Ξανθόπουλος Θέμης

Αυτοβιογραφίας Επιμύθιον: Τύχη αγαθή, φοίτησα σε ελληνικά δημόσια σχολεία που τιμούν την αποστολή τους, όπως η Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ, μετεκπαιδεύτηκα στη γαλλόφωνη Εσπερία με τη στήριξη του ΙΚΥ. Το σημαίνον είναι ότι έμαθα να γηράσκω αεί διδασκόμενος. Θήτευσα επί σαράντα χρόνια στο δημόσιο πανεπιστήμιο, ευτύχησα διαπιστώνοντας ότι πρώην φοιτητές μου ξεπέρασαν κατά πολύ τον δάσκαλό τους. Διατηρούσα μέχρι το ξεκίνημα της νέας χιλιετίας την καθησυχαστική αίσθηση ότι υπερασπιζόμενος «Λόγω και Έργω» τα γνώριμα ξέφωτα του δάσους, πανεπιστημιακή εκπαίδευση και έρευνα, ορισμένες κοινωφελείς κρατικές υποδομές σε μεγάλα έργα και υπηρεσίες, κάλυπτα πλήρως την ατομική και κοινοτική υποχρέωσή μου ως πολίτης. Υποβάθμισα τις ευρύτερες επιπτώσεις από τη διαφαινόμενη μετά τη δεκαετία του ’70 υποταγή των αντιπροσωπευτικών δημοκρατιών στη μη παραγωγική επί της ουσίας συνιστώσα της παγκόσμιας αγοράς, με τη συνακόλουθη συρρίκνωση των αναγκαίων κοινωνικοοικονομικών υποδομών για τη διαφύλαξη της σώφρονος μεσότητας. Προσπαθώ να καλύψω το μερίδιο της ευθύνης μου από την παραμέληση του δάσους θητεύοντας κατά την τελευταία οκταετία σε εγχείρημα ήπιας κοινωνικής ενθαλπίας. Ταπεινή συμβολή στην τόνωση της ακηδεμόνευτης κοινοτικής συνείδησης και στην πρακτική αντιμετώπιση της εθνικής και παγκόσμιας οστεοπόρωσης, με νοητικό υπόβαθρο την έρευνα για τη σύνθεση δοκιμίου υπό τον γενικό τίτλο, «Homo Sapiens. Ρέκβιεμ με κρεσέντο από τον τελευταίο των Homo;».