The archaeology of exclusion: repatriation, whiteness, and a lost daughter named Carrie

Σε αυτή την ανακοίνωση, συζητώ την έννοια του «επαναπατρισμού» αρχαιοτήτων που έχουν ανασκαφεί και εξαχθεί παράνομα, αναφορικά με τις προσπάθειες της Ελλάδας να επιτύχει την επιστροφή τους. Λαμβάνοντας ως κύρια μελέτη περίπτωσης την Καρυάτιδα σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο, ερευνώ πρόσφατα ελληνικά θεατρικά έργα και παιδικά παραμύθια για να εξετάσω πώς το κλεμμένο άγαλμα απεικονίζεται πάντα ως η εξαφανισμένη «κόρη» ή «αδελφή» του έθνους, μια ταλαιπωρημένη έμψυχη οντότητα, που υποφέρει στη μοναχική εξορία και περιμένει με ανυπομονησία την επιστροφή της. Με βάση αυτή τη συζήτηση, προχωρώ στον ισχυρισμό ότι το αφήγημα του επαναπατρισμού χρησιμεύει ως μέσο για να επιβεβαιωθεί εκ νέου η λευκότητα της Ελλάδας και η θέση που δικαιούται το ελληνικό έθνος ως εγγενές κομμάτι της Δύσης.

(Σημείωμα του ομιλητή)

Aκουλουθεί περίληψη της ομιλίας στα αγγλικά.

ABSTRACT
In this paper, I discuss the notion of "repatriation" of antiquities that have been illicitly excavated and exported, against the backdrop of Greece's attempts to achieve their return. Taking the British Museum Caryatid as my primary case study, I survey recent theatre plays and children's storybooks in order to examine how the stolen statue is invariably portrayed as the nation's missing "daughter" or "sister", suffering in solitary exile and eagerly awaiting "her" return. Based on this discussion, I proceed to claim that the repatriation narrative serves as a means to reconfirm Greece's whiteness, and the Greek nation's rightful place as part of the West.