Voices of the Lost Children of Greece, 1948-1968

Η Gonda Van Steen κατέχει την έδρα Κοραή στο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών και το Τμήμα Κλασικών Σπουδών στο King’s College του Λονδίνου. Έχει γράψει πέντε βιβλία: Venom in Verse: Aristophanes in Modern Greece (2000), Liberating Hellenism from the Ottoman Empire (2010), Theatre of the Condemned: Classical Tragedy on Greek Prison Islands (2011), και Stage of Emergency: Theater and Public Performance under the Greek Military Dictatorship of 1967-1974 (2015). Το τελευταίο της βιβλίο με τίτλο Adoption, Memory, and Cold War Greece: Kid pro quo? (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Michigan, 2019) μεταφέρει τον αναγνώστη στο νέο, αχαρτογράφητο χώρο των ελληνικών ιστοριών υιοθεσίας που γίνονται παραδείγματα της πολιτικής και της ιστορίας της περιόδου του Ψυχρού Πολέμου. Το βιβλίο αυτό κυκλοφορεί σε ελληνική μετάφραση τον Οκτώβριο του 2021, από τις Εκδόσεις Ποταμός.

Η Mary Cardaras, γεννημένη στην Ελλάδα, υιοθετήθηκε στις ΗΠΑ στη δεκαετία του 1950. Έχει διδακτορικό στις Δημόσιες και Διεθνείς Σχέσεις και είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια και Πρόεδρος του Τμήματος Επικοινωνίας στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, East Bay, όπου διδάσκει Πολιτική Επικοινωνία, Δημοσιογραφία και Ντοκιμαντέρ. Έχει κερδίσει βραβείο EMMY ως παραγωγός ντοκιμαντέρ και την περίοδο αυτή δουλεύει πάνω σε μια σειρά από ταινίες μικρού μήκους σχετικά με τις επιπτώσεις του περιβάλλοντος στη δημόσια υγεία. Η νουβέλα της με τίτλο Ripped at the Root: An Adoption Story μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Spuytin Duyvil. Ως υιοθετημένη, η Mary Cardaras ετοιμάζει μία ανθολογία με ιστορίες υιοθετημένων παιδιών ελληνικής καταγωγής. Πρόκειται για μία πρωτοποριακή πρωτοβουλία, δεδομένου ότι δεν υπάρχει κάτι ανάλογο στα αγγλικά. Συνεργάζεται με δεκατρείς δοκιμιογράφους για τη συλλογή αυτή που φέρει τον τίτλο Voices of the Lost Children of Greece: Oral Histories of Post-War International Adoption, 1948-1968. Οι ιστορίες αυτές, συμπεριλαμβανομένης και της δικής της, θα καταστήσουν απολύτως σαφή την εμπειρία της υιοθεσίας σε παγκόσμιο επίπεδο, η επίδραση της οποίας είναι εφ’ όρου ζωής, αν και όχι μόνο δεν έχει αξιολογηθεί σωστά αλλά ούτε καν έχει αναγνωρισθεί.

Η Μαρία Γεωργοπούλου σπούδασε αρχαιολογία, ιστορία και ιστορία της τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τη Σορβόννη και το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες από όπου πήρε διδακτορικό τίτλο σπουδών στην Ιστορία της Τέχνης. Δίδαξε επί σειρά ετών στο Πανεπιστήμιο του Yale των Η.Π.Α. όπου και ίδρυσε το Πρόγραμμα Ελληνικών Σπουδών. Aπό το 2004 είναι διευθύντρια της Γενναδείου Βιβλιοθήκης της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Το βιβλίο της Venice’s Mediterranean Colonies: Architecture and Urbanism [Οι μεσογειακές αποικίες της Βενετίας. Αρχιτεκτονική και πολεοδομία] κυκλοφόρησε το 2001 από τον εκδοτικό οίκο του Πανεπιστημίου του Καίμπριτζ. Έχει δημοσιεύσει πολλές μελέτες σε επιστημονικά περιοδικά και καταλόγους εκθέσεων. Έχει διακριθεί με υποτροφίες από τα αμερικανικά ιδρύματα Φούλμπραϊτ, Mellon, Dumbarton Oaks, Getty και National Humanities Center. Τα επιστημονικά της ενδιαφέροντα εστιάζονται στις σχέσεις μεταξύ τέχνης και οικονομίας κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα καθώς και στην ανταλλαγή τεχνοτροπιών και τεχνικών ανάμεσα στη βυζαντινή, ισλαμική και δυτική μεσαιωνική τέχνη. Είναι μέλος του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος.