Δαμανάκη Μαρία

Η Μαρία Δαμανάκη γεννήθηκε στην Κρήτη και αποφοίτησε από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (ΕΜΠ) με το τίτλο του χημικού μηχανικού και με άριστη επίδοση. Είναι συγγραφέας τεσσάρων βιβλίων με θέμα τα ευρωπαϊκά ζητήματα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την εκπαίδευση και τα δικαιώματα των γυναικών. Έχοντας υπηρετήσει ως μέλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου για περισσότερα από 25 χρόνια, αποτελεί σπουδαία προσωπικότητα της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Από το 2010 έως το 2014 διετέλεσε Επίτροπος Θαλάσσιας Πολιτικής και Αλιείας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατά τη διάρκεια της θητείας της, ο πληθυσμός των ψαριών επανήλθε σε πιο φυσιολογικά επίπεδα, ενώ η συνέχιση των προσπαθειών της στο χώρο της αλιευτικής πολιτικής μπορεί να οδηγήσει σε 15 εκατομμύρια περισσότερα ψάρια στη θάλασσα, 30% περισσότερες θέσεις εργασίας και περισσότερα από 2 εκατ. δολάρια επιπλέον εισοδήματος. Εισήγαγε και εφάρμοσε την ατζέντα της Γαλάζιας Ανάπτυξης, η οποία εγκρίθηκε ομόφωνα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στόχος της ατζέντας ήταν η δημιουργία 1,6 εκατ. νέων θέσεων εργασίας και εισοδήματος 750 εκατ. δολαρίων έως το 2020 σε τομείς όπως ο παράκτιος τουρισμός, η θαλάσσια βιοτεχνολογία και η ενέργεια. Στη συνέχεια, η Μαρία Δαμανάκη διετέλεσε Παγκόσμια Διευθύνουσα Σύμβουλος του οργανισμού The Nature Conservancy, αρμόδια για τους Ωκεανούς, όπου ηγήθηκε μιας διεθνούς ομάδας με στόχο την  αλλαγή στη διαχείριση των ωκεανών παγκοσμίως. Είναι μέλος της Επιτροπής Φίλων του Ωκεανού του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου στο Oxford Martin School Ocean Programme του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, του Centre of Ocean Solutions (Πανεπιστήμιο Stanford) και του Monaco Ocean Foundation.

Από το 1986 μέχρι το 1990 διετέλεσε αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κοινοβουλίου και από το 1991 έως το 1993 χρημάτισε πρόεδρος του πολιτικού κόμματος ''Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου''. Κατά την διάρκεια των σπουδών της στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, η Μαρία Δαμανάκη έλαβε μέρος στην εξέγερση των φοιτητών ενάντια στο ελληνικό δικτατορικό καθεστώς (1970-1974) αναλαμβάνοντας ηγετικό ρόλο. Ως συνέπεια φυλακίστηκε το διάστημα που μεσολάβησε από την εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 έως και την πτώση του καθεστώτος το 1974. Έχει εκλεγεί δύο φορές μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Αθηναίων (1994-2000).