Τελετή απονομής των Επιστημονικών Βραβείων του Ιδρύματος Μποδοσάκη 2017

Ο Δημήτρης Βλαστός γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Σπούδασε Νομικά, Οικονομικά και Πολιτικές Επιστήμες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και το Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Μιλάει Αγγλικά και Γαλλικά.

Άρχισε την επαγγελματική του καριέρα το 1962 ως Στέλεχος της Οικονομικής Επιτροπής για την Ευρώπη των Ηνωμένων Εθνών, στην Γενεύη. Εν συνεχεία, διετέλεσε Στέλεχος, Διευθυντής και Σύμβουλος σε διάφορους οργανισμούς, μεταξύ των οποίων η SHELL, η ΕΤΒΑ και οι εταιρείες του Ομίλου Μποδοσάκη. Επίσης, διετέλεσε Σύμβουλος σε οικονομικά και επενδυτικά θέματα διαφόρων μεταλλευτικών και βιομηχανικών εταιριών, καθώς και Ειδικός Συνεργάτης του ΚΕΠΕ. Υπήρξε μέλος Δ.Σ. πολλών Εταιριών και Οργανισμών.

Παράλληλα, ήταν ιδρυτικό μέλος της ελληνικής περιβαλλοντικής οργάνωσης WWF, της οποίας από το 1999 έως το Μάιο 2010 υπήρξε Γενικός Γραμματέας.

Από το 2011 είναι Αντιπρόεδρος της Εφορευτικής Επιτροπής της Εθνικής Βιβλιοθήκης και από το 2012 μέλος του Δ.Σ. του ΟΜΜΑ.

Από το 1991 έως το 2007 ήταν Σύμβουλος και Γενικός Γραμματέας του Ιδρύματος Μποδοσάκη και από το 2007 έως το 2021 διετέλεσε Πρόεδρός του. Σήμερα είναι Επίτιμος Πρόεδρος του ίδιου Ιδρύματος.

Ιστοσελίδα Ιδρύματος Μποδοσάκη

Γενικός διευθυντής στο Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών από το 2013. Καθηγητής Οικονομικών στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών από το 2003, όπου έχει υπηρετήσει ως Πρόεδρος του Τμήματος Οικovoμικής Επιστήμης και μέλος του Συμβουλίου του Ιδρύματος. Kάτοχος διδακτορικού από το University of Pennsylvania, ΗΠΑ. Έχει εργαστεί ως Αναπληρωτής Καθηγητής στο Duke University στις ΗΠΑ και Επισκέπτης Καθηγητής στο ΙNSEAD στη Γαλλία και τη Σιγκαπούρη. Είναι Associate Editor του International Journal of Industrial Organization, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του European Association for Research in Industrial Economics και Ερευνητικός Εταίρος στο Centre for Economic Policy Research του Λονδίνου, ενώ έχει υπάρξει Associate Editor του Journal of the European Economic Association και του Journal of Industrial Economics. Έχει υπηρετήσει ως τακτικό μέλος της Ελληνικής Επιτροπής Ανταγωνισμού και μέλος του European Advisory Group for Competition Policy της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ανταγωνισμού. Έχει δημοσιεύσεις στο International Economic Review, European Economic Review, Rand Journal of Economics, Review of Economic Studies και άλλα κορυφαία επιστημονικά περιοδικά. Συνδιοργανωτής από το 2002 του Conference for Research on Economic Theory and Econometrics και εκ των επιμελητών του Beyond Austerity (MIT Press, 2017) - Πέρα από τη Λιτότητα (ΠΕΚ, 2017). Αναπληρωτής Πρόεδρος της Επιτροπής Αναπτυξιακού Σχεδίου («Επιτροπής Πισσαρίδη») για την Ελληνική Οικονομία, 2020.

Ο Κώστας Αρκολάκης γεννήθηκε το 1979 στο Αιγάλεω. Οι σπουδές του ξεκίνησαν στην Θεσσαλονίκη το 1997 όπου φοίτησε στην Στρατιωτική Σχολή Αξιωματικών Σωμάτων (ΣΣΑΣ) και παράλληλα στο οικονομικό τμήμα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το 2001 ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Αριστοτέλειο όντας υπότροφος του ΙΚΥ τρεις φορές. Ταυτόχρονα, έλαβε προσφορές με πλήρεις υποτροφίες από διάφορα οικονομικά τμήματα στην Αμερική και την Ευρώπη για να ξεκινήσει τις διδακτορικές του σπουδές. Σε ηλικία 22 ετών επέλεξε να ακολουθήσει ακαδημαϊκή καριέρα. Παραιτήθηκε από τη ΣΣΑΣ και συνέχισε ως υπότροφος διδακτορικός φοιτητής στο Πολιτειακό πανεπιστήμιο της Μινεσότα το 2002.

Με το πέρας των διδακτορικών σπουδών του, σε ηλικία 27 ετών, έλαβε προσφορές από διάφορα αμερικάνικα και ευρωπαϊκά τμήματα και τελικά επέλεξε να ξεκινήσει την καριέρα του ως επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Γέηλ (Yale) στο Νιου Χέηβεν της πολιτείας του Κονέκτικατ. Σε ηλικία 33 ετών προήχθη σε αναπληρωτή καθηγητή και σε ηλικία 35 ετών σε τακτικό αναπληρωτή καθηγητή.

Η έρευνα του Δρ. Αρκολάκη, και των συνεργατών του, επικεντρώνεται σε ζητήματα διεθνούς οικονομικής και των οικονομικών του χώρου. Πιο συγκεκριμένα, μέσω μιας σειράς εργασιών, η ερεύνα αυτή οδήγησε στην ανάδειξη ενός ενοποιημένου μοντέλου για την εις βάθος κατανόηση της σημασίας του διεθνούς εμπορίου για την οικονομική ευημερία. Η εργασία του επίσης δημιούργησε μια σειρά μαθηματικών εργαλείων για την ανάλυση και τη λύση αυτού του μοντέλου. Στην συνέχεια επεκτάθηκε στο πεδίο των οικονομικών του χώρου και στο πως η τοπογραφία του χώρου επηρεάζει την οικονομική δραστηριότητα. Μέσω μιας σειράς θεμελιωδών ανακαλύψεων και με τη χρήση λεπτομερών δεδομένων για την οικονομική δραστηριότητα στο χώρο η έρευνα αυτή έκανε εφικτή την ανάλυση και ποσοτικοποίηση της σημασίας των έργων υποδομής για την οικονομική ανάπτυξη.

Έχει δημοσιεύσει τις δουλειές του σε διακεκριμένα επιστημονικά περιοδικά, όπως το American Economic Review, το Journal of Political Economy και το Quarterly Journal of Economics, μεταξύ άλλων. Παράλληλα, έχει παραδώσει διαλέξεις προσκεκλημένος σε πάνω από εκατό διαφορετικά πανεπιστήμια και ερευνητικά ιδρύματα στην Ευρώπη, την Βόρεια και τη Νότια Αμερική, και την Ασία.

Έχει διακριθεί με πολλαπλά ερευνητικά βραβεία και υποτροφίες, μεταξύ των οποίων υποτροφίες  από το National Science Foundation των ΗΠΑ και την διακεκριμένη του υποτροφία, CAREER, για νέους επιστήμονες, την μονοετή υποτροφία του Πανεπιστημίου του Πρίνστον για επισκέπτες καθηγητές Peter B. Kenen. Έχει επίσης διακριθεί με την απονομή της έδρας HenryKohn για αναπληρωτές καθηγητές από το Πανεπιστήμιο του Γέηλ. Είναι ερευνητικός εταίρος στο National Bureau of Economic Research των ΗΠΑ ενώ έχει διατελέσει Επισκέπτης Ερευνητής στα Πανεπιστήμια του MIT, του Northwestern, του Chicago, του Princeton, και στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Μιννεάπολης. Επίσης, συμμετέχει στην συντακτική ομάδα των επιστημονικών περιοδικών Journal of International Economics and Economic Theory.

Η Θεοδώρα Βαρβαρίγου είναι καθηγήτρια στη Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (ΕΜΠ).

Έλαβε το πτυχίο Ηλεκτρολόγου Μηχανικού από το ΕΜΠ το 1988 και ένε μεταπτυχιακές σπουδές στην Ηλεκτρολογική Μηχανική (1989) και στην Επιστήμη των Υπολογιστών (1991) στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, στην Καλιφόρνια, όπου εκπόνησε και τη διδακτορική της διατριβή το 1991.

Έχει εργαστεί ως ερευνήτρια στο AT & T Bell Labs στις Ηνωμένες Πολιτείες, USA και ως Επίκουρη Καθηγήτρια στο Πολυτεχνείο Κρήτης. Έχει μεγάλη εμπειρία σε τεχνολογίες αιχμής, όπως το cloud computing, την επεξεργασία πολυμεσικού περιεχομένου, το semantic web, τις τεχνολογίες κοινωνικής δικτύωσης κ.λπ. Έχει δημοσιεύσει περισσότερες από 200 εργασίες σε κορυφαία διεθνή επιστημονικά περιοδικά, συνέδρια και βιβλία.

Είναι μέλος της Επιτροπής Επιστημονικών Βραβείων και μέλος Δ.Σ. του Ιδρύματος Μποδοσάκη.

Η Δομνίκη Ασημάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1975. Αποφοίτησε από το Αρσάκειο Τοσίτσειο Λύκειο Εκάλης το 1993, και ξεκίνησε τις σπουδές της στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείο την ίδια χρονιά. Αποφοίτησε δεύτερη από το Πολυτεχνείο το 1998, και την ίδια χρονιά πήρε υποτροφία για μετάπτυχιακες σπουδές στην Αμερική, στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του Massachusetts Institute of Technology (ΜΙΤ). Απο το ΜΙΤ, αποφοιτησε με Μaster of Science το 2000, και με διδακτορικό (Doctorate of Science ή ScD) το 2004. Το θέμα της διατριβής της ήταν η ανάλυση και αριθμητική προσομοίωση της ενίσχυσης σεισμικών κραδασμών στην κορυφή κυρτών φυσικών και τεχνητών εδαφικών σχηματισμών, όπως για παράδειγμα βουνά, πρανή και αναχώματα. Η έρευνά της έδειξε ότι οι κανονισμοί σχεδιασμού, που κατά πλειοψηφία αγνοούν την ενίσχυση των σεισμικών δονήσεων που μπορεί να προκαλέσει η τοπογραφία του εδάφους, συχνά οδηγoύν στην υποεκτίμηση του σεισμού σχεδιασμού γεωτεχνικών κατασκευών κυρτής γεωμετρίας, όπως παραδείγματος χάριν φραγμάτων, καθώς και στην υποεκτίμηση της σεισμικής επικινδυνότητας σε περιοχές με έντονο τοπογραφικό ανάγλυφο.

Από το 2001 μέχρι το 2002 η Δομνίκη δούλεψε στην École Nationale des Ponts et Chaussees στο Παρίσι, στα πλαίσια του ερευνητικού προγράμματος Seismic Asssessement for Earthquake Risk Reduction (SAFERR) της Ευρωπαικής Ένωσης με έδρα το Imperial College στο Λονδίνο. Την περίοδο 2004-2005, η Δομνίκη δούλεψε ως μεταδιδακτορική ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Santa Barbara, όπου και ασχολήθηκε με έρευνα σε θέματα σεισμολογίας, γεωφυσικής, και με τη θεωρία αντιστρόφων προβλημάτων. Το 2005 πήρε θέση Επίκουρης Καθηγήτριας Γεωτεχνικής στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του Πανεπιστημίου Georgia Tech στην Ατλάντα. Προήχθει σε Αναπληρώτρια Καθηγήτρια το 2010, και εν συνεχεία προσελήφθη ως Καθηγήτρια στο Τμήμα Μηχανολόγων και Πολιτικών Μηχανικών του California Institute of Technology (Caltech) όπου διδάσκει σήμερα.

Στην έρευνά της, η Δομνίκη συνδυάζει μεθόδους γεωτεχνικής σεισμικής μηχανικής, σεισμολογίας, γεωφυσικής και δυναμικής κατασκευών, και προσομοιώνει την απόκριση κατανεμημένων υποδομών των σύγχρονων μεγαλουπόλεων σε σεισμούς και ξηρασία, καθώς και σε πλημμύρες και μεταβολές της θαλάσσιας στάθμης σε ορεινες και παραθαλάσσιες περιοχές αντίστοιχα. Μέσω ενός πολύπλευρου ερευνητικού πρόγραμματος, η ερευνητική της ομάδα σταδιακά αντικαταθιστά τους παραδοσιακούς κανόνες αντισεισμικού σχεδιασμού που αναπτύχτηκαν τα τελευταία 50 χρόνια για τη μελέτη μεμονωμένων κατασκευών, με μια νέα γενιά κανονισμών ειδικά σχεδιασμένων για να ελαχιστοποιήσουν την ευπάθεια αλληλοεξαρτόμενων κατανεμημένων συστημάτων (νερού, ηλεκτρικής ενέργειας, τηλεπικοινωνιών μεταξύ άλλων), απαραίτητων για την υγεία, ασφάλεια και ευημερία των κατοίκωντων σύγχρονων μεγαλουπόλεων.

Η Δομνίκη Ασημάκη έχει δημοσιεύσει περισσότερα από 70 άρθρα σε κορυφαία περιοδικά και πρακτικά συνεδρίων γεωτεχνικής σεισμικής μηχανικής, μηχανικής των κατασκευών, τεχνικής σεισμολογίας και γεωφυσικής. Είναι επίσης στη ομάδα σύνταξης 4 διεθνών περιοδικών για θέματα σεισμικής μηχανικής, γεωτεχνικών μελετών και δυναμικής εδαφικών σχηματισμών. Έχει δώσει περισσότερες από 80 παρουσιάσεις σε εθνικά και διεθνή συνέδρια, και έχει κερδίσει βραβεία γεωτεχνικής μηχανικής, δυναμικής εδάφους και σεισμολογίας. Το 2016, ήταν κεντρική ομιλήτρια στο συνέδριο Μηχανικής (ΕΜΙ) της American Society of Civil Engineers (ASCE) και στο 6ο Διεθνές Συνέδριο Γεωτεχνικής Σεισμικής Μηχανικής της Διεθνούς Εταιρείας Εδαφομηχανικής και Γεωτεχνικής Μηχανικής (ISSMGE).

Ο Γιώργος Κόλλιας είναι Βιολόγος, τακτικό Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, Καθηγητής Φυσιολογίας και Διευθυντής του Εργαστηρίου Φυσιολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθώς και Συνεργαζόμενος Ερευνητής στο Ερευνητικό Κέντρο Βιοϊατρικών Επιστημών «Αλέξανδρος Φλέμιγκ».

Αναγνωρίζεται διεθνώς για πρωτοποριακές έρευνες που οδήγησαν στις πρώτες κλινικές δοκιμές και την ανάπτυξη των βιολογικών αντι-TNF θεραπειών για τη ρευματοειδή αρθρίτιδα. Το εργαστήριό του πρωτοπορεί στην ανάπτυξη γενετικών μεθόδων για την κατανόηση των μοριακών και κυτταρικών μηχανισμών που διέπουν τις χρόνιες, φλεγμονώδεις ανοσολογικές νόσους. Έχει δημοσιεύσει περισσότερα από 150 επιστημονικά άρθρα και 40 ανασκοπήσεις και σχολιασμούς (>27.000 αναφορές, h-index 73, Πηγή: Google Scholar). To 2014 έλαβε επιχορήγηση από το υψηλού κύρους ‘πρόγραμμα έμπειρων ερευνητών’ του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Έρευνας (ERC).

Ζωικά μοντέλα που έχουν αναπτυχθεί στο εργαστήριο του έχουν διανεμηθεί σε πολλά ακαδημαϊκά και βιομηχανικά εργαστήρια σε όλο τον κόσμο (πάνω από 280 ΜΤΑ τα τελευταία δέκα χρόνια). Το 2005, ίδρυσε την πρώτη εξαγωγική επιχείρηση έντασης γνώσης – τεχνοβλαστό, την Biomedcode Ελλάς Α.Ε. Από το 2000, είναι εκλεγμένο μέλος του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Μοριακής Βιολογίας (EMBO). Το 2014 του απενεμήθη το διεθνές βραβείο Carol-Nachman για πρωτοποριακές έρευνες στον τομέα της Ρευματολογίας και το 2015 βραβεύτηκε με το πρώτο Ερευνητικό βραβείο των Prix Galien Greece.

Είναι Μέλος της Επιτροπής Επιστημονικών Βραβείων και Μέλος Δ.Σ. του Ιδρύματος Μποδοσάκη.

Ο Μανώλης Δερμιτζάκης είναι Αντιπρόεδρος Υπολογιστικής Βιολογίας στην GlaxoSmithKline και συνεργαζόμενος ερευνητής στο Ίδρυμα Ιατροβιολογικών Ερευνών της Ακαδημίας Αθηνών (ΙΙΒΕΑΑ). Ήταν καθηγητής γενετικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Γενεύης, διευθυντής στο Κέντρο Γονιδιωματικής «Health 2030» και διετέλεσε πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας, Τεχνολογίας και Καινοτομίας (ΕΣΕΤΕΚ). Η έρευνά του εστιάζεται στην ανάλυση ποικιλομορφίας του DNA στον άνθρωπο και στον τρόπο με τον οποίο αυτή σχετίζεται με τις ασθένειες. Αποφοίτησε το 1995 από το τμήμα βιολογίας του Πανεπιστήμιου Κρήτης και το 1997 απέκτησε Master από το ίδιο τμήμα. Εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή στο Penn State University (2001) και τη μεταδιδακτορική του έρευνα στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης (2001- 2004). Από το 2004 μέχρι το 2009 ήταν ερευνητής και μέλος του ακαδημαϊκού συμβουλίου στο Wellcome Trust Sanger Institute, ενώ από το 2014 είναι εκλεγμένο μέλος του οργανισμού EMBO. Επίσης, έχει ονομαστεί ως «Highly Cited Researcher» από την Thompson Reuters το 2014, 2015 και 2016. Την περίοδο 2014-16 διετέλεσε πρόεδρος του Παγκόσμιου Ελληνικού Βιοϊατρικού Συλλόγου (World Hellenic Biomedical Association). Η έρευνά του χρηματοδοτείται από το European Research Council (ERC), την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Swiss National Science Foundation, τα Ινστιτούτα Υγείας των ΗΠΑ (National Institutes of Health – NIH), το Wellcome Trust, το Ίδρυμα Έρευνας Παιδικού Διαβήτη (JDRF) και το Ίδρυμα Louis-Jeantet. Έχει δημοσιεύσει πάνω από 160 εργασίες μερικές από τις οποίες στα πιο διακεκριμένα περιοδικά όπως το Nature και το Science και έχει συγκεντρώσει πάνω από 42.000 αναφορές. Ο καθηγητής Δερμιτζάκης έλαβε το Επιστημονικό Βραβείο 2017 από το Ίδρυμα Μποδοσάκη.

Η Ελίζα Κονοφάγου γεννήθηκε στο Παρίσι της Γαλλίας και αποφοίτησε από την Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολή το 1989. Πήρε το δίπλωμα Χημικής Φυσικής απο το Université de Pierre et Marie Curie (Paris 6) το 1992, το Μάστερ σε Βιοϊατρική Τεχνολογία από το Imperial College του Λονδίνου της Αγγλίας το 1993 και του διδάκτορα βιοϊατρικής τεχνολογίας από το Πανεπιστήμιο του Χιούστον στο Τέξας το 1999. Από το 1999 μέχρι το 2003 ακολούθησε μεταδιδακτορικές σπουδές στην Ιατρική Σχολή του Harvard, όπου και πήρε θέση Λέκτορα.

Το 2003 εκλέχθηκε Επίκουρη Καθηγήτρια στο τμήμα Βιοϊατρικής Τεχνολογίας στη Σχολή Μηχανικών και Εφαρμοσμένων Επιστημών, όπως επίσης και στο τμήμα Ακτινολογίας του Columbia και από το 2014 είναι Καθηγήτρια με τιμητική θέση στις ίδιες σχολές, όπου διευθύνει το Εργαστήριο Υπερήχων και Ελαστικής Απεικόνισης. Τα θέματα έρευνας στο εργαστήριό της αφορούν στην ανάπτυξη νέων τεχνικών υπερήχων για ελαστική απεικόνιση, καθώς και σε θεραπευτικές εφαρμογές σε ασθένειες όπως το Αλτσχάιμερ και το Πάρκινσον, στα οποία έχει εκδώσει περισσότερες από 230 δημοσιεύσεις με περισσότερες από 450 παρουσιάσεις σε διεθνή συνέδρια.

Η Ελίζα Κονοφάγου έχει εκλεγεί μέλος της Ακαδημίας της Ιατρικής των Η.Π.Α. (National Academy of Medicine), Fellow του Αμερικανικού Ινστιτούτου Ιατρικής και Βιολογικής Μηχανικής (American Institute of Medical and Biological Engineering – AIMBE), Fellow του Αμερικανικού Ομίλου Ακουστικής (Acoustical Society of America – ASA) και Fellow του Ινστιτούτου Ηλεκτρολόγων και Ηλεκτρονικών Μηχανικών (IEEE), όπως και μέλος του Διεθνούς Ομίλου Θεραπευτικών Υπερήχων (International Society of Therapeutic Ultrasound), του ΙΕΕΕ Ομίλου Μηχανικής σε Ιατρική και Βιολογία (IEEE Engineering in Medicine and Biology Society (EMBS)), και του Αμερικανικού Συνδέσμου Ιατρικών Φυσικών (American Association of Physicists in Medicine (AAPM)).

Επίσης, η Ελίζα Κονοφάγου έχει βραβευθεί για το έργο της από το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών των Η.Π.Α. (National Science Foundation, NSF), το Εθνικό Ίδρυμα Υγείας των Η.Π.Α. (National Institutes of Health, NIΗ), το Ινστιτούτο Ηλεκτρολόγων και Ηλεκτρονικών Μηχανικών, IEEE, τον Αμερικάνικο Καρδιολογικό Όμιλο (American Heart Association), τον Αμερικανικό Όμιλο Ακουστικής (Acoustical Society of America, ASA), το Αμερικανικό Ινστιτούτο Ιατρικών Υπερήχων (ΑΙUM), το Ίδρυμα Wallace H. Coulter, τον Όμιλο Φωτο-οπτικής μηχανικής (Society of Photo-optical Instrumentation Engineers) και το Ακτινολογικό Ίδρυμα της Βόρειας Αμερικής (Radiological Society of North America, RSNA).

Από το 2019-2022 διετέλεσε μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας, Τεχνολογίας και Καινοτομίας (Ε.Σ.Ε.ΤΕ.Κ) στην Ελλάδα, το ανώτατο γνωμοδοτικό όργανο της Πολιτείας σε ό,τι αφορά στη χάραξη εθνικής στρατηγικής για την Έρευνα, την Τεχνολογία και την Ανάπτυξη της Καινοτομίας.

Περισσότερες πληροφορίες για το έργο της: Eliza E. Konofagou - Biomedical Engineering

Ο Λεωνίδας Κ. Ρεσβάνης, γεννήθηκε το 1944 στην Αθήνα, είναι Έλληνας φυσικός γνωστός για την έρευνά του στη φυσική των νετρίνων. Είναι διευθυντής του Προγράμματος NESTOR.

Είναι επίσης ο άνθρωπος που πρότεινε στον Μπάρτον Ρίχτερ να ονομάσει το σωματίδιο που είχε ανακαλύψει «σωματίδιο ψ».

Ο Λεωνίδας Ρεσβάνης πήρε πτυχίο φυσικής από το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ της Αγγλίας το 1965, αλλά συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς των ΗΠΑ, από όπου πήρε το διδακτορικό του στη φυσική υψηλών ενεργειών το 1971.

Μεταξύ του 1971 και του 1976 εργάσθηκε στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, όπου έγινε επίκουρος καθηγητής. Το 1976 εκλέχθηκε καθηγητής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου παρέμεινε μέχρι το τέλος της σταδιοδρομίας του.

(Πηγή Wikipedia)

Ο Κυριάκος Παπαδόδημας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Ξεκίνησε τις σπουδές του σε σχολείο του Παλαιού Φαλήρου και μετέπειτα φοίτησε στο Φυσικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου ολοκλήρωσε τις προπτυχιακές σπουδές του. Συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ στη Βοστώνη, από όπου έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα στη θεωρητική φυσική το 2006.

Κατόπιν συνέχισε την ερευνητική του δραστηριότητα σε μετα-διδακτορικές θέσεις, πρώτα στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ και μετά στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Πυρηνικών Ερευνών (CERN) στη Γενεύη. Το 2012 μετέβη στο Πανεπιστήμιο του Γκρόνινγκεν στην Ολλανδία, όπου ξεκίνησε την ερευνητική του ομάδα πάνω στο θέμα της “Κβαντικής Βαρύτητας και Ολογραφίας”. Στη συνέχεια επέστρεψε στο CERN, όπου και εργάζεται ως ερευνητής στο Τμήμα Θεωρητικής Φυσικής, διατηρώντας παράλληλα την ομάδα του στο Γκρόνινγκεν.

Το επιστημονικό έργο του δρ. Παπαδόδημα εμπίπτει στην περιοχή της θεωρητικής φυσικής υψηλών ενεργειών, σκοπός της οποίας είναι να ανακαλύψει τους φυσικούς νόμους που διέπουν το Σύμπαν στο πιο θεμελιώδες επίπεδο. Η σύγχρονη θεωρητική φυσική βασίζεται σε δύο σημαντικές ανακαλύψεις του 20ού αιώνα. Η πρώτη είναι η θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, η οποία περιγράφει τη δύναμη της βαρύτητας μέσω της καμπύλωσης του χωρο-χρόνου, και η οποία μπορεί να εξηγήσεις πολύ ικανοποιητικά φαινόμενα που αφορούν τα αστρονομικά σώματα. Η δεύτερη είναι η θεωρία της κβαντομηχανικής, η οποία περιγράφει τα μικροσκοπικά σωματίδια στο ατομικό επίπεδο. Η κάθε μια από αυτές τις δύο θεωρίες από μόνη της είναι εξαιρετικά καλά επιβεβαιωμένη από πειράματα. Παρόλα αυτά, όταν προσπαθούμε να τις συνδυάσουμε σε μία θεωρία “Κβαντικής Βαρύτητας”, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με πολύ δύσκολα μαθηματικά και εννοιολογικά προβλήματα. Η επίλυση αυτών των προβλημάτων και η διατύπωση μίας συνεπούς θεωρίας κβαντικής βαρύτητας αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους στόχους της σύγχρονης θεωρητικής φυσικής. Οι λόγοι για τους οποίους ενδιαφερόμαστε για μία τέτοια θεωρία δεν είναι απλά ακαδημαϊκοί. Υπάρχουν σημαντικά φαινόμενα στο Σύμπαν μας, τα οποία μπορούν να κατανοηθούν μόνο μέσω της κβαντικής βαρύτητας. Τέτοια φαινόμενα είναι η Μεγάλη Έκρηξη στις αρχές του Σύμπαντος και οι μαύρες τρύπες.

Οι εργασίες του δρ. Παπαδόδημα επικεντρώνονται στην ανάπτυξη της θεωρίας της κβαντικής βαρύτητας, κυρίως μέσω του πλαισίου της θεωρίας των υπερ-χορδών και της ολογραφίας. Τα τελευταία χρόνια ο δρ. Παπαδόδημας έκανε σημαντική πρόοδο προς την επίλυση του “προβλήματος της πληροφορίας των μαύρων τρυπών” το οποίο είχε αρχικά διατυπωθεί από τον Σ. Χώκινγκ και το οποίο θεωρείται ως ένα από τα βασικά προβλήματα της κβαντικής βαρύτητας. Σύμφωνα με τις φημισμένες ανακαλύψεις του Χώκινγκ, οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν θερμική ακτινοβολία και μετά από πολύ χρόνο τελικά “εξατμίζονται”. Ο υπολογισμός του Χώκινγκ προβλέπει ότι κατά τη διαδικασία αυτή οι μαύρες τρύπες καταστρέφουν εντελώς και θεμελιωδώς την πληροφορία της ύλης που έπεσε στη μαύρη τρύπα. Ωστόσο, μία τέτοια καταστροφή της πληροφορίας είναι εντελώς ασύμβατη με τη θεωρία της κβαντομηχανικής. Αυτή η αντίφαση είναι το λεγόμενο “πρόβλημα της πληροφορίας”, το οποίο μελετάται εντατικά εδώ και δεκαετίες.

Μετά από εντατικές εργασίες, το 2013 ο δρ. Παπαδόδημας και η ομάδα του πρότεινε μία καινούργια λύση για το πρόβλημα της πληροφορίας των μαύρων τρυπών. Η λύση αυτή προσφέρει νέα κατανόηση για το πώς η πληροφορία μπορεί να αποθηκευτεί και να διατηρηθεί κατά τη δημιουργία και την εξάτμιση των μαύρων τρυπών. Η θεωρία που ανέπτυξε ο δρ. Παπαδόδημας έλαβε μεγάλη διεθνή αναγνώριση και συνεχίζει να διερευνάται και να αναπτύσσεται από τους ειδικούς του τομέα.