Why we forget. How we forget

Η διάλεξη με θέμα WHY WE FORGET. HOW WE FORGET δόθηκε τη Δευτέρα, 3 Φεβρουαρίου 2025, στο αμφιθέατρο του Νοσοκομείου Ερρίκος Ντυνάν.

Ομιλητής ήταν ένα πολύ μεγάλο όνομα της σύγχρονης νευροψυχολογίας και εκδότης του περιοδικού Cortex, ο Sergio Della Sala, Καθηγητής Νοητικής Νευροεπιστήμης του Ανθρώπου στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου.

Γιατί ξεχνάμε; Πώς ξεχνάμε;

Η λήθη είναι ένα φυσιολογικό μέρος της μνήμης. Χωρίς τη λήθη δε θα μπορούσαμε να θυμηθούμε αποτελεσματικά, να κατηγοριοποιήσουμε ή ακόμα και να σκεφτούμε.

Διαφορετικές θεωρίες έχουν προσπαθήσει να εξηγήσουν γιατί ξεχνάμε: Για το αν οι αναμνήσεις σβήνουν με τον καιρό, ή για το αν νέες πληροφορίες αντικαθιστούν τις παλιές. Αυτές οι θεωρίες μας βοηθούν να δημιουργήσουμε εργαλεία για την εξέταση και τη θεραπεία ατόμων με εγκεφαλικό τραυματισμό. Ωστόσο, δεν είναι ακόμα σαφές εάν τα άτομα με απώλεια μνήμης ξεχνούν πράγματα με τον ίδιο ρυθμό, όπως όλοι οι άλλοι, αφού μάθουν κάτι. Η απάντηση εξαρτάται συχνά από τον τρόπο μέτρησης των αποτελεσμάτων και διαφορετικές μέθοδοι μπορούν να οδηγήσουν σε διαφορετικά συμπεράσματα. Ορισμένες έρευνες δείχνουν ότι δεν έχει σημασία πόσο καλά έχει μαθευτεί το υλικό.

Αυτά τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η μάθηση και η λήθη μπορεί να λειτουργούν με διαφορετικούς τρόπους. Σε αυτή τη συζήτηση, θα μοιραστώ τα ανάμεικτα συναισθήματά μου για αυτό το θέμα. Ένα πράγμα που ξέρω σίγουρα είναι ότι η λήθη δεν είναι απλώς το αρνητικό αντίθετο της μάθησης. Παίζει σημαντικό ρόλο στο πώς λειτουργεί το μυαλό μας, και ως εκ τούτου θα πρέπει να λαμβάνεται υπ’όψιν και να μελετάται.

Ακολουθεί η περίληψη της ομιλίας στα αγγλικά:

Forgetting is an integral part of memory that refers to the lack of availability of memories of lived events or of information previously encountered. It has been studied since 1885, when Hermann Ebbinghaus tested his own memory, noting that he needed less time each day to learn the whole material. Since then, several theories of forgetting have flourished, such as Time Decay and Retroactive Interference. Clinical neuropsychology capitalises on theories from cognitive psychology to develop assessments for brain-damaged individuals. In turn, this exercise consents to test and refine the theoretical models. However, whether amnesic patients forget material at a normal rate once it has been acquired is still debated as the observed rate of forgetting varies according to the adopted method of scoring. Hence, theorizing with data derived from different scoring systems result in different outcomes. Frequently studies in this area assume that the rate of forgetting depends on initial degree of learning. Other studies have shown that the initial level of learning does not necessarily influence the rate of forgetting suggesting that the variables which influence learning do not necessarily influence forgetting. In this talk, I will share my doubts and my ambivalence about this topic and will express my only certainty, which is that forgetting should not be conceived as the opposite of learning, but should be given the dignity of independent cognitive functions.