ βλέμμα που μας μαθαίνει το θέατρο της Λούλας Αναγνωστάκη.
Ευχαριστούμε γι’ αυτό τον λόγο όλους τους ομιλητές, συγγραφείς, μεταφραστές, θεωρητικούς και ανθρώπους του θεάτρου, καλούς γνώστες και αγωγούς του έργου της, που δέχτηκαν ο καθένας από την ιδιαίτερη θέση και τη μοναδική εμπειρία του να μας μιλήσουν και να συμβάλλουν σε μια ουσιαστική, όσο το δυνατόν σφαιρικότερη, προσέγγισή του».
Το 1995 παρουσίασε με δική του ομάδα τη Φιλονικία του Μαριβώ και το 1997 δημιουργήθηκε το Θέατρο του Νέου Κόσμου, που εγκαινιάστηκε με τον Κοινό Λόγο της Έλλης Παπαδημητρίου. Από τότε μέχρι σήμερα, πέρα από τις δικές του σκηνοθεσίες, παρουσιάζονται στο θέατρο και παραστάσεις από άστεγες νεανικές θεατρικές ομάδες. Σημαντική επίσης δράση του θεάτρου είναι η κινητή θεατρική μονάδα που εδώ και 12 χρόνια δίνει παραστάσεις για παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία και ιδρύματα. Το 2012, ανέβασε στο Φεστιβάλ Επιδαύρου τις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη.
Το 2010 τιμήθηκε από το Θεατρικό Μουσείο με το έπαθλο Φώτος Πολίτης.
Έχει σκηνοθετήσει στο Εθνικό Θέατρο (μεταξύ άλλων: Αχαρνείς του Αριστοφάνη, Επίδαυρος 2005), στο ΚΘΒΕ, στο Μέγαρο Μουσικής (Η σκηνή των θαυμάτων, όπερα δωματίου του Γ. Κουρουπού), σε ΔΗΠΕΘΕ και στο ελεύθερο θέατρο. Το 2008 σκηνοθέτησε τις Τρωάδες του Ευριπίδη για το Εθνικό Θέατρο Αλβανίας.
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος είναι σήμερα Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου.
Η Δήμητρα Κονδυλάκη είναι Σύμβουλος για το Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο στο Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, Υπεύθυνη του Τμήματος Εκδόσεων, Επιμελήτρια της έκθεσης Δωμάτια Μνήμης. Περιπλάνηση στον κόσμο της Λούλας Αναγνωστάκη (Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 2018, Πειραιώς 260). Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, και, με υποτροφία του Ι.Κ.Υ., θέατρο στο Ινστιτούτο Θεατρικών Σπουδών του Παρισιού (DEA Théâtre et arts du spectacle, Centre Censier - Paris III, 1997) και συγκριτική λογοτεχνία στο Paris IV - Sorbonne (Doctorat Littérature française et comparée, 2003) με καθηγητές τη Monique Banu-Borie, τον Georges Banu και τον Denis Guénoun. H διατριβή της αφορά τη θεατρική έκδοση στην Ελλάδα και στη Γαλλία κατά τα έτη 1980-2000 και τη συμβολή της στην ανάδυση ενός νέου «θεάτρου λόγου». Επιστημονική συνεργάτις των Τμημάτων Θεατρικών Σπουδών των Πανεπιστημίων Πατρών και Πελοποννήσου όπου έχει διδάξει κλασική και σύγχρονη δραματολογία, θέατρο και εκδοτική πολιτική, πρόσληψη του θεατρικού γεγονότος στον τύπο καθώς και του Ανοιχτού Πανεπιστημίου. Διευθύνει τη θεατρική σειρά της Νεφέλης από το 2004 ενώ διδάσκει σταθερά στο Εργαστήριο Θεατρικής Μετάφρασης του Γαλλικού Ινστιτούτου στην Αθήνα από 2009. Έχει μεταφράσει Μαρίνα Τσβετάγεβα, Μωρίς Μαίτερλινκ, Αλφρέ ντε Μυσσέ, Ζενέ, Μισέλ Βιναβέρ, Φιλίπ Μινιανά και στα γαλλικά, Δημητριάδη, Μαυριτσάκη κ.ά. Έχει διατελέσει μέλος της ομάδας εργασίας για την αναδιάρθρωση των θεατρικών επιχορηγήσεων του ΥΠΠΟ (2010), αντιπρόεδρος της επιτροπής επιχορηγήσεων (2011-2012), μέλος της επιτροπής εμπειρογνωμόνων για την επιδότηση εκδόσεων Γάλλων συγγραφέων στην Ελλάδα (Γαλλική Πρεσβεία, 2011-2013). Έχει σκηνοθετήσει σε δική της δραματουργία τα έργα: Μάτση Χατζηλαζάρου, Σβήσε το πρόσωπό μου και ξαναρχίζουμε (Φεστιβάλ Φιλίππων - Θάσου 2012-2013) και Σόνιετσκα της Μαρίνα Τσβετάγεβα (Φούρνος 2006). Κριτικά κείμενα της έχουν δημοσιευτεί σε έγκυρα ελληνικά και ξένα περιοδικά (Αντί, Ποίηση, Θέματα Λογοτεχνίας, Gramma/Γράμμα, Επίλογος, Théâtre/Public, Au Sud de l’est, Eurozine, Passages κ.ά.) και εκδοτικούς οίκους διεθνώς: Νεφέλη, Κέδρος, Editions Théâtrales, Oberon κ.ά. Το βιβλίο της Ο θεατρικός Δημήτρης Δημητριάδης. Εξερευνώντας τη δυνατότητα του αναπάντεχου (Νεφέλη 2015) ήταν υποψήφιο καλύτερο θεατρολογικό σύγγραμμα 2016 της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών.
