Το νέο Μουσείο Ακρόπολης και η ελγινειοποίηση των μαρμάρων του Παρθενώνα

Η μεταχείρηση που επιφυλάσσει η Ελλάδα, ως εθνικό κράτος του δυτικού κόσμου, στα υλικά κατάλοιπα της πολιτισμικής της κληρονομιάς έχει ορθά χαρακτηριστεί ως η "νεωτερική υπογραφή" της χώρας, καθώς οι Έλληνες καλούνται συνεχώς να αποδείξουν ότι όντως αξίζουν το προνόμιο να κατοικούν στον τόπο που γέννησε το κλασικό ιδεώδες. Η διαρκής αναστήλωση, ανάδειξη και προβολή των αρχαιολογικών μνημείων, πέρα από την προφανή επιδίωξη της ικανοποίησης του διεθνούς τουρισμού στον οποίο αποβλέπει η χώρα, κρύβει και την επιθυμία των Ελλήνων να γίνουν αποδεκτοί και ως εκπρόσωποι της δυτικής νεωτερικότητας. Το νέο Μουσείο Ακρόπολης, μία από τις ελάχιστες ολοκληρωμένες προσπάθειες στο χώρο της διαχείρισης της πολιτισμικής κληρονομιάς τα τελευταία χρόνια, δείχνει να συμμερίζεται την ίδια αγωνία: το κτίριο, οι χώροι, η έκθεση επιχειρούν να αποδείξουν ότι στην Ελλάδα η παγκόσμια κληρονομιά έχει, επιτέλους, τη μεταχείρηση που απαιτείται από τους ποικιλώνυμους διεκδικητές της. Αυτό καθίσταται ιδιαίτερα σαφές με την παρουσία / απουσία των ελγινείων, και την προσπάθεια να αποδειχτεί η ανωτερότητα της ελληνικής έκθεσης σε σχέση με τη βρετανική. Το μουσείο εφαρμόζει, έτσι, τεχνικές εκμοντερνισμού του εαυτού του και των εκθεμάτων του ώστε να πείσει για την εγκυρότητά του. Είναι όμως η νεωτερική μουσειολογία κάτι που απλώς μπορεί να επαναληφθεί με την ίδια ευκολία και στις "παρυφές του μητροπολιτικού πόθου;"