The composer Dimitri Mitropoulos and his relation to the Greek National School of Music

Μέχρι πολύ πρόσφατα, ήταν κοινή η πεποίθηση ότι όλα τα μουσικά έργα του Έλληνα συνθέτη - αλλά και πολύ μεγάλου μαέστρου με διεθνή ακτινοβολία - Δημήτρη Μητρόπουλου (1896-1960) δεν έχουν σχεδόν τίποτα κοινό με τις τεχνικές σύνθεσης, καθώς και τα τυπικά υφολογικά στοιχεία έργων που ανήκουν στην Ελληνική Εθνική Μουσική Σχολή, γραμμένων από συνθέτες όπως ο Μανώλης Καλομοίρης, ο Αιμίλιος Ριάδης ή ο Μάριος Βάρβογλης.

Ωστόσο, πρόσφατες έρευνες, ιδίως σε πρώιμα έργα του Μητρόπουλου έρχονται να ρίξουν νέο φως σε αυτό το θέμα, αποδεικνύοντας ότι η θέση του στην ελληνική μουσική δημιουργία στις αρχές του 20ου αιώνα  δεν είναι τόσο απομονωμένη όσο εθεωρείτο, δεδομένου ότι ορισμένες από τις συνθέσεις του είναι περισσότερο ή λιγότερο αντιπροσωπευτικές των ευρύτερων εθνικών μουσικών τάσεων της εποχής εκείνης.

Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την ελληνική σονάτα για πιάνο του Μητρόπουλου, η οποία είναι ένα από τα μεγαλύτερα και ωραιότερα έργα του και κατέχει μοναδική θέση στην ελληνική μουσική τέχνη γενικότερα. Ωστόσο, αυτό το μάλλον ώριμο έργο, που χρονολογείται το 1920, αποτελεί σχεδόν το τέλος του δρόμου που ακολούθησε κατά καιρούς ο Μητρόπουλος ως προς τη συγκεκριμένη τάση, όπως έχει καταστεί σαφές από πλήθος συνθέσεών του από το 1913 και μετά. Για το λόγο αυτό, είναι απαραίτητη η αναθεώρηση, ακόμη και μερικών από τα πρώιμα και λιγότερο γνωστά έργα του, προκειμένου να επαναξιολογηθεί η σχέση του με το εθνικό μουσικό ιδίωμα το οποίο καλλιεργήθηκε στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα.