Σφοίνη Αλεξάνδρα
Διάλλα Άντα
Τζάκης Διονύσης
Καρακατσούλη Άννα
Μοίρας Λεωνίδας
Γλώσσα
Ελληνική
Ημερομηνία
06/02/2021
Διάρκεια
02:17:27
Εκδήλωση
Εθνικά Κινήματα και Φιλελληνισμός
Χώρος
Διαδικτυακό συνέδριο
Διοργάνωση
Ινστιτούτο Ιστορικών Ερευνών – Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών
Πρωτοβουλία 1821-2021
Κατηγορία
Ιστορία
Ετικέτες
εθνικό κίνημα, φιλελληνισμός, 1821, Ελληνική Επανάσταση, 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, ανεξαρτησία, ρωσικός φιλελληνισμός, φιλελευθερισμός, εθνικισμός, ανθρώπινα δικαιώματα, ουτοπία, θρησκεία, Χριστιανισμός, Οθωμανική Αυτοκρατορία, Πελοπόννησος, Ισπανία, Λατινική Αμερική, ισπανικές αποικίες, Ιβηρικός Πόλεμος, ανταρτοπόλεμος, Ναπολεόντιοι Πόλεμοι, Μεγάλες Δυνάμεις, ευρωπαϊκός Νότος, Γαλλική Επανάσταση, Διαφωτισμός
Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 συμβαίνει σε μια περιοχή που συνταράσσεται από την ανάδυση των εθνικών κινημάτων του 19ου αιώνα. Στη γειτονική Ιταλία, αλλά και στη Βουλγαρία, τη Σερβία, τη Μολδαβία, τη Βλαχία, τη Βοσνία και άλλες περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας την περίοδο αυτή υπάρχει αναταραχή που σχετίζεται με εγγενή ζητήματα της οθωμανικής διοίκησης, με τα σκιρτήματα των εθνικής αυτοδιάθεσης των λαών των περιοχών αυτών, αλλά και με τον ενθουσιασμό που δημιουργεί η Ελληνική Επανάσταση. Παράλληλα, η Επανάσταση του 1821 πυροδότησε ένα ρωμαλέο κύμα υποστήριξης υπέρ των αγωνιζόμενων Ελλήνων στην Ευρώπη και την Αμερική. Η συμπαράσταση εκφράστηκε ποικιλοτρόπως με την επίσκεψη στην Ελλάδα, με τη συμμετοχή στον Αγώνα, με την οικονομική ενίσχυση, με τη συγκρότηση φιλελληνικών επιτροπών, με την αρθρογραφία στον τύπο, με την έκδοση πολιτικών και λογοτεχνικών εντύπων, παραγωγή καλλιτεχνικών έργων εμπνευσμένων από το 1821 (εικαστικές τέχνες, μουσική, όπερα). Προβληματισμοί γύρω από τα παραπάνω ζητήματα αποτελούν ερεθίσματα μιας ευρείας, με διεπιστημονικό χαρακτήρα, συζήτησης για τα Εθνικά Κινήματα και τον Φιλελληνισμό, η οποία αναπτύχθηκε στο πλαίσιο ενός ανοικτού διεθνούς διαδικτυακού συνεδρίου που οργάνωσε το ΙΙΕ/ΕΙΕ στο πλαίσιο των εκδηλώσεων μνήμης και τιμής για την Επανάσταση του 1821.
Στο πλαίσιο της πέμπτης συνεδρίας πραγματοποιήθηκαν οι ομιλίες:
Ρωσικοί Φιλελληνισμοί: Από το Συνέδριο της Βιέννης στην Ελληνική Επανάσταση
Άντα Διάλλα
Το θέμα του Ρωσικού Φιλελληνισμού δεν έχει μελετηθεί επαρκώς στην ελληνική ιστοριογραφία, ενώ και η διεθνής βιβλιογραφία έχει «παραβλέψει» το 'ρωσικό σταθμό' στο Ευρωπαϊκό ταξίδι των φιλελληνικών ιδεών, αν συγκρίνει κανείς, χάριν παραδείγματος, με τη Βρετανική ή τη γαλλική περίπτωση. Η ανακοίνωσή μου θα έχει ως στόχο να εξετάσει τα πολλαπλά κίνητρα για την έκφραση του φιλελληνικού αισθήματος και των πρακτικών, όπως εκφράζονται σε διάφορα στρώματα της ρωσικής κοινωνίας. Έννοιες όπως ο φιλελευθερισμός, ο εθνικισμός, ο λόγος περί δικαιωμάτων του ανθρώπου, η ουτοπία ήταν κεντρικές, όπως εξάλλου και οι αντιλήψεις περί της κοινής θρησκείας, των κοινών ιστορικών δεσμών και τέλος οι πολιτικές απέναντι Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Αυτοκρατορικά και εθνικά σχέδια απελευθέρωσης. Το παράδειγμα της Πελοποννήσου
Νίκος Ροτζώκος, Διονύσης Τζάκης
Η Πελοπόννησος κατείχε κεντρική θέση στους ανταγωνιστικούς σχεδιασμούς των ευρωπαϊκών δυνάμεων στην ανατολική Μεσόγειο τον 18ο και τον αρχόμενο 19ο αιώνα, γεγονός που ευνοούσε την καλλιέργεια της ιδέας της απόσχισης από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στην ανακοίνωση εξετάζονται οι συνωμοτικές κινήσεις και τα σχέδια απόσχισης που εκδηλώθηκαν στην Πελοπόννησο το 1770, το 1808-9 και το 1821. Επισημαίνονται οι ομοιότητες και οι διαφορές τους και διερευνώνται οι συνέχειες και οι ασυνέχειες στον τρόπο με τον οποίο προσλαμβάνεται η ιδέα της απελευθέρωσης, δηλαδή της απαλλαγής από την οθωμανική κυριαρχία. Η ανακοίνωση δεν αντιμετωπίζει τις συνωμοτικές κινήσεις και τα σχέδια αυτά ως «φάσεις» ή «επεισόδια» μιας ενιαίας και συνεχούς πορείας προς την εθνική ολοκλήρωση, παρ’ όλο που το εθνικό κίνημα εγκολπώνεται και μεταπλάθει τα προγενέστερα σχέδια, ώστε να υπηρετήσουν το δικό του πολιτικό πρόγραμμα.
(Την ανακοίνωση έχουν γράψει ο Διονύσης Τζάκης, Επίκουρος Καθηγητής, Τμήμα Ιστορίας, Ιόνιο Πανεπιστήμιο και ο Νίκος Ροτζώκος, Επίκουρος Καθηγητής, Τμήμα Πολιτικών Επιστημών, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης)
Ξένοι εθελοντές και ιθαγενείς εξεγερμένοι: Η αποικιακή διάσταση στις επαναστάσεις της Ισπανίας και της Ελλάδας
Άννα Καρακατσούλη
Ο Φιλελληνισμός αποτελεί ένα πολύπλευρο διεθνικό κίνημα της νεωτερικότητας που συμβαδίζει με την ανάπτυξη της δημόσιας σφαίρας στις δυτικές κοινωνίες. Κινητοποίησε με επιτυχία τη δυτική κοινή γνώμη για τον αγώνα των Ελλήνων και την υπόθεση της ελευθερίας, επειδή ενσάρκωνε το κεντρικό αίτημα των λαών στις αρχές του 19ου αιώνα για ελευθερία από την απολυταρχία, την αυθαιρεσία της εξουσίας, τα βάρη της φεουδαρχίας, τον καταναγκασμό της Εκκλησίας. Σε αυτό το πλαίσιο η εθνική αυτοδιάθεση των Ελλήνων ερμηνεύθηκε από τους συγχρόνους της ακόμη και ως αντιαποικιακός αγώνας κατά του Οθωμανού επικυρίαρχου σε παραλληλία με τον αντιαποικιακό αγώνα των λαών της Λατινικής Αμερικής κατά της μητρόπολης Ισπανίας. Με αυτό το έναυσμα, στην παρούσα ανακοίνωση θα εξετάσουμε συγκριτικά την Ελληνική Επανάσταση με την αντίσταση των ισπανών κατά της ναπολεόντειας κατοχής (1808-1814) χρησιμοποιώντας όρους των Αποικιακών Σπουδών για να διερευνήσουμε μια πτυχή της διεθνούς αλληλεγγύης στον αγώνα για εθνική αυτοδιάθεση που δεν έχει μελετηθεί αρκετά.
Κατά τη διάρκεια του Ιβηρικού Πολέμου βρέθηκαν αντιμέτωποι τα στρατεύματα του Ναπολέοντα που εισέβαλαν στην Ισπανία το 1808 και οι Ισπανοί φιλελεύθεροι πατριώτες που αντιστάθηκαν στη γαλλική κατοχή και διεξήγαν έναν πολύχρονο ασύμμετρο πόλεμο με τη συνδρομή βρετανικών ενισχύσεων. Οι Ισπανοί υιοθέτησαν μεθόδους ανταρτοπόλεμου (guerilla) ενώ οι βρετανικές δυνάμεις υπό τον Δούκα του Wellington πολεμούσαν τηρώντας την καθιερωμένη παράταξη μάχης των δυτικών εγχειριδίων πολέμου και τους παραδοσιακούς κώδικες τιμής με συνεχή σημεία τριβής μεταξύ των συμμάχων τα θέματα τακτικής και στρατηγικής. Μελετώντας τις αναφορές και τα απομνημονεύματα των Βρετανών αξιωματικών διαπιστώνουμε ότι προσεγγίζουν τους Ισπανούς με όρους όπως «ιθαγενείς», «βάρβαροι», «άγριοι», «υπανάπτυκτοι», «αγενείς», κλπ. που τους θέτουν σαφώς εκτός της σφαίρας του δυτικού πολιτισμού και του «πολιτισμένου» κόσμου. Αντίστοιχα, στα κείμενα των Φιλελλήνων που πολέμησαν στην Ελλάδα, οι Έλληνες είναι δόλιοι, υποκριτές, δειλοί και βάρβαροι σφαγείς, τυφλωμένοι από την απληστία. Μόνιμο σημείο διάστασης μεταξύ των ξένων εθελοντών και των εξεγερμένων Ελλήνων είναι επίσης ο τρόπος διεξαγωγής του πολέμου και η ριζική απόκλιση της τακτικής που υιοθετούν τα άτακτα σώματα των Ελλήνων από τα δυτικά πρότυπα μάχης. Η ανακοίνωση θα εξετάσει τους όρους με τους οποίους οι δύο ομάδες συμπολεμιστών, αλλοδαποί και ιθαγενείς, έρχονται σε επαφή στην Ισπανία και την Ελλάδα, τις αντιλήψεις που διέπουν αυτήν την επαφή και την κοινή αποικιοκρατική αντιμετώπιση των εξεγερμένων του ευρωπαϊκού Νότου από τις Μεγάλες Δυνάμεις.
Οθωμανικές θεωρήσεις απέναντι στο φιλελληνικό κίνημα
Λεωνίδας Μοίρας
Με την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης οι Οθωμανοί καλούνταν να διαχειριστούν μια «συλλογική αποστασία» των υπηκόων τους, οι οποίοι επιδίωκαν τη ρήξη με το οθωμανικό πολιτικό καθεστώς και τη de facto ανεξαρτητοποίησή τους. Ο σουλτάνος, οι γραφειοκράτες της Πύλης και οι Οθωμανοί διανοούμενοι αναζήτησαν τα αίτια που οδήγησαν στην «ανταρσία»» των υπηκόων τους και η οθωμανική διοίκηση, εκτός από την άμεση κινητοποίηση των στρατιωτικών της δυνάμεων, επιστράτευσε διάφορα μέσα για να επαναφέρει στη «νομιμότητα» τους επαναστατημένους Έλληνες.
Ταυτόχρονα η Ελληνική Επανάσταση αποτέλεσε τον μείζονα δίαυλο, μέσα από τον οποίο οι νεωτερικές ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης και του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού απέκτησαν καθοριστική σημασία όσον αφορά τη διαμόρφωση της οθωμανικής πολιτικής σκέψης και ιδεολογίας. Μέσα από τα κατασχεθέντα έγγραφα των επαναστατών, οι Οθωμανοί κλήθηκαν να δώσουν απαντήσεις στις νέες προκλήσεις που έθετε η «αποστασία του μιλλετίου των Ρωμιών».
Ένα από τα ζητήματα που απασχόλησαν την οθωμανική διοίκηση ήταν και η απήχηση της Ελληνικής Επανάστασης στον ευρωπαϊκό Τύπο και οι μεγάλες διαστάσεις που έλαβε ο Φιλελληνισμός. Η διόγκωση του φιλελληνικού ζητήματος και οι συχνές επεμβάσεις των δυτικών κρατών για τη διευθέτηση του ζητήματος με αφορμή ανθρωπιστικούς λόγους, προκάλεσαν την αγανάκτηση των Οθωμανών, οι οποίοι απέρριπταν κάθε ανάμειξη των πρεσβευτών στις εσωτερικές υποθέσεις της αυτοκρατορίας και τους καλούσαν να σταματήσουν να τρέφουν ψευδαισθήσεις σχετικά με την ικανοποίηση των ελληνικών αιτημάτων.
Η παρούσα ανακοίνωση φιλοδοξεί να χαρτογραφήσει τις οθωμανικές αντιδράσεις απέναντι στο κίνημα του Φιλελληνισμού. Στόχος είναι να εξεταστούν τα δίκτυα πληροφόρησης των Οθωμανών για τους εθελοντές Φιλέλληνες, οι αντιλήψεις της Πύλης για τους Ευρωπαίους εθελοντές που συνέδραμαν την ελληνική υπόθεση και η αιτιολόγηση αυτής της συμπεριφοράς. Τέλος, θα εξεταστούν οι συνέπειες που προκάλεσε το κίνημα του Φιλελληνισμού στην οθωμανική πολιτική σκέψη αναφορικά με τη χρήση της ιστορίας και του πολιτισμού στη διεθνή διπλωματική αρένα.
ΣΠΟΥΔΕΣ
1981: Πτυχίο του Ιστορικού-Αρχαιολογικού Τμήματος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
1983-1986: Υποτροφία Σαριπολείου Ιδρύματος για μεταπτυχιακές σπουδές στη νεώτερη ελληνική ιστορία στο Παρίσι.
1987: Δίπλωμα τουρκικής γλώσσας και λογοτεχνίας του Institut National des Langues et Civilisations Orientales (INALCO), Παρίσι.
1991: Διδακτορικό δίπλωμα στη νεώτερη ελληνική ιστορία του Πανεπιστημίου της Σορβόννης (Université de Paris I, Panthéon-Sorbonne).
ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ
1991-1992: Επιστημονική συνεργάτις στο Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (ΚΝΕ/ΕΙΕ).
1992-1993: Διδασκαλία στο Πανεπιστήμιο της Άγκυρας (Τμήμα Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας).
1994-1996: Αποσπασμένη από τη Μέση Εκπαίδευση στο ΚΝΕ/ΕΙΕ.
1997-2000: Δόκιμη Ερευνήτρια στο ΚΝΕ/ΕΙΕ.
2000-2017: Εντεταλμένη Ερευνήτρια στο ΚΝΕ/ΕΙΕ.
2017: Κύρια Ερευνήτρια στον Τομέα Νεοελληνικών Ερευνών του Ινστιτούτου Ιστορικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (ΤΝΕ/IIE/EIE).
ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ
• Νεώτερη κοινωνική και πολιτισμική ιστορία.
• Διαφωτισμός και Επανάσταση.
• Ιστορία των μεταφράσεων και των εννοιών.
• Φιλελληνισμός.
• Αλληλογραφία.
ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ
• Συμμετοχή σε ερευνητικά προγράμματα:
1991-2006: Γλωσσομάθεια και πολιτισμικές επαφές: ο Ελληνισμός μεταξύ Ανατολής και Δύσης (15ος-19ος αι.) (ΚΝΕ/ΕΙΕ).
2007: Νεοελληνική Γραμματολογία και Ιστορία των Ιδεών (18ος-20ός αι.) (ΤΝΕ/IIE/ΕΙΕ).
2013-2015: ΚΡΗΠΙΣ, Έργο: Δίκτυα γνώσης και πολιτισμού. Συγκεκριμένο ερευνητικό αντικείμενο: «Δίκτυα Γλωσσομάθειας: Οι μεταφράσεις 1700-1832» (ΤΝΕ/IIE/ΕΙΕ).
2015-2018: COST Action IS 1310 Reassembling the Republic of letters, 1500-1800. A digital framework for multi-lateral collaboration on Europe’s intellectual history (Πανεπιστήμιο Οξφόρδης).
2017: Professeurs – Traducteurs – Éditeurs Médiateurs culturels entre la Grèce, la France et l’Allemagne (1830-1974) (ΤΝΕ/IIE/ΕΙΕ/Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών).
• Επιστημονική υπεύθυνη ερευνητικών έργων (ΤΝΕ/IIE/ΕΙΕ):
1999: Το λεξιλόγιο του ελληνικού Διαφωτισμού και της Επανάστασης.
2013: Γλωσσομάθεια, Μεταφράσεις, Έννοιες (18ος-20ός αι.).
2013: Βιβλιογραφία Φιλελληνισμού: νέες προσθήκες.
• Μέλος επιστημονικών εταιρειών:
1997: Όμιλος Mελέτης του Nεοελληνικού Διαφωτισμού (OMEΔ) και International Society for Eighteenth Century Studies (ISECS).
2002: History of Political and Social Concepts Group (HPSCG).
2003: Εταιρεία Μελέτης του Νέου Ελληνισμού (ΕΜΝΕ-Μνήμων).
2004: Σωματείο Φίλοι των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ).
2018: Société d’Études des Théories et Pratiques en Traduction (SEPTET).
• Συμμετοχή σε ελληνικά και διεθνή επιστημονικά συνέδρια και διοργάνωση
επιστημονικών συναντήσεων.
Η Δρ. Άντα Διάλλα είναι Καθηγήτρια Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Διδάσκει στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα “Εικαστικές Τέχνες” του Εικαστικού Τμήματος της ΑΣΚΤ καθώς και στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Τμήματος Θεωρίας και Κριτικής της Τέχνης.. Στο παρελθόν έχει διδάξει ιστορία της Ευρώπης, της Ανατολικής Ευρώπης και της Ρωσίας κατά τον 19ο αιώνα στα Πανεπιστήμια της Κρήτης και της Θεσσαλίας και στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Από το 2004 έως το 2009 υπήρξε διευθύντρια του Ιστορικού Αρχείου του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει υπάρξει προσκεκλημένη ερευνήτρια στην Ρωσική Ακαδημία Επιστημών της Αγίας Πετρούπολης και στην the École des Hautes Études en Sciences Sociales 2 (Paris). Τον Ιανουάριο-Φεβρουάριο του 2017 είχε λάβει ερευνητική υποτροφία από το New York University -Jordan Center for the Advanced Study of Russia και το 2019 από το Princeton University-Seeger Center for Hellenic Studies. . Είναι μέλος της επιστημονικής και της συντακτικής επιτροπής του διεπιστημονικού περιοδικού Historein: A Review of the Past and Other Stories. Είναι επίσης ιδρυτικό μέλος του Κέντρου Έρευνας για τις Ανθρωπιστικές Επιστήμες (ΚΕΑΕ), και πρόεδρος του Διοικητικού του Συμβουλίου http://www.rchumanities.gr/en/. Σπούδασε Ιστορία στο Κρατικό Πανεπιστήμιο «Λομονόσοφ» της Μόσχας, στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου των Αθηνών και στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου και εκπόνησε την διδακτορική της διατριβή με τίτλο «Ο Πανσλαβισμός και το Ανατολικό Ζήτημα κατά το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα: Ο ρωσικός διάλογος» (2002). Τα επιστημονικά της ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στην Ιστορία της Ρωσίας και της Ευρώπης κατά τον 19ο και 20ο αιώνα (με έμφαση στην διεθνική ιστορία, την Αυτοκρατορία και τον Εθνικισμό), την ιστορία των Ανθρωπιστικών Επεμβάσεων και του Ανθρωπισμού και την Ιστορία της Ιστοριογραφίας.
Ο Διονύσης Τζάκης γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1969. Είναι πτυχιούχος και διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου (τίτλος διατριβής: Αρματολισμός, συγγενικά δίκτυα και εθνικό κράτος. Οι ορεινές επαρχίες της Άρτας το πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνα). Από το 2001 έως σήμερα έχει διδάξει στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, καθώς και στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, όπου εκλέχτηκε λέκτορας το 2010.
Τα γνωστικά του ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στη διαμόρφωση του ελληνικού εθνικού κινήματος, στην επανάσταση του 1821 και στη συγκρότηση του ελληνικού κράτους. Είναι συγγραφέας της μονογραφίας Γεώργιος Καραϊσκάκης. Μελέτες του έχουν δημοσιευθεί σε συλλογικούς τόμους, περιοδικά και πρακτικά συνεδρίων.
Η Άννα Καρακατσούλη είναι ιστορικός με σπουδές στην Ελλάδα και τη Γαλλία. Έχει εργασθεί στην UNESCO (Παρίσι) και το Κοινωφελές Ίδρυμα Αλέξανδρος Σ. Ωνάση. Είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου διδάσκει Νεώτερη και Σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ιστορία και Πολιτισμό, Ιστορία της Αποικιοκρατίας και Ιστορία του Βιβλίου. Ασχολείται με ζητήματα της ιστορίας της διανόησης και της διακίνησης των ιδεών στον ευρωπαϊκό χώρο κατά τους 19ο-20ό αι. και διευθύνει το Εργαστήριο για την Ιστορία του Βιβλίου στη Φιλοσοφική Σχολή (ΕΚΠΑ). Κυκλοφορούν οι μελέτες της «Μαχητές της ελευθερίας» και 1821: Η Ελληνική Επανάσταση στη διεθνική της διάσταση (Πεδίο, 2016) και Στη χώρα των βιβλίων: Η εκδοτική ιστορία του Βιβλιοπωλείου της Εστίας, 1885-2010 (Εκδόσεις των Συναδέλφων, 2011). Έχει ακόμα μεταφράσει και επιμεληθεί αρκετά επιστημονικά έργα με πιο πρόσφατο το John B. Thompson, Οι Έμποροι της κουλτούρας: Η εκδοτική βιομηχανία του εικοστού πρώτου αιώνα (Πεδίο, 2017). Είναι μέλος του Advisory Board for Information, Medium and Society του The Publishing Studies Research Network (University of Illinois, USA), και της Επιστημονικής Επιτροπής του Πανεπιστημίου Αθηνών για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση.
Ο Λεωνίδας Μοίρας είναι απόφοιτος του τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας, του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Κατέχει μεταπτυχιακό δίπλωμα στη Νεότερη Οθωμανική Ιστορία από το τμήμα Νεότερης Ιστορίας του İstanbul Üniversitesi. Ο τίτλος της μεταπτυχιακής του εργασίας είναι “Η απήχηση του Κινήματος στο Γουδί στον Οθωμανικό Τύπο”. Είναι
διδάκτορας του τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Η διδακτορική του διατριβή φέρει τον τίτλο “Οι Οθωμανικές Προσλήψεις του Ελληνικού Εθνικισμού 1821 - 1870”. Τα πεδία ενδιαφέροντός του είναι η Πολιτική και Κοινωνική Ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η Ιστορία των Ιδεών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι Βαλκανικοί Εθνικισμοί και η περίοδος των Μεταρρυθμίσεων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Έχει γράψει άρθρα σε συλλογικούς τόμους (Σημαντικότερες δημοσιεύσεις: «Οι Προσλήψεις του Ελληνικού Εθνικισμού στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, 1832 -1869», συλλογικός τόμος αφιερωμένος στον καθηγητή Κ. Χατζόπουλο, επιμ. Γεώργιος Χρ. Τσιγάρας, Ελεονώρα Ναξίδου, Δημοσθένης Στρατηγόπουλος, 2019, “Helenottomanizm (Yunan - Osmanlılığı İdeolojisi), άρθρο στο συλλογικό τόμο Osmanlı’ dan Cumhuriyet’e Sosyal, Kültürler, Siyasi Yansınmalar, αφιερωμένο στη μνήμη του καθηγητή Ali Ihsan Gencer, Κωνσταντινούπολη 2015, «Οι Νεότουρκοι και το Κίνημα στο Γουδί», Το Κίνημα στο Γουδί, ΤΑ ΝΕΑ Ιστορία, 2010). Επίσης, έχει συμμετάσχει στο ερευνητικό πρόγραμμα “Kripis” του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.
Παράλληλα, διδάσκει την τουρκική και οθωμανική γλώσσα, ενώ έχει μεταφράσει βιβλία και επιστημονικά άρθρα από τα τουρκικά στα ελληνικά («Οι ιστορίες του Dede Korkut», 2018, εκδόσεις İstanbul Üniversitesi, “Πρακτικά Ανακοινώσεων, οι οποίες έγιναν στο πλαίσιο του συνεδρίου που διοργανώθηκε στο πανεπιστήμιο Bilkent στην Κωνσταντινούπολη, με θέμα τη Συνθήκη της Λωζάνης κι έχουν εκδοθεί υπό την αιγίδα του ΚΕΜΟ, στο συλλογικό τόμο με τίτλο: Η ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΤΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ, Πτυχές μιας Εθνικής Σύγκρουσης, Αθήνα, 2006). Οι γλώσσες που γνωρίζει είναι τα ελληνικά, τα τουρκικά, τα αγγλικά και τα γερμανικά και έχει διδαχθεί την οθωμανική παλαιογραφία (Matbu και Rika).
