Σειραγάκης Εμμανουήλ
Γλώσσα
Ελληνική
Ημερομηνία
22/05/2013
Διάρκεια
20:49
Εκδήλωση
Το ελληνικό τραγούδι: ιστορικές, κοινωνικές και καλλιτεχνικές διαστάσεις
Χώρος
Αίθουσα διδασκαλίας της Μεγάλης Μουσικής Βιβλιοθήκης στο Μέγαρο Μουσικής
Διοργάνωση
Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος «Λίλιαν Βουδούρη» - Σύλλογος «Οι φίλοι της μουσικής»
Κατηγορία
Τέχνες / Πολιτισμός
Ετικέτες
ελληνικό τραγούδι, έντεχνο ελληνικό τραγούδι, θεατρική μουσική, οπερέτα, θέταρο σκιών
Η εισήγηση παρακολουθεί τους δρόµους στους οποίους κινήθηκε το ελληνικό τραγούδι από το 1900 ως τα τέλη του 20ού αιώνα σε σχέση µε το
θέατρο. Περνά από τις αίθουσες του κερκυραϊκού θεάτρου "Σαν Τζιάκοµο", στην παρουσία και το ρεσιτάλ της Ισαβέλλας Γιατρά στην Αθήνα, στις χορωδίες του Λουδοβίκου ντι Μέντου και του Ναπολέοντα Λαµπελέτ που γονιµοποίησαν τις θεατρικές παραστάσεις της εποχής τους, στα τραγούδια των αθηναϊκών καφενέδων που συνόδευαν το αργά αλλά σταθερά εξελληνιζόµενο θέατρο σκιών, στα τραγούδια του Χορχόρ Αγά που έγιναν τραγούδια του ελληνικού κωµειδυλλίου και σε κείνα της Γκραν Βία που έγιναν τραγουδιστά νούµερα της Ελληνικής Επιθεώρησης. Στέκεται στην κοµβική θεατρική διαµάχη Παλαµά-Χρηστοµάνου για την "Τρισεύγενη" στην οποία εµπλεκόταν κι ένα τραγουδάκι, φτάνει στα τραγούδια των κεντρικών και των συνοικιακών Επιθεωρήσεων, στην πολεµική του Ζαχαρία Παπαντωνίου ενάντια στον τουρκοµερίτη αµανέ των θεατριδίων, και τέλος στέκεται στην αυτονόµηση του θεατρικού τραγουδιού από τη δράση µε την περίφηµη ροµάντζα. Μεταπολεµικά στέκεται στον τρόπο που αντιµετώπισαν το τραγούδι στο θέατρο οι δυο συνθέτες που, κυρίως, σηµάδεψαν το θέατρο µε τη δουλειά τους σ' αυτό (Μ. Χατζιδάκις, Μ. Θεοδωράκης).
(Η βιντεοσκόπηση της συγκεκριμένης ομιλίας παραχωρήθηκε στο Blod από το αρχείο της Μεγάλης Μουσικής Βιβλιοθήκης «Λίλιαν Βουδούρη»)
Ο Εμμανουήλ Σειραγάκης είναι ιστορικός θεάτρου και ειδικεύεται στο ελαφρό μουσικό θέατρο της ανατολικής Μεσογείου. Έχει εργαστεί ως ηθοποιός και, από το 2008, είναι λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης.
Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο, όπου σπούδασε Φιλολογία. Στην Αθήνα σπούδασε ηθοποιός και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, όπου εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή. Έπαιξε στο «Ανοιχτό Θέατρο» του Γιώργου Μιχαηλίδη, στο «Εθνικό Θέατρο», στο ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης, στο Θεσσαλικό Θέατρο, πήρε μέρος στη μουσική ομάδα «A piacere» της Μελίνας Παιονίδου και στις «Χοροροές» της Σοφίας Σπυράτου. Επτά φορές συμμετείχε στο Φεστιβάλ Επιδαύρου. Στην διατριβή του και σε μια σειρά από άρθρα έχει επισημάνει τη στενή σχέση μεταξύ της θεατρικής ζωής της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Κωνσταντινούπολης και της Σμύρνης.
Έχει δημοσιεύσει άρθρα για το θέατρο στα περιοδικά Νέα Εστία («Η 4η Αυγούστου και το θέατρο»), Παράβασις («Ο θίασος των Νέων στο Παγκράτι, Παυσίλυπα θεάματα»), Επτά Ημέρες («Το θέατρο στη δεκαετία του 1930»), Ατάκα, Πυξίδα («Το πρώτο μιούζικαλ στην Ελλάδα»), Τζαζ και Jazz («Προϊστορία της Τζαζ στην Ελλάδα»), Δρώμενα («Η ελληνική Οπερέττα»), Αριάδνη («Ο χορός στην Οπερέττα») και στον τόμο Στέφανος - Τιμητική προσφορά στον Βάλτερ Πούχνερ («Σχέση του Θεάτρου Σκιών με τα υπόλοιπα είδη θεάτρου»). Το έργο του περιλαμβάνει άρθρα σχετικά με παραστάσεις αρχαίου δράματος στη σύγχρονη Ελλάδα, την επίδραση της μουσικής του ρεμπέτικου τραγουδιού στο έργο του Μάνου Χατζιδάκι (Νέα Εστία, 2011), την τουρκική οπερέτα Leblebidji Hor-hor Agha (συμπόσιο Ciepo, 2012) και τη μουσική του ελληνικού θεάτρου σκιών.
