Τιμητική εκδήλωση για τον καθηγητή Διονύση Α. Ζήβα

Ο Δημήτρης Ησαΐας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1952 και αποφοίτησε από την Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ το 1976. Έχει εκπονήσει μελέτες για δημόσια και ιδιωτικά έργα και έχει πάρει μέρος σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς. Ο κατάλογος των έργων του περιλαμβάνει κτίρια όπως το Δικαστικό Μέγαρο Αιγίου, το κτίριο γραφείων στην Αθήνα (βραβείο ΕΙΑ – 2000), τα Αρσάκεια Σχολεία Πατρών (2004) και Τιράνων (2007) και το Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας. Παράλληλα ανέπτυξε ερευνητική δραστηριότητα για θέματα κατοικίας στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών (1984-1992). Από της εκλογής του στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Ε.Μ.Π. μέχρι την αφυπηρέτησή του το 2019, δίδαξε μαθήματα Αρχιτεκτονικών Συνθέσεων. Διετέλεσε Κοσμήτορας της Σχολής 2016-2019.

Η Jale N. Erzen, εικαστική καλλιτέχνης και ιστορικός τέχνης, είναι ιδρύτρια της SANART Association of Aesthetics and Visual Culture. Yπήρξε συντάκτρια της Τουρκικής επιθεώρησης τέχνης Boyut, γενική γραμματέας της Διεθνούς Ένωσης Αισθητικής (1995-98), αντιπρόεδρος (2010-16) και πρόεδρος έως το 2019. Διοργάνωσε το συνέδριο της Διεθνούς Ενώσεως Αισθητικής στην Άγκυρα το 2007. Έχει πραγματοποιήσει πολυάριθμες δημοσιεύσεις με θέμα την Ισλαμική αισθητική, γενικά ζητήματα αισθητικής, την Οθωμανική και παγκόσμια αρχιτεκτονική, τη μοντέρνα ζωγραφική και τέχνη. Διδάσκει στο Τμήμα Αρχιτεκτονικής του Πολυτεχνείου της Μέσης Ανατολής (Middle East Technical University), καθώς και στο Τμήμα Αρχιτεκτονικής του πανεπιστημίου TEDÜ. Της έχει απονεμηθεί η διάκριση του Ιππότη των Τεχνών από το Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας, το βραβείο του Τουρκικού Επιμελητηρίου Αρχιτεκτονικής για τη συνεισφορά της στην Αρχιτεκτονική, καθώς και το βραβείο για τον Καλύτερο Κριτικό Τέχνης στην Τουρκία, μεταξύ άλλων εθνικών και διεθνών διακρίσεων.

Γεννήθηκε στην Αθήνα, αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ, μεταπτυχιακά στη Σορβόννη-PARIS IV (D.E.A - Νεοελληνική Ιστορία) και διδακτορικό στο ΕΜΠ. Από το 1970 μέχρι το 2010 ανήκε στους διδάσκοντες του Σπουδαστηρίου Αρχιτεκτονικής Μορφολογίας, το οποίο διεύθυνε από το 2003 ως το 2010.

Η διδασκαλία αφορούσε τη διερεύνηση των αρχιτεκτονικών μορφών διαχρονικά, του χαρακτήρα παραδοσιακών συνόλων με απώτερο στόχο τη διατήρησή τους, κ.α. Δίδαξε επίσης σε επιμορφωτικά σεμινάρια και σε διακρατικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα στη Γαλλία. Το ερευνητικό έργο της αφορά μελέτες της αρχιτεκτονικής οικιστικών συνόλων και κτισμάτων Αττικής, Γορτυνίας, Κυκλάδων, Λήμνου κ.ά.

Έχει δημοσιεύσει 6 βιβλία : «Αττική», Ελλ. Παραδ. Αρχιτ., Μέλισσα 1984, «Το καμαρόσπιτο της Αττικής-Προέλευση και αντιστοιχίες μιας βασικής αρχιτεκτονικής ιδιοτυπίας» 1986, «Το παραδοσιακό σπίτι στο Αιγαίο» 2001, «Κυκλάδες» 2008, «Νεοκλασικά σπίτια της Αττικής» 2009, «Νεοκλασική Αρχιτεκτονική της Καλαμάτας» 2016. Στις δημοσιεύσεις της περιλαμβάνονται κείμενα σε συλλογικούς τόμους, επιμέλειες βιβλίων («Αθηναϊκές κατοικίες Μοντέρνου Κινήματος»)  και πάνω από 50 δημοσιεύσεις άρθρων, ορισμένα σε ξένα επιστημονικά έντυπα. Ως τακτικό μέλος στη διεθνή επιτροπή Πολιτιστικού Τουρισμού του ICOMOS συμμετείχε στη σύνταξη της Χάρτας του Π. Τ. καθώς και της Διακήρυξης για τις Πολιτιστικές Διαδρομές στη Ν.Α. Ευρώπη.

Είναι μέλος Δ.Σ. της Ελληνικής Εταιρείας Αισθητικής (1989- ), Γενική Γραμματεύς (2003-2017), και Πρόεδρος (2017- ) καθώς και του Συμβουλίου Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς της ΕΛΛΕΤ. Συμμετείχε στο διακρατικό πρόγραμμα «Πολιτιστικές διαδρομές της ΝΑ Ευρώπης» το οποίο βραβεύτηκε από την UNESCO.

Έχει μελετήσει και επιβλέψει κτηριακά έργα, αποκαταστάσεις διατηρητέων και προσαρμογή τους σε νέες χρήσεις, αναπλάσεις υπαίθριων χώρων σε παραδοσιακούς οικισμούς. Τιμητική διάκριση από ΤΕΔΚ Πελοποννήσου και Δήμο Τρικολόνων για έργα αναβάθμισης οικισμών του Δήμου και διαφύλαξης της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς τους.

Η Γιούλη Ράπτη, είναι Επίκουρη Καθηγήτρια Φιλοσοφίας στη Σχολή Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών, στον Τομέα Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών και Δικαίου, του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Διδάσκει Φιλοσοφία, Φιλοσοφία της Τέχνης και του Περιβάλλοντος, καθώς και Ιστορία της Επιστήμης σε Σχολές του Ε.Μ.Π., από το 1995. Σε μεταπτυχιακό επίπεδο διευθύνει το μάθημα «Θεωρητική και Εφαρμοσμένη Αισθητική» στο ΔΠΜΣ της Σχόλης Αρχιτεκτόνων Μηχανικών από το 1998.

Σπουδές
Μετά την απόκτηση των πτυχίων: 1) Αγγλικής και Ελληνικής Φιλολογίας και 2) Φιλοσοφίας, από την Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, έκανε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο Université de Paris Ι- Pantheon –Sorbonne. Απέκτησε το μεταπτυχιακό δίπλωμα (D.E.A) στην Φιλοσοφία με εξειδίκευση στην Αισθητική καθώς και το διδακτορικό της δίπλωμα στη φιλοσοφία-αισθητική με τίτλο: «Pour une Théorie Critique de l’architecture du XXeme Siècle», 1995.

Περιοχή εξειδίκευσης και έρευνας: Φιλοσοφία, με ειδίκευση στη Φιλοσοφία της Τέχνης- Αισθητική. Φιλοσοφία του Πολιτισμού και Φιλοσοφία και Αισθητική του Περιβάλλοντος.

Η έρευνα της στρέφεται κυρίως στον χώρο της Νεότερης και Σύγχρονης Αισθητικής του 20ού αιώνα. Βασικός της προβληματισμός αφορά στο μέλλον της Αισθητικής και της Τέχνης στην σύγχρονη εποχή (Ζωγραφική, Φωτογραφία, Κινηματογράφος και άλλα σύγχρονα μέσα).

Αναλύονται σε βάθος οι φιλοσοφικές θεωρίες για την τέχνη και την αισθητική, όπως διατυπώθηκαν στο πλαίσιο της έρευνας της Κοινωνικοκριτικής Σχολής της Φρανκφούρτης, από τους (Theodor Adorno, Walter Benjamin, Herbert Marcuse, Jurgen Habermas), καθώς και από νεότερους φιλοσόφους των τελευταίων δεκαετιών, οι οποίοι ασχολούνται με θέματα που αφορούν τις νέες προοπτικές της Αισθητικής και της Τέχνης (Peter Burger, Albrecht Wellmer).

Η έρευνα της στρέφεται επίσης στον χώρο της Φαινομενολογίας και του Υπαρξισμού (Edmund Husserl, Martin Heidegger, M.Merleau-Ponty) σε θέματα που αφορούν τη σχέση ανθρώπου-χώρου-περιβάλλοντος.

Πρόσφατες εργασίες της αγγίζουν επίσης τον φιλοσοφικό χώρο του δομισμού και της αποδόμησης καθώς και της αναλυτικής φιλοσοφίας. Έχει σημαντικό συγγραφικό  έργο και επιστημονικές δημοσιεύσεις σε διεθνή και ελληνικά περιοδικά.

Είναι μέλος: της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρείας, της Ελληνικής Εταιρείας Αισθητικής, της Διεθνούς Εταιρείας Αισθητικής και της Διεθνούς Εταιρείας Ελληνικής Φιλοσοφίας. Τέλος είναι μέλος του ελληνικού παραρτήματος του ICOM.

Η Μάρω Αδάμη είναι αρχιτέκτων και ομότιμη καθηγήτρια του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου με γνωστικό αντικείμενο "αρχειακή τεκμηρίωση και αρχιτεκτονική σύνθεση". Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945, όπου και τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές της.

Το 1970 απεφοίτησε από τη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Ε.Μ.Π. Από το 1975 και μέχρι το 2009 υπηρέτησε στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π. στον Τομέα Αρχιτεκτονικών Συνθέσεων, και από το 1998 στο Μεταπτυχιακό τμήμα του Ε.Μ.Π. «Προστασία μνημείων - Συντήρηση και αποκατάσταση ιστορικών μνημείων και συνόλων». Επίσης, έχει διδάξει σε μεταπτυχιακά σεμινάρια άλλων ακαδημαϊκών ιδρυμάτων για θέματα σχετικά με την πολιτιστική μας κληρονομιά και την αρχιτεκτονική τεκμηρίωση.

Έχει ασχοληθεί με θεωρητικές και ερευνητικές μελέτες πάνω σε θέματα της νεότερης ελληνικής αρχιτεκτονικής, της σχολικής αρχιτεκτονικής και της προστασίας της αρχιτεκτονικής μας κληρονομιάς.

Περισσότερες από 100 εργασίες της είναι δημοσιευμένες σε αυτοτελής εκδόσεις, ελληνικά και ξένα επιστημονικά περιοδικά, πρακτικά συνεδρίων και συλλογικές ή ατομικές δημοσιεύσεις.

Έχει ιδιαίτερα ασχοληθεί με προβλήματα έρευνας και ιστορικής τεκμηρίωσης κτηρίων, στοιχείων και συνόλων μέσα από ανέκδοτες αρχειακές πηγές.

Το αρχιτεκτονικό της έργο περιλαμβάνει κυρίως κατοικίες και διαμορφώσεις εκθεσιακών χώρων, καθώς και μελέτες αποκατάστασης μνημειακών συνόλων και μεμονωμένων κτιρίων (Ναύπλιο, Ύδρα, Γαλαξίδι, Αθήνα, Αίγινα).

Είναι ιδρυτικό μέλος του ελληνικού τμήματος του TICCIH (Διεθνής Επιτροπή για τη διάσωση της βιομηχανικής μας κληρονομιάς), της Εταιρείας Ιστορίας της Πόλης και της Πολεοδομίας.

Είναι επίσης μέλος του ΤΕΕ, του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων, της Ελληνικής Αρχιτεκτονικής Εταιρείας, του I.CO.MO.S., της U.I.F.A. (Union Internationale des Femmes Architectes), του DOCOMOMO, της Ελληνικής Εταιρείας Αισθητικής και άλλων επιστημονικών ενώσεων.

Υπήρξε υπεύθυνη του αρχιτεκτονικού αρχείου του Ε.Λ.Ι.Α. (Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου) και μέλος της ομάδας εργασίας U.I.A. (Διεθνής Ένωση Αρχιτεκτόνων) για θέματα «Χώρων εκπαίδευσης και πολιτισμού».

Υπήρξε σύμβουλος και συντονίστρια έκδοσης της σειράς LIBRO «Αρχιτεκτονική, πόλεις».

Είναι υπεύθυνη των Αρχείων Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη.