Τζιρτζιλάκη Ελένη

Είναι αρχιτέκτονας–community artist. Πραγματοποιεί δράσεις μέσα από μια σύνθετη τέχνη που περιλαμβάνει το περπάτημα, την ποίηση, τη ζωγραφική, το κείμενο, την επιτέλεση. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στη Φλωρεντία. Η διδακτορική της διατριβή ήταν στην Αρχιτεκτονική Σχολή στο ΕΜΠ και έχει τίτλο «Εκτοπισμένοι Αστικοί νομάδες στις μητροπόλεις. Σύγχρονα ζητήματα για τη μετακίνηση την πόλη και τον χώρο». (Νήσος 2008). Ήταν στην ομάδα Αστικό Κενό (Αστικό Κενό, Futura). Μεγάλο μέρος της δουλειάς της εμπεριέχεται στο “Νομαδική Αρχιτεκτονική. Περπατώντας σε ευάλωτα τοπία” Futura 2018. Δημιούργησε το Δίκτυο Νομαδικής Αρχιτεκτονικής το 2005 www.nomadikiarxitektoniki.net. Μια σειρά από δράσεις της αφορούν την περιπατητική τέχνη όπως: «Πομπή στα ίχνη κατοίκησης. Διασχίζοντας τον Ελαιώνα» «Water Girls Water Boys. Χαμένος Παράδεισος (στον Κηφισό)», «Επίσκεψη στον τόπο. Αντάρτισσα Νίτσα-Ελένη Παπαγιαννάκη», «Revolution Bodies». Συμμετείχε ενεργά μαζί με άλλες-ους καλλιτέχνες στην κατάληψη του θεάτρου Εμπρός 2011-15. Τελευταία στρέφεται σε μια φεμινιστική προσέγγιση με ενδιαφέρον για την έμφυλη βία, το σπίτι και πως μετασχηματίζεται, την ιστορία, τα αρχεία. “Το σπίτι ως ύφασμα», πρότζεκτ που ασχολείται τρία χρόνια τώρα αφορά κυρίως γυναίκες. Έχει γίνει αρκετές φορές ως εργαστήριο-περφόρμανς και ολοκληρώθηκε με το σιωπηλό περπάτημα στη Σίφνο και την κίνηση με τα υφάσματα στη πλατεία του παλαιού οικισμού του Κάστρου. Με την καλλιτεχνική πράξη «Μemoria. Γυναίκες στο Βουνό» Δημόσιες Αναγνώσεις, στο μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο Ρέθυμνο αποδίδεται μνήμη και φόρος τιμής στις γυναίκες που βγήκαν στο Βουνό και έγιναν αντάρτισσες στην «αδύνατη επανάσταση» που ήταν ο Εμφύλιος στην Δυτική Κρήτη.