Τιμή στον Αλμπέρ Καμύ (1913-1960)

Ο Γιάννης Πρελορέντζος, αριστούχος απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1985) και διδάκτωρ φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Σορβόννης Paris-IV (1992), υπήρξε καθηγητής νεότερης και σύγχρονης φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, όπου δίδασκε από το 2000, και κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής από τον Δεκέμβριο του 2017 έως τα μέσα Οκτωβρίου του 2019. Είχε διδάξει προηγουμένως στο Πανεπιστήμιο Πατρών, υπήρξε επισκέπτης καθηγητής του Πανεπιστημίου Paris 1 – Panthéon-Sorbonne, και διδάσκει στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Φιλοσοφία» (κατεύθυνση «Ιστορία της φιλοσοφίας») του Τομέα (του Τμήματος πλέον) Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, από το εαρινό εξάμηνο του ακαδημαϊκού έτους 2015-2016 μέχρι σήμερα. Έχει δημοσιεύσει μακρά σειρά μελετών, κυρίως στα ελληνικά και στα γαλλικά, για τον Descartes, τον Spinoza και τον Bergson και, δευτερευόντως, για πτυχές της φιλοσοφίας και/ή του έργου των Hobbes, Malebranche, Rousseau, Condorcet, Kant, Vladimir Jankélévitch, Sartre, Merleau-Ponty, Lévinas, Éric Weil, Gilles Deleuze, Jacques Bouveresse, Frédéric Worms, Chantal Jaquet, Philippe Sabot, Gilbert Romeyer Dherbey, Κορνήλιου Καστοριάδη, Κώστα Παπαϊωάννου, Ευάγγελου Μουτσόπουλου και Κωστή Παπαγιώργη. Τα πιο πρόσφατα πονήματά του τιτλοφορούνται Για τον σκωτικό Διαφωτισμό (2019) και Φιλοσοφία και λογοτεχνία στη Γαλλία 1930-1960 (2016). Έχει επίσης μεταφράσει και σχολιάσει στα γαλλικά τα κεντρικά βιβλία της Πολιτείας του Πλάτωνος και στα ελληνικά Τα πάθη της ψυχής του Descartes, τη Δημιουργική εξέλιξη του Bergson, τον Μπερξονισμό του Deleuze, τη μελέτη του Philippe Sabot, Φιλοσοφία και λογοτεχνία. Προσεγγίσεις και διακυβεύματα ενός ζητήματος και τις νουβέλες του Benjamin Constant (Αδόλφος. Το κόκκινο τετράδιο. Σεσίλ). Ιππότης του Τάγματος του Ακαδημαϊκού Φοίνικα της Γαλλικής Δημοκρατίας (2015).

Βασικά ερευνητικά ενδιαφέροντα

• το φιλοσοφικό έργο του Descartes, του Spinoza, του Rousseau, του Bergson, του Sartre, του Merleau-Ponty, του Deleuze και του Vladimir Jankélévitch∙
• οι θεωρίες περί παθών (της ψυχής) στη νεότερη φιλοσοφία και οι θεωρίες των συναισθημάτων και των συγκινήσεων (émotions/emotions) από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τα μέσα του εικοστού αιώνα∙
• η φιλοσοφία στη Γαλλία στον εικοστό αιώνα –και μέχρι τις μέρες μας– και, δευτερευόντως, στον δέκατο ένατο αιώνα∙
• οι σχέσεις της φιλοσοφίας με τη λογοτεχνία και, δευτερευόντως, με τις επιστήμες και τις τέχνες.

Η Μαρία Στεφανοπούλου γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης και θέατρο στην Στοκχόλμη και το Παρίσι, όπου έζησε και εργάστηκε ώς το 1997. Ζει στην Αθήνα και εργάζεται ως επιμελήτρια εκδόσεων στο Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης. Έχει αρθρογραφήσει σε εφημερίδες και περιοδικά και έχει δημοσιεύσει μελέτες και δοκίμια για τη λογοτεχνία και το θέατρο. Έχει εκδώσει τα βιβλία: “Τάκης Σινόπουλος: η ποίηση και η ουσιαστική μοναξιά”, Πορεία, 1992, “Αποστροφή”, ‘Αγρωστις, 1992, “Το θέατρο των πηγών και η νοσταλγία της καταγωγής”, Πορεία, 1994, “Το ταξίδι των ψυχών”, Αρμός, 1999, “Η σιωπή που κατοικεί στα σπίτια”, Αρμός, 1999, “Ο βράχος στο σύννεφο”, Εστία, 2006, “Οι ονειροπαρμένοι” (θεατρικό), Σμίλη, 2007, ”Η επιστροφή της σκιάς” (δοκίμια και άρθρα για το θέατρο, τη λογοτεχνία και τη βία της ιστορίας), Αρμός 2016.

Ο Μάνος Δημητρακόπουλος γεννήθηκε στη Βόννη το 1963. Σπούδασε Νομικά και Φιλοσοφία. Είναι νομικός σύμβουλος εταιρειών. Υπήρξε για χρόνια Αντιπρόεδρος του Κ.Ι.Κ.Π.Ε. (Κοινωφελές Ίδρυμα Κοινωνικού και Πολιτιστικού Έργου). Το 2018 ίδρυσε την Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία ΕΚΕΠ (Εταιρεία Κοινωνικού Έργου και Πολιτισμού) την οποία και διευθύνει. Είναι Αντιπρόεδρος του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης.

O Σταύρος Ζουμπουλάκης γεννήθηκε το 1953 στη Συκιά Λακωνίας. Σπούδασε νομική και φιλολογία στην Αθήνα και φιλοσοφία στο Παρίσι. Δίδαξε πολλά χρόνια στη μέση εκπαίδευση. Από το 1998 ως το 2012 διετέλεσε διευθυντής του περιοδικού «Νέα Εστία». Είναι πρόεδρος, από το 2008, του Δ.Σ. του βιβλικού ιδρύματος «Άρτος Ζωής». Το Φεβρουάριο 2013 ανέλαβε τη θέση του προέδρου του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Το 2015 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Έχει συγγράψει πλήθος έργων μυθιστορηματικού, πολιτικού, φιλολογικού και θεολογικού περιεχομένου ενώ αρθρογραφεί τακτικά στον ημερήσιο τύπο. Το 2016 για το βιβλίο του με τίτλο Υπό το φως του μυθιστορήματος τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο δοκιμίου κριτικής ενώ το 2017 τιμήθηκε με το βραβείο του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών για το έργο του Ο στεναγμός των πενήτων. Δοκίμια για τον Παπαδιαμάντη.